Adios, αλλά χωρίς να φύγω ποτέ..

Ζεσταίνω τις κόκκινες, καυτές ανάσες
λίγο πριν ν’ αποστομίσω το μεγάλο αντίο

ξέρεις;
εγώ αποτυπώνω στο διάβα μου
πολύχρωμες πεταλούδες
από τα βάθη της ψυχής μου

- τις κάνω στίχους, με μελωδία και άρπα -

γίνονται νότες που τραγουδούν τα μεσάνυχτα
κι αφήνω σκούρα και βαριά βήματα
στους δρόμους που περπάτησες

- ακολουθώ τα ίχνη σου -

γίνονται ανήσυχοι αρχιμουσικοί
που απαγγέλλουν αποχαιρετιστήριους ψαλμούς
με θυμιατήρια

όπως τυχαίνει η ζωή, κάπου-κάπου
να μας κάνει να συναντιόμαστε στο πουθενά

- λίγο πριν έρθει το πρωινό, να πάρει τη φαντασία -

και μένω ξοπίσω σου, να μαζεύω τα τριαντάφυλλα
στα ξεραμένα βήματα που πάτησες

ένα απόλυτο τικ-τακ, είναι οι στίχοι μου
ήχοι από συγκερασμένα κλειδοκύμβαλα

- σαν εξωτικά λουλούδια, που ανθίζουν το Χειμώνα -

ξέρεις;
βρήκα ένα πράσινο κοχύλι
κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
στα χείλη σου

που μ’ έκλεισαν σ’ ένα μπουντρούμι, καστανό
κι απρόσιτο σαν τη ματιά σου

και παραμένω ένας ήλιος
που ντρέπεται να ανατείλει
στα παραθύρια του είναι σου

αυτός ειν’ ο δικός μου κόσμος, που αστράφτει.