Notepad Spiral No 2

§8. ΜΕ βασανίζουν τα βουνά, γιατί χιονίζει
λευκό σαν πρόσχαρη αγκαλιά, πέρα μακριά τους.
Εγώ θα πρέπει να μετρώ
ήλιους, ιδρώτες, δάκρυα και θανάτους,
πάντα εδώ· λίγο πιο εδώ και το παραμικρό
πουλί θα με συντρίψει. Ωστόσο, διατηρώ
ακόμη μια διέξοδο σ’ εκείνη τη βαθιά διαδρομή
που γύρισα από το δριμύ ψύχος της απουσίας σου.
Και λέω κάθε πρωί· «Με τόση συννεφιά ψυχών,
ίσως στο τέλος να χιονίσει».

§9. ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΜΕ. Αρκεί να ν’ αναπαυτώ
κάτω από δέντρο με σκιά κι ας έχει ξεψυχήσει
δίπλα ποτάμι, ας έχει σκάψει το νερό
τάφους όσα τα βότσαλα που το κρατούσαν.
Θα δροσιστώ ένα φύλλο παγωνιά,
μια ρίζα καλοκαίρι θα χορτάσω.
Θέλω να φύγω άπρακτος
από έναν κόσμο δραστικό. Εκχώρησέ μου
μια νέα αναίτια φυλακή, τιμώρησέ με λήθη.


§10. ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΕΘΑΝΕΙ ούτ’ ένα δάκρυ.
Κι αυτόν που θρήνησες, σε ξένα στήθη έχεις ματώσει.
Πώς ξέρεις πια παραφορά θα μ’ εκχωρήσει
μια νύχτα ασήμαντη στον θάνατό σου;
Δεν ξύπνησες ποτέ μέσα σε νύχτα ασβέστη
ούτε κομμάτιασες τα χέρια σου ζητώντας
να μην αγγίξεις κόκαλα τη σάρκα που είχες ζήσει.
Δεν ξέρεις τίποτε. Ξέρεις τα πάντα
για την αιμάτινη άγνοιά μου.


§11. ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ να μετρήσεις
τα πετροχώραφα των ημερών μου.
Πίσω από κάθε ιδρωμένο μεσημέρι ανατριχιάζει
μια θάλασσα χειμώνας: κύμα, κύμα σαν βουνό
κι ένας αδίστακτος βυθός ν’ ανηφορίζει
με φύλλα κάτασπρα προς τον καρπό
του γαλανού θανάτου.
Έχω πεθάνει αναρίθμητα νησιά.
Δεν πρόκειται ν’ ασχοληθώ
με τη χωμάτινη ζωή σου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ