Φυσάει...


Φυσάει απόψε
εν’ αγέρι στα μαλλιά μου
και μες στην καύτρα, του Αυγούστου
νιώθω την αλμύρα

δίπλα, της θάλασσας το κύμα
ζωγραφίζει
δυο γλαροπούλια ερωτευμένα
να παίζουνε παιχνίδια

οι αστερίες τους κοιτάνε
απ’ το βράχο
και τα καβούρια, πλάι στην άμμο
καψαλίζονται

κι όλο θυμάμαι, νοσταλγώ
κάποια ταξίδια
μα εσύ γοργόνα, σ’ άγονα καράβια
που βυθίζονται

φυσάει απόψε
κι ο αγέρας μ’ αλητεύει
με παρασύρει, σε πελάγη
που στιγματίζουνε

χαϊδεύει τ’ άγρια μαλλιά
φιλάει τα χέρια
ζητά τον έρωτα, απ’ τα μάτια
που φτερουγίζουνε

έι καπετάνισσα
για πού τραβά η ματιά σου;
έχει λοξέψει, απ’ τα χείλη μου
το βλέμμα

νιώθω, πως ο,τι κι αν χαρήκαμε
ήταν ψέμα
και πως τα στείρα μας καράβια
έχουνε μπατάρει

φυσάει λοιπόν
‘κει στις ακτές, ενός ονείρου
κι ήθελα πάντα ν’ αγαπήσω
κάποια θάλασσα

λεν’ πως κι η θάλασσα
σα μάνα έχει γεννήσει
παιδιά απ’ τη στέρηση, την πίκρα
και τη θλίψη.

Σχόλια

  1. Καμιά σχέση το ποίημα με την φωτογραφία ...για θάλασσα μιλάει, κι εγώ έβαλα λίμνη...

    Είχα μια πολύ σκληρή μέρα, θα σας διαβάσω αύριο ο,τι κι αν τοποθετήσετε, εύχομαι μια υπέροχη νύχτα και με γλυκά όνειρα να σας συντροφεύουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. γλυκά όνειρα...μμμ ενδιαφέρον!

    ...φυσάει λοιπόν
    ‘κει στις ακτές, ενός ονείρου
    κι ήθελα πάντα ν’ αγαπήσω
    κάποια θάλασσα...

    ότι κι αν διαβάσω, αν αυτό το κάτι περιέχει τη λέξη "όνειρο" αμέσως το αγαπάω!!!
    καλό ξημέρωμα Γιώργη...όνειρα ποθητά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα και στις δυο, οι δύσκολες μέρες για μένα δεν τελείωσαν, ίσα ίσα που μόλις αρχίζουν!
    Ευχαριστώ για τη σκέψη σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου