Ορειβάτης

Αν είχα στην καρδιά μου δυο Μαρίες
τη μία θα την έδινα στο Χάρο να την πάρει
παρά να ζω με ψέμα κι εικασίες

καλύτερα χαρμάνι σέρτικο
η ζωή να με φουμάρει

τη μέρα που γιορτάζει ο έρωτας, θα λείψω
μπορείς να ‘χεις την πόρτα σου ανοιγμένη
όλο και κάποιος τρυφερός μα ευκατάστατος
διαβάτης, θα περάσει το κατώφλι

τις σκάλες από μάρμαρο θ’ ανέβει
για να πάρει ένα φιλί

μ’ αυτός, δε θα σου φέρνει δώρα κι υποσχέσεις
θα ‘χει στην πλάτη δυο φτερά αγγέλου ψεύτικα
μαργαριτάρια απ’ άκρη ως άκρη στο κεφάλι

αυτός, δε θα ‘ναι ένα πέτσινο κομμάτι απ’ τη ζωή
για να τον σκίσεις σα χαρτόνι

τα ποιήματα, δε δώσανε τροφή στον έρωτά μου
αντίθετα τον σχόλασαν νωρίς
μήτε και τη ζωή μου έφτιαξαν να τρέχω

κόπιασα τόσο για να βρω ένα κορμί για ν’ ακουμπήσω
κι από τις μακριές κοτσίδες του, ορειβάτης
να πιαστώ, να κρατηθώ

μου είπανε, πως όταν αγαπά μία Μαρία
βαδίζει σαν θαυματουργή, καινούργια Παναγία
παρθένα τη νομίζουν όλοι
πάνω στο εκκλησάκι του Προφήτη-Ηλία

μα βάζει μες στα σκέλια της του κόσμου την πικρία
κι έτσι γεννά το κλάμα, με τον κρίνο

κι εγώ μικρός Χριστός, που πλέον χάθηκα
αντί να δώσω την ψυχή της να την πάρει ο Χάρος
έδωσα όλο μου το είναι μες στα χέρια της
κι απέθανα, προτού προλάβω να τη δω μητέρα.


γιώργος_κ