Στη Νεραϊδοχώρα

Σα σήμερα, εστάθηκεν η φλούδα
σε μέρος του λαιμού, που πνίγει βόα
τα σύγνεφα, τρομάξαν κροταλία
κι αστέρια βγήκαν, στη Νεραϊδοχώρα

μονάχος, τυφλωμένος τα κοιτούσε
ο γιος, του καπιτάνιου του Νικόλα
τα χέρια του, γιομίσανε μπιμπίκια
αφρούς, γέμισε τ’ άσπρο του το στόμα

ποιας μάισσας κακιάς, να ‘ναι αντάρα
ποιας μαύρης συφοράς, τούτη η κατάρα
που ο ναύτης, της θολής Νεραϊδολίμνης
πληγώθηκε, απ’ τα φώτα της σελήνης;

σα σήμερα, κινήσανε οι Νεράιδες
του κόσμου όλου να βρούνε τους παράδες
στα σπάργανα της Γης, να πεταχτούνε
κι οι μάισσες, στον Άδη να καούνε

τα μάγια να λυθούνε, προσπαθούσαν
του γιου, του καπιτάνιου του Νικόλα
που έστεκε στη βάρκα, τυφλωμένος
κι αφρούς γέμισε τ’ άσπρο του το στόμα

ποιας μάισσας κακιάς, να ‘ναι αντάρα
ποιας μαύρης συφοράς, τούτη η κατάρα
που ο ναύτης, της θολής Νεραϊδολίμνης
πληγώθηκε, απ’ τα φώτα της σελήνης;