Ημερία


Άκου! χτυπά η καρδιά
βαρούν τα σήμαντρα
βόμβοι αλλάζουν ολοένα

ζουν απ’ τον έρωτα
τα συναισθήματα
και τα γρανάζια βάφτηκαν
στο χρώμα πορφυρά

με το χρυσάφι, τα μαλλιά
ν’ απλώνουν τη χρυσόσκονη

φωτιά δεν πόθησε
το στόμα να γευτεί, μόνο φιλί
λόγια, τα λόγια ζήλεψαν

κι εγώ τρεμάμενος
τα χείλη σφράγισα
λίγο να ζήσω απ’ τη στιγμή
να πάρω ένα φιλί

μήπως να είναι η αφορμή
ν’ αρπάξω το κορμί

μια ηλιακτίδα φέγγιζε
την πλάση γύρω σου
και ξαφνικά οι λεπτοδείχτες
στέρησαν τη μέρα

τις ικεσίες και τις λέξεις μέτρησες
και τον αγέρα
που σιγοκλαίει μέσα μας, η αμαρτία

έτσι το βλέμμα έγλυφε
τις σπίθες των ματιών

ξανθή παντιέρα
ασπρόμαυρη
γαλήνια η φωνή σου

πριν να γυρίσει η μέρα
να μας βρει αντάμα.

Σχόλια

  1. καρδιά...έρωτας...συναίσθημα...χρώμα...χρυσάφι...χρυσόσκονη...

    μαγεία...το ποίημα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμένα πάλι δε μ' αρέσει τόσο, δεν αποδίδει το συναίσθημα της πρώτης γνωριμίας, ούτε και τον πόθο...
    μόνο περιγράφει το περιβάλλον!
    Ωραίες εικόνες ίσως, αλλά έχω γράψει και καλύτερα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλά βρε εντάξει...πω πω
    συγνώμη που μου άρεσε:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιώργο, το ποίημα είναι πολύ ωραίο! Μόνο τα χείλη να μη τα σφραγίζεις. Τα συναισθήματα πρέπει να τα εκφράζεις με κάθε τρόπο. Κρίμα είναι να τα κρύβεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάθε φορά και ένα όμορφο ξάφνιασμα τα διαφορετικά είδη ποιητικής γραφής.Συνεχίστε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου