Ασημένιο δάσος

...η άλλη από την πόλη που ζω 29 ολόκληρα χρόνια!
Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα, όχι βέβαια μέσα στον Κηφισό ποταμό, απ' όπου και η φωτογραφία μου, αλλά στην ευρύτερη περιοχή της Κηφισιάς του Νομού Αττικής βεβαίως βεβαίως!
Ναι, για όσους δεν το γνωρίζατε, η Κηφισιά διαθέτει ποτάμι, άσχετα αν αυτό είναι πάντοτε στερεμένο, το οποίο κάποιους Χειμώνες πνίγει στην κυριολεξία τα Νότια προάστια των Αθηνών... (όλα τα κουφά στην Ελλάδα...)

~~~

‘Να περνάς καλά πριγκίπισσα’

ν’ ανεβαίνεις τους διαδρόμους του κάστρου
τις όμορφες μέρες
να μαζεύεις με τα δυο σου χέρια τις μαργαρίτες

μα ανάμεσα στις πολεμίστρες φυτρώνουν και βάτα
τ’ αγκάθια του χωρισμού θα ματώνουν τα δάκτυλα
χρατς-χρατς

θα σε κόβουν σαν πριόνια ανέμελων ξυλοκόπων
λίγο πιο μακριά από την αμύθητη περιουσία σου

κυλάνε ποτάμια με διαμάντια κι υδράργυρο
στ’ ασημένιο δάσος
που αστράφτει τις νύχτες σαν το φεγγάρι

- ‘να περνάς καλά πριγκίπισσα’
στις μακρινές πολιτείες που δημιούργησες

εγώ γνώρισα σήμερα ένα χελιδόνι
με πληγωμένα φτερά

κι όπως το μάζωξα απ’ το χώμα και το πήρα στα χέρια
το κράτησα ώρες κλεισμένο στην αγκαλιά μου
κι ύστερα έφυγε κι άρχισε να πετάει γιατρεμένο

- ‘να περνάς καλά χελιδόνι’
φλουτς-φλουτς

την άλλη μέρα επέστρεψε στο φτωχικό μου
κι έκανε κύκλους πετώντας στον ορίζοντα

σήμερα είναι η τελευταία φορά που κοιτάζω τον ήλιο
η τελευταία στιγμή που αγγίζω τις παπαρούνες
και τα κόκκινα τριαντάφυλλα που μεγάλωνα

στείλε το μήνυμα στην πριγκίπισσα του κάστρου
σκόπευα να της χαρίσω, ένα-ένα, όλα τα τριαντάφυλλα
και να ‘δινα το πιο μικρό, για προίκα, στη φαντασία μου

σήμερα είναι η τελευταία μέρα που τραγουδώ
παρέα με τον πιο όμορφο φτερωτό άγγελο

ένας άντρας ντυμένος στα μαύρα, προχωρεί σκεφτικός
μ’ ένα δρεπάνι στους ώμους
κι ο άνεμος θερίζει τα στάχυα της προφητείας

γκραν-γκραν

- ‘να περνάς καλά πριγκίπισσα’
κυλάνε ποτάμια με ιππότες και άλογα που καλπάζουν
στ’ ασημένιο δάσος

τρία βήματα αριστερά
πέντε βήματα ευθεία
δύο βήματα δεξιά

μια φτερούγα χελιδονιού
τρεις ματωμένες μαργαρίτες
αγκάθια από κόκκινα τριαντάφυλλα
και κόκκινες παπαρούνες του φεγγαριού

υδράργυρος από τα βάθη της Ασίας
διαμάντια από τα πέρατα της Δύσης
και αίμα απ’ τα δάκτυλα πριγκίπισσας

που περιμένει για χρόνια, στις πολεμίστρες της ουτοπίας
τον πρίγκιπά της που χάθηκε, ένα πρωί του Φλεβάρη

κλαπ-κλαπ κλαπ-κλαπ

κι ολόγυρα στο έδαφος, μαζεύω λίγο χώμα με τις χούφτες
στον κόρφο μου τριγύρω, σαν την άμμο το σκορπίζω

καβάλα σ’ ένα άλογο, πιο άσπρο από χιόνι, τώρα βρίσκομαι
κοιτάζοντας τριγύρω δεν υπάρχει πουθενά το χελιδόνι

στα χέρια μου διαλέγω τα πιο ρόδινα τριαντάφυλλα
κι ευθύς θριαμβευτής, στο κάστρο, σαν ιππότης επιστρέφω.