Στην Αμοργό
Στην Αμοργό η θάλασσα
αλλάζει χίλια χρώματα
βγαίνει το πράσινο απ’ τη στεριά
και το γαλάζιο, απ’ τα σπάργανα της γης
κι εγώ καράβι, που διψά, στα κύματά σου
εσύ μια θάλασσα, που αργοσβήνει
μου έκλεψες την παρθενιά
κι είναι τα μάτια σου μελιά
είναι η ζωή μας, ένα πέλαγο
κι ο έρωτας, η πλώρη και η πρύμνη
στην αγκαλιά, αργά, ένα απόβραδο
κρατάς στα χέρια, την υπέρτατη ευθύνη
τι ευτυχία, τι μαγεία
τι γοητεία απ’ τη ματιά σου
πρώτο ταξίδι, στην απέραντη γαλήνη.
Δε βρήκα φωτό για την Αμοργό, κι έτσι προτίμησα να ανεβάσω αυτή την όμορφη κυρία στην παραλία ... :))
ΑπάντησηΔιαγραφήξέρεις οτι μου άρεσε πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά εύχομαι να βρείς την "αγαπημένη" σου , σύντομα και να κάνεις αυτό το ταξίδι μαζί της...
Γιώργο, αν έψαχνες στο google θα έβρισκες ωραίες φωτογραφίες από την Αμοργό. Είναι πολύ ωραίο νησί με φυσική ομορφιά. Πολύ όμορφες εικόνες και εκφράσεις έχει το ποίημα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω την αίσθηση ότι δε χρειαζόταν καν φωτό διότι το ίδιο το ποίημα ταξιδεύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ποδαράκια της κυρίας, στη φωτογραφία, δημιούργημα της φύσης είναι κι αυτά, νομίζω είναι πιο όμορφα κι από τη θάλασσα κι από την Αμοργό κι από το ίδιο το ποίημα....
ΑπάντησηΔιαγραφή:)) Καλησπέρα σε όλους!!
Γεια σας παιδιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμένα μου άρεσε το ποίημα .
Ιδίως εκεί που μιλάει για την υπέρτατη ευθύνη. Είναι βαθύ.
Άσχετο αλλά θέλω να σε ρωτήσω Γιώργο αν οι αναφορές στα πόδια των γυναικών στο έργο σου ( πήρα αφορμή απ΄τη φώτο ) είναι επίτηδες ή κατά λάθος.
Καληνύχτα
Πέτρος