Ακουαρέλα


Σήμερα θ’ αλλάξω πλώρη στις σκέψεις μου, θα αναλύσω
με όλες τις προεκτάσεις, τον εξαδελφικό έρωτά μου
ένα κομμάτι της ζωής μου, ένα κομμάτι στη ζωή όλων.
Κι είναι θαρρώ κάτι που μας πόνεσε, που μας μεγάλωσε
είναι κάτι που μας έκανε να ονειρευτούμε, να αγαπήσουμε
το αντίθετο φύλο, από νωρίς, από μικρή ηλικία, παιδιά τότε
που κάποιες φορές έμεινε απραγματοποίητο, σαν όνειρο
ένας έρωτας που αρκέστηκε σε μερικές αγκαλιές και φιλιά
στο μάγουλο, όλο νόημα και πονηράδα και τσαχπινιά.
Ένα κλείσιμο του ματιού, όπως καθόμασταν δίπλα-δίπλα
και ανταλλάσσαμε απόψεις επί παντός επιστητού, για όλα
μια ματιά πονηρή, που έλεγε από την πρώτη στιγμή
“σε θέλω, σε γουστάρω, μ’ αρέσεις, σε νιώθω, σε έχω
συνηθίσει και σ’ αγαπώ ούτως ή άλλως, αλλά τι θα πουν
οι μεγαλύτεροι, οι γονείς, τ’ αδέρφια μας, οι θείοι.”
Ήταν η τάση για το παράνομο, την αμαρτία στον έρωτα
ήταν μια επιθυμία, που γίνηκε ανάγκη για τη σεξουαλική
ικανοποίηση με τον άνθρωπο που σε τρέλαινε πάντα.

Έψαξα πολύ, είναι αλήθεια, να βρω περισσότερες πληροφορίες
σχετικά με το παράνομο της υπόθεσης, μεταγενέστερα όμως
με αποτέλεσμα τότε, να μην έχω κάνει καμιά κίνηση από μέρους μου.
Σε γενικές γραμμές, ο νόμος της χώρας μας, επιτρέπει κάθε
ερωτική συνεύρεση συγγενών εξ αίματος τρίτου βαθμού
δηλαδή πρώτα εξαδέλφια, σύμφωνα με το άρθρο 345 και 346
του ποινικού μας κώδικα περί αιμομιξίας, όπως και η εκκλησία
επιτρέπει το γάμο ανάμεσα σε συγγενείς τετάρτου βαθμού
δηλαδή δεύτερα εξαδέλφια, κι όλα αυτά με τη βούλα του νόμου.
Εξαιρούνται βέβαια περιπτώσεις, όπου ο ένας εκ των δύο εραστών
είναι ανήλικος, οπότε πέφτεις στο αδίκημα της παιδεραστίας.
Που να τα ‘ξερα όλα τούτα όταν έπρεπε, τότε που την είχα δίπλα μου
και την άγγιζα και τη θαύμαζα και την θεοποιούσα, όταν ερχόταν
να με επισκεφτεί κάποια απογεύματα, φορώντας τα πιο απλά ρούχα
που υπάρχουν στο εμπόριο, ντυμένη όμως τόσο όμορφα, μ’ ένα
τζινάκι, ένα πουκάμισο κι ένα ζευγάρι αθλητικά παπουτσάκια.

Από μικρή ηλικία κουκλάρα, σήμερα είναι μια δίμετρη καλλονή
ένα τέλειο, θεϊκό πλάσμα, που ντρέπεσαι να το κοιτάξεις στα μάτια
ήταν πάντα η μικρή μου αδυναμία, ο ερωτικός μου πόθος
ένα καλοσχηματισμένο αγοροκόριτσο, με πυγμή και σθένος.
Τα ρούχα κολλημένα πάνω της, τόνιζαν τις καμπύλες της
γνώριζε καλά τι πρέπει να φοράει για να προσελκύει τα αντρικά
βλέμματα στο κορμί της, όπως κόλλαγε το δικό μου, με τις ώρες.
Παιδιά τώρα, το ρίχναμε στα επιτραπέζια και τα video games
τα μάτια μου γυάλιζαν πάντα από ηδονή και πολλές φορές
δυσκολευόμουν να κρύψω τη στύση μου, μέσα απ’ το παντελόνι
ιδιαίτερα όταν παρατηρούσα την κινησιολογία της, στα πόδια.
Λικνίζονταν με τόση χάρη, τόση μαγεία, λες και σκόπευε να με
χορέψει κάτω απ’ τα πέλματά της, στο επόμενο δευτερόλεπτο.

Λιονταρίνα στο ζώδιο, φημίζονται τα λιονταράκια για το
μεσογειακό τους ταπεραμέντο, το ερωτικό τους κρεσέντο
εκρηκτική, αποστομωτική, είχε απαντήσεις για όλα
και με κόλλαγε στον τοίχο μερικές φορές, στην κυριολεξία.
Κάποτε πάλευα μαζί της για πλάκα, πάνω στο παιχνίδι
κι εκείνη προσπαθούσε να αποκρούσει τα πυρά μου
να διώξει τα χτυπήματά μου, με κλωτσιές στο καλάμι
αθώα παιχνιδίσματα χωρίς πόνο, χωρίς ενοχές, την άφηνα
πάντα να κερδίζει, να αισθάνεται δυνατότερη και ανώτερη
έλαμπε ολόκληρη τότε και φώναζε με τόση δύναμη
που ξύπναγε και πεθαμένο. Την άφηνα να με νικάει
να με κυριεύει, να με εξουσιάζει, να με ρίχνει, να με πατάει.
Μ’ έριχνε μ’ ένα σκούντημα στο πάτωμα κι ερχόταν αμέσως
πάνω απ’ το σωριασμένο μου κορμί, έβαζε το ένα της πόδι
με δύναμη πάνω στο στήθος μου, σα νικήτρια σε αγώνα κατς
και τρελαινόμουν από πόθο και ηδονή, την ήθελα σα μανιασμένος.

Κι όταν ηρεμούσε, με την έπαρση χιλίων κατακτητών
καθόταν σταυροπόδι στο κρεβάτι, δίπλα στο σωριασμένο
κεφάλι μου, μας χώριζε μι’ απόσταση ελάχιστη απ’ το τίποτα
κι έπαιζε με το πόδι της, ολοένα πέρα δώθε, πέρα δώθε.
Κάποια στιγμή δεν άντεξα, το παντελόνι μου είχε φουσκώσει
τόσο πολύ κι είχα τρελαθεί απ’ την ηδονή, ειλικρινά
που είναι αδύνατο να μην κατάλαβε πόσο την ήθελα.
Πήρα το παπούτσι της στα χέρια μου, το ‘βαλα στα χείλη
κι άρχισα να γλύφω τη σόλα του, απ’ άκρη ως άκρη
σα σκύλος που ζητάει χάδια. Την ήθελα με όλη μου την
αγάπη, την ποθούσα, τη λάτρευα, την είχα για Θεά μου
ήμουν τόσο ερωτευμένος μαζί της, που ξέχασα να μεγαλώσω.

Εκείνη, απλά αναρωτήθηκε τι ακριβώς κάνω, που το πάω
σημασία δεν έδωσε στη μαγεία της στιγμής, με κοίταζε
απορημένη, με τα μεγάλα της καστανά μάτια, να λάμπουν.
Έτσι αντιδράτε αλήθεια, όλα εσείς του κόσμου τα λιονταράκια
σας γλύφει ένας άντρας τα πόδια κι εσείς αναρωτιέστε γιατί;
Η φωτογραφική μου μηχανή πήρε φωτιά, απαθανάτισα
όλες εκείνες τις μικρές χαρές, μα τώρα κοιτώ τις φωτογραφίες
και κλαίω από συγκίνηση για όλα όσα δεν μπόρεσα να της πω.
Είχα φτάσει στο υπέρτατο σημείο σεξουαλικού ερεθισμού
ξύπναγε τον κοιμισμένο μου ανδρισμό, που μάθαινε τότε
σιγά-σιγά το αντίθετο φύλο, τις ιδιαιτερότητες και το μεγαλείο.

Την ήθελα δικιά μου ρε γαμώτο, ήθελα να τη γευτώ για λίγο
κι έμαθα πρόσφατα πως τώρα ετοιμάζει τον γάμο της
έχοντας βρει τον εκλεκτό της καρδιάς της, ανοίγει το δικό της
σπιτικό. Κι εγώ μένω ακόμα κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο
και τη σκέφτομαι και μετράω τις αναμνήσεις μου, μία-μία.
Αν γνώριζα κάτι παραπάνω, θα είχα ανοίξει το ρημαδιασμένο μου
στόμα τότε που έπρεπε, να της εξομολογηθώ τα πάντα
για να της εκφράσω, όλες εκείνες τις γαμημένες λέξεις
να μην αφήσω κανένα λεπτό, ανάμεσά μας, να πάει χαμένο.

Σχόλια

  1. κάποια στιγμή θα σου πω τι έπαθα
    εγω με έναν ξάδερφο(που δεν ήξερα οτι ήταν ξάδερφος)χιχι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Α, αυτό έχει διαφορά απ'το να γνωρίζεις ότι είναι ο πρώτος σου ξάδερφος, που μεγαλώσατε παρέα από μικρά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάποιοι τυχεροί συνάνθρωποι, όπως ο Τάσος Λειβαδίτης, είχαν την ευτυχία να γνωρίσουν και αυτή την πτυχή του έρωτα! Το έκαναν και με την ξαδέρφη τους...μαγκιά τους, αλλά εμείς πάλι που δεν...μας φέρνει μια μελαγχολία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ναι αλλά παθαίνεις μεγαλύτερη φλασιά όταν πας να κάνεις κάτι παραπάνω και το ανακαλύπτεις την τελευταία στιγμή!
    τώρα αυτά, εσένα δεν θα έπρεπε να σου τα λέω αλλά τέλος πάντων!χιχι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γιώργο, μην επηρεάζεσαι από το Λειβαδίτη και μην τον θεωρείς τυχερό.Εγώ θεωρώ εσένα πιο τυχερό που δεν έκανες κάτι για το οποίο μετά θα μετάνιωνες και θα ένιωθες τύψεις. Το ότι είσαι ντροπαλός σου έχει κάνει περισσότερο καλό.
    Η ντροπή είναι ο ομορφιά της ψυχής, είναι ένα δώρο του Θεού στον άνθρωπο για ν' αποφεύγει το κακό και λίγοι άνθρωποι το έχουν στην εποχή μας.Γι' αυτό σ' εκτιμώ και η διαίσθήσή μου μού λέει τα καλύτερα λόγια για σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ελένη το τοποθετώ κι εδώ το σχόλιο, μπας και το δει κανένας σαν εμάς και ανοίξει τα μάτια του...

    Πιστεύω λοιπόν, ότι ο έρωτας ανάμεσα σε στενούς συγγενείς και μάλιστα ανάμεσα σε δυο πρώτα ξαδέρφια που μεγάλωσαν μαζί, είναι ο πιο αθώος και ειλικρινής έρωτας που υπάρχει, κι αυτό γιατί η σχέση βασίζεται στην αληθινή αγάπη, εφόσον υπάρχει ούτως ή άλλως ο δεσμός συγγένειας!

    Τώρα το τι θα γίνει στο μέλλον, το γνωρίζει μόνο ο Θεός...αν υπάρχει και μας βλέπει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νικολίνα μου, είμαι βέβαιος ότι θα σε ήθελε κι εκείνος, το ίδιο όπως εσύ...απλά το παιχνίδι κόλλησε στα τυπικά, τι θα πει ο ένας, τι θα πει ο άλλος αν μαθευτεί και τα σχετικά...το 'χουμε μάθει το παραμύθι, το'χω συζητήσει και με άλλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κρίμα, ειλικρινά!
    Ποιος ξέρει πως την είδε ο τύπος και σε αποφεύγει, πάντως εγώ με τις ξαδέρφες μου τα είχα μια χαρά...και κάποιες φορές, λίγο μεγαλύτερος σε ηλικία, την έφερα τη συζήτηση κι εκεί...μάταια όμως, ήταν ήδη πολύ αργά!

    Καλό βράδυ Νικολίνα, αύριο εσύ με ποίημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου