Σιωπή


Μιλάω... Άκου με
Τραγουδώ... Άκου με
Φωνάζω... Άκου με
Κοίτα τα μάτια μου
και άκουσέ τα...
Δώς μου μια μέρα,
μια ώρα,
μια στιγμή της ζωής σου,
μια στιγμή μόνο...
Θέλω να βγώ μαζί σου
να αισθανθώ τον αέρα στο πρόσωπο μου
να ακούσω τη φύση
να παρατηρήσω κάθετι
που στη σιωπή παραμένει...
Στη φύση...
ΣΙΩΠΗ...
Η θάλασσα κοιμάται...
τα κύματα πνίγηκαν...
το καλοκαίρι πάγωσε...
Σιωπή...
Δεν μιλώ...
Δεν τραγουδώ...
Δεν φωνάζω...
Άκου...
Άκου τη δική μου σιωπή...
που πάγωσε...
ναι...πάγωσε...
κι αυτή...

Σχόλια

  1. έπαθα κάτι με τις σιωπές αυτές τις μέρες?
    μπάααα σας φαίνετε...
    καλό βράδυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μην ανησυχείς, Νικολέττα. Έχω γράψει κι εγώ ποίημα για τη σιωπή. Θα το γράψω εδώ το καλοκαίρι. Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σου θυμίζω, από τη Βιοπάλη...

    "Φαίνεται μάλλον, πως κόπιασα αρκετά
    για να μιλώ ψιθυριστά για την αγάπη
    σιγά, τόσο σιγά, να μην τ'ακούει κανένας
    και χρόνος δεν έμεινε ελεύθερος, ούτε λεπτό
    για να ουρλιάξω πόσο αγαπώ, σ' ό,τι λατρεύω..."

    Καλημέρα Νικολίνα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου