Το κορίτσι με τις κόκκινες μπαλαρίνες


Ήταν ένα ζεστό μεσημέρι, που περίμενα για την απάντηση
εσύ με προσπέρασες, έτσι αγχωμένη, αλαφιασμένη
- κάθισες δίπλα μου

με κοίταζες, σε κοίταγα, κοιταχτήκαμε αστραπιαία
ύστερα το βλέμμα στράφηκε στις κόκκινες μπαλαρίνες

πόσα χιλιόμετρα να ‘χουν διασχίσει, πριν από μένα;
κι άξαφνα ο ήχος του τηλεφώνου
και μια πόρτα ν’ ανοίγει

ο ένας έβγαινε, ο άλλος έμπαινε
κόσμος μπαινόβγαινε ολοένα
έπειτα στάθηκα όρθιος να σ’ αποχαιρετήσω

με κοίταζες, σε κοίταγα
κοιταζόμασταν με τα μάτια καρφωμένα, στο σήμερα

μέτραγα τα βλέμματα ένα-ένα
μέτρησα έντεκα αιώνια δευτερόλεπτα
αγκιστρωμένα στο τώρα

- κι έκλεισα με βία την πόρτα ξοπίσω μου.

Σχόλια

  1. Αν και το γοβάκι της φωτογραφίας, θυμίζει κάτι σε σύγχρονη Σταχτοπούτα, εντούτοις το περιστατικό ήταν αληθινό...


    Καλημέρες σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργο, καλημέρα. Το περιστατικό μου θυμίζει κεραυνοβόλο έρωτα. Μου έχει συμβεί κι εμένα. Αυτός όμως ο έρωτας φεύγει αν δεν εξελιχθεί σε πραγματική αγάπη. Το καλοκαίρι θα γράψω κι εγώ για έναν κεραυνοβόλο έρωτα που έχω νιώσει στο παρελθόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. γιώργο μου ,εμείς εδώ στην Ελλάδα αυτό το παπουτσάκι δεν το λέμε ,"γοβάκι", τα γοβάκια έχουν τακούνι (χα σου το χρωστούσα)
    :))
    κατα τ'άλλα ,έρωτας απο ένα flat shoe ακούγεται ενδιαφέρον...
    καλημέραααα
    φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οταν διάβασα τον τίτλο και ειδα τη φωτο ήμουν σιγουρη πως το εγραψες εσυ. Λογω του κοκκινου..
    Σε εχω συνδεσει με "κοκκινο" που το συνηθιζεις μαλλον στα γραπτά σου αν δεν κανω λαθος..
    Πολυ ομορφο το κειμενο Γιωργο.Καλημερα να εχεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου