Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2010

♫♪♪ Happy New Year ★ 2011★ Best Wishes ♥♥♥

Εικόνα

Ελένη Βιτάλη - Ίσως φταίνε τα φεγγάρια

Εικόνα

Hotel Anastasia

Εικόνα
~~ Ξύλινα μπαλκόνια με κισσό δεμένα κάτασπροι οι τοίχοι, απέναντι το χάος δάσος, πρασινάδα, άγρια χόρτα ...κι οι ορμές μας μέσα σε καθρέπτες να κοιτάζουνε τα μάτια βουρκωμένα μ' ένα τόσο δα μικρό φεγγάρι ν’ αχνοφαίνεται στο δάπεδο μπροστά στις στάχτες του άλλοτε φλεγόμενου έρωτά μας κι ανάμεσα σε θραύσματα, θολώνει το μυαλό μου επάνω στα πλακάκια να φωλιάζουν τα όνειρά μας και όλα τα αγγίγματα κρυμμένα στο κρεββάτι μας το μόνο που σκεφτόμουν ν’ αντικρύσω, το κορμί σου τα μάτια σου, τα ένιωσα περίεργα να κλαίνε με χάιδεψες και μούδιασα απ’ τον κόρφο ως τα μηνίγγια και όλα γύρω, δίπλα μου, χαμένα στα χέρια σου ένας θάνατος και η πνοή ζωή σου φυσάς και τρεμοπαίζει η μαρκίζα “Αναστασία” τριγύρω όλα κόκκινα σαν πρόζα του θανάτου δικιά μου εσύ, δικός σου εγώ και η στιγμή αιώνια τα λάθη μας τ’ αφήσαμε στο παρελθόν χαμένα και ρίξαμε στη φλόγα της αγάπης μας κολόνια παρέα με τις μνήμες των φιλιών που ζούνε χρόνια και των πολλών ενθύμιων τη γεύση απ’ τα παλιά η βροχή να πέφτει έξω απ’

Ἡ μουσική ἐκφράζει τήν ἀγάπη μου..

Εικόνα
(Ὁ χάρτης τῆς μουσικῆς εἶναι ἕνα πεντάγραμμο πού πάνω του γράφεται ἡ μελωδία τῆς ἀγάπης !) ~~ Πολλές φορές προσπάθησα νά γράψω μέ τούς στίχους ὅλα τά συναισθήματα πού γένναγε ἡ καρδιά μου ὅμως ἀπόψε μάτια μου κάτι ἄλλο θά σού γράψω θέλω μέ ἀγάπη νά σού πῶ ὅ,τι μιλάει ἡ ματιά μου εἶμαι τό πιάνο σου λοιπόν καί βγάζω μελωδίες ἔχω πετάλια καί σουλτίνα γιά νά δίνω τό ρυθμό σκορπίζω νότες, συναισθήματα, ἀβίαστα κι εἶναι τά θέλω μου μά καί τά σ' ἀγαπῶ μία νότα, τή φωτιά ἀνάβει ἀνάμεσά μας μία μελωδία θεϊκή στόν ἔρωτα μέ μύησε βαρύ ποτό ὁ ἔρωτας πού τρέχει μές τίς φλέβες νάμα τή μία βραδιά, τήν ἄλλη δηλητήριο - καί σού ‘χῶ προσκλητήριο ν’ ἀκούσεις τήν πνοή μου - κι ὁ στίχος μία γουλιά, τόν πίνω στό ποτήρι μου στό κόκκινο πιοτό οἱ νότες μέ καλοῦνε εἶσαι τό καταφύγιο μά καί ἡ ἀνάμνησή μου τά χείλη μου μία μουσική κι ἕνα φιλί ζητοῦνε οἱ νότες μου ξεπήδηξαν μέσα ἀπό τό πιάνο καί μία πληγή πού αἱμορραγεί παλευει γιά νά κλείσει ἕνα βιολί λές κι ἔκλαψε ἀποψε για ἕνα τάνγκο τά λόγια ἀργά, τῆ

Ευχές

Εικόνα
    Ο Χριστός να γεννηθεί σε κάθε ψυχή αγνή και ταπεινή το θέλημά του να πραγματοποιηθεί σε ολόκληρη τη γη. 25/12/2010 elenitheof

παιδική χορωδία Δ.Τυπάλδου - θα βρεθούμε ξανά

Εικόνα

Τά τελευταία κόκκινα Χριστούγεννα πού ἔχω νά θυμᾶμαι

Εικόνα
Σάν ἕνα ὄνειρο που ξεπετάγεται ἀπ' τό χθές, οἱ μνῆμες μέ πλακώνουν. Μνῆμες πού δέν κατάφερα νά σβήσω στίς γιορτές, οὔτε μ' ἀνθρώπους πού ἀγαποῦσα, οὔτε μέ φίλους, μά οὔτε καί μέ ἄγνωστους τυχαίους περαστικούς ἀπ' τή ζωή μου. Ἕνα κερί πού ἔχω ἀκόμα νά θυμᾶμαι, μέ ἄρωμα τριαντάφυλλο, κατακόκκινο, κλεισμένο σ’ ἕνα γυάλινο βαζάκι ν’ ἀργοκαίει περιμένοντας τούς ἐραστές, ἀπόβραδο, σ' ἕνα ὑγρό δωμάτιο καί σκοτεινό, ὅπου ἡ φλόγα τοῦ ἀρκοῦσε νά ζεστάνει ἐμᾶς τούς δύο. Μνῆμες ἀλλοτινῶν καί περασμένων Χριστουγέννων πού χάθηκαν γιά πάντα ἀπ' τό παρόν κι ἐγώ ἀκόμα τά προσμένω, κρατώντας τήν ἀνάμνηση αὐτή γιά φυλαχτό. Ἦταν θυμᾶμαι τόση ἡ παγωνιά κι ἄσπρο τό χιόνι. Στό τζάκι ἔπαιζε ἡ φωτιά καί ἐμεῖς τό χρόνο σταματήσαμε γιά λίγο. Ἔλιωνε λίγο-λίγο τό κορμί. Τό τίποτα κοιτάζαμε, τίποτα δέ μᾶς ἐνοιαζε. Γίναμε ἕνα. Κόκκινες οἱ φλόγες στό τζάκι πού γέμιζε σπίθες τίς ματιές μας καί ἔκανε τούς χτύπους τῆς καρδιᾶς μας νά ἀλλάζουν ρυθμό. Αὐτό τόν ρυθμό πού ἀκούγαμε στό πίκ-ἄπ καί μᾶς βύθ

Αδελφική αγκαλιά

Εικόνα
Στα ματια σου διαβασα παλι αποψε, αυτα που κρυβεις καλα μες την ψυχη, και ειδα ενα ονειρο μισοτελειωμενο. Χαμηλωσες αμεσως το βλεμμα να δειξεις πως ολα ειναι καλα μα η καρδουλα σου το ηξερε μοναχα πως ενιωθε εκεινη την στιγμουλα. Η πικρα ετρωγε τοσο καιρο σαν το σαρακι, την πονεμενη σου ψυχη,και ενα χαμογελο, στα χειλη σαν ψευτικο να αχνοφενεται. Η ψυχη σου παλι μαυρισε, και κυλησε το δακρυ μ'απορια στις ελπιδες για το αυριο. Δεν μιλουσες,δεν εβγαζες μιλια, φοβοσουν μηπως δεν υπαρξουν ματια να νιωσουν αυτο που βιωνεις μεσα σου. Τοτε ενα εντονο ροζ φουτερακι,επεσε σαν σεντονι, στην ψυχη να την ζεστανει, να βρει απαγκιο το κορμι,σε μια αγκαλια αδελφικη. Ρωτουσες,σιγανα, πως μοναχος θα περπατησω το μονοπατι, που μονο αγκαθια,πετρες,και πονους δυνατους εκρυβε στο διαβα του; Και μια γλυκια φωνουλα αμεσως ακουστηκε να λεει απο το υπερπεραν, "Πιστεψε σε σενα,θα τα καταφερεις, δεν εισαι μονος ματια μου,οσο και αν η καρδια αιμορραγει, εχεις μια αδελφουλα,φυλακα,προστατη να περπατησε

Μήν κόβεις στή μέση τήν ἀγάπη...

Εικόνα
(Σας ευχαριστώ ακόμα μια φορά για τη συνεργασία. Στην Πορφυράδα με αφορμή αυτό το ποίημα γιορτάζουμε και τις 500 αναρτήσεις μας! Βοηθήσαμε 12 άτομα γι’ αυτό το γραπτό και με τη σύμπραξη όλων μας νομίζω ολοκληρώθηκε πολύ όμορφα...!) ~~~ Τά ὄνειρα τῶν ἐρωτευμένων ἀκολουθοῦν μία περίεργη πορεία στό χρόνο ἠ ζωή προχωράει χωρίς αὐτούς… ἦρθε ἡ νυχτιά, δέν εἶσαι ἐδῶ καί μονος μένω να μετρῶ τίς ὧρες πού μου λείπεις κι εἶναι πολλές, ἀμέτρητες τοῦ χωρισμοῦ οἱ στιγμές "ἦρθε ἡ νυχτιά, δέν εἶσαι ἐδώ καί πάλι μόνη θά μέ ἀφήσεις" θά βάλω κόκκινη γραμμή νά μήν σέ πιάνουν οἱ λυγμοί ὅταν χωρίζει ἡ στιγμή τοῦ ἔρωτα τή ζώνη θά βάλω κόκκινη στιγμή σέ ὅσα ζήσαμε μαζί νά μήν ξεχνᾶς ποτέ καμιά καμιά πού σέ πληγώνει "...σέ φιλῶ γιατί εἶναι Κυριακή κι ἡ χαρά μεγάλη στοῦ γιαλοῦ τά κάλλη σ’ ἀγαπῶ γιατί εἶναι μία γιορτή κι εἰμ’ ἕνα ποτάμι πού ξοπίσω πάλι δέ θά ξαναρθεῖ..." καθρεφτίστηκα πάνω σου καί μία παράξενη ἕλξη αἰχμαλώτισε τό νοῦ χωρίς νά εἶναι τά μάτια, τό χαμόγελο ἤ τό κορμί σου π

Δε με βρίσκω

Δε με βρίσκω,   Στα ποιήματα,   Δε με βρίσκω Στις λέξεις μέσα Δε χωρώ, Δε λογαριάζομαι Κι αν μιλώ -δεν είναι που καταλαβαίνω- Στα τραγούδια -Σου λέω- Χάνομαι Δεν τραγουδώ το σκοπό τους Στα συνθήματα, Δεν πιστεύω, Αφορμή ψάχνω να φωνάξω και πάλι. Ατελείωτος ο φόβος μου, Κόμπος στο μικρό μου λαιμό Ατελείωτος ο κόσμος -Σου λέω-

Κάτι μεθυσμένα Σαββατοκύριακα μέ πανσέληνο

Εικόνα
(Μια ακόμα ωραία συνεργασία 8 φίλων αυτή τη φορά από το facebook που μοιράστηκαν μαζί μου τις σκέψεις και τους στίχους τους! Σας ευχαριστώ! ) ~~ Εἶναι στιγμές σάν τώρα πού νιώθω πώς θ’ ἀνοίξει ἡ πόρτα γιά νά περάσεις καί τό σῶμα σου θά ‘ναι γεμάτο ἀπ’ τίς ρωγμές τοῦ χρόνου καί τίς ἐλιές σου θά 'χουνε ἄσπρο χρῶμα ὅλες οἱ οὐλές σου καί σ’ ἕνα ὑπόστεγο της μνήμης θά ἀράξεις κάθε Σαββατοκύριακο περνᾶ χωρίς εσένα καί ψάχνω χαραμάδα γιά νά βρῶ λιγάκι φῶς στό πρόσωπό σου τό χαμόγελο νά δῶ, λίγο φῶς ἀπ' τῶν ματιῶν σου τό χρῶμα ψάχνω στό ποτήρι μου τα μάτια σου να δω κι ὄσα η ἀγάπη, μοῦ δηλώνει ἀπόντα ξύπνησαν σήμερα οἱ μνῆμες τοῦ Σαββάτου, στοῦ θολωμένου μου μυαλοῦ ἀπ' τό ποτό καί πάρτι κάνουν οἱ εἰκόνες μας, φαντάσου. Θησεῖο-Ραφήνα-Κηφισιά καί Ὠρωπό ἀναζητῶ μέ τά μάτια τῆς καρδιᾶς μου, τά μάτια τά δικά της καρτερώντας τήν ζητῶ ἕνα φιλί απ' τήν καρδιά της, ποθῶ τή συντροφιά καί τήν ἀγάπη της μά τώρα στο μυαλό ὄλα γυρίζουν καί οἰ μνῆμες μου πού εἴχανε ζωή τώρα τά μάτια σου θα

Ουράνιο τόξο - Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου

Εικόνα

Μεγάλη Παρασκευή

Εικόνα
(Μια όμορφη συνεργασία 12 φίλων από το facebook που θέλησαν να μοιραστούν μαζί μου τις σκέψεις και τους στίχους τους.. Θα το επαναλάβουμε, σας ευχαριστώ όλους !) ~~ Ὅλα τά πάντα στολισμένα, γέμισε ἡ πόλη μᾶς φωτάκια ἄνθρωποι ὁλοῦθε περπατᾶνε, κόσμος πολύς, χαρά, τά ζευγαράκια ἀγκαλιά κι ἄλλοι εἶναι ἔρημοι καί μόνοι κι ἐκεῖ στήν ἄκρη στό στενό ἐκεῖνο ἐκεῖ, τό γκρί στενό ἀνάμεσα σέ μόβ γιρλάντες κι ἀπαστράπτουσες λαμπάδες εἶναι ἕνα βλέμμα σκοτεινό ἀνάμεσα σέ γκρίζα γένια κι ἕνα σκοῦφο μάλλινο χοντρό μόνο ἕνα βλέμμα ξεχωρίζει γαλανό ποῦ κάποτε σά νά μετροῦσε τόν καιρό θυμίζουνε τά μάτια σου πού πάλι τά εἶδα ἀπόψε θλιμμένα νά περιπλανιοῦνται στά βουνά τῆς σιωπῆς τό μόνο πού ἤθελαν ἤτανε νά βροῦνε ἕνα στίγμα, μία ἐλπίδα καί παραδόθηκαν στά σύννεφα νά ταξιδέψουν ἀπ' ὅλους κι απ' ὅλα πιό ψηλά μα τώρα αὐτά τά μάτια κοιτοῦνε τό κενό ἤ το κενό ἀλήθεια νά κοιτάει τά μάτια; μάτια πού κάποτε μετροῦσαν τόν καιρό τώρα μετρᾶνε ὄνειρα ζωῆς χαμένα μέσα στά φῶτα τῆς πόλης μοιάζουν φάροι ποῦ

Θ' αργήσω...

Εικόνα
Μη με ρωτάς που πήγαν τόσα χυμένα δάκρυα ... κανέναν δακρύβρεχτο παραπόταμο δε γνωρίζω απ’ το μάθημα της Γεωγραφίας παρά μόνο, ότι τρέχω και κυλάω μαζί του κι όπου πάει, με κατευθύνει είμαι έρμαιο πατημένων συναισθημάτων, πεθαμένων αναμνήσεων, αλησμόνητων φιλιών έρμαιο σου λέω, κάποιων κακεντρεχών στιγμών μη με ρωτάς ποιος είναι ο επόμενος πλησιέστερος σταθμός γιατί το μόνο που γνωρίζω είναι πότε θα ξυπνήσω πότε θα ντυθώ, πότε θα φάω, πότε θα πάρω τα κλειδιά να φύγω τρώω μνήμες δακρύων και πόνου μη με περιμένεις για το δείπνο, δε γνωρίζω πότε θα γυρίσω θ' αργήσω...

Τό χρονικό μίας θύελλας ἤ ἑνός ἀποχωρισμοῦ (21 Αὐγούστου - 20 Νοεμβρίου)

Εικόνα
Τά μέτρησα τά λόγιά μου μά καί τίς προφητεῖες πού ἤθελαν νά σμίξουμε μά καί νά χωριστοῦμε κι ἀπάνω πού τά μοῦτρα μου κατέβασα γιά νά ‘ρθω, ἐπάνω ἐκεῖ στήν ἀγκαλιά ... τά νύχια τῆς ξεπρόβαλαν μαῦρα καί κοφτερά, νά πνίξουν ὅ,τι ζήσαμε κι ὅλες τίς προσδοκίες προσπάθησα ... ἀλλά εἶναι μέρες πού τήν ψάχνω γιά νά βρῶ σέ ποιά καρδιά ἀνήκω κι ὅσο σκαλίζω τή ζωή μου βλέπω ἄδειες τίς ἡμέρες μου περνᾶ ὁ καιρός, μητέρα, κι ὁ χρόνος θά γιατρέψει... αὐτό τό ποίημα θά τό γράψω σέ συνέχειες γιά νά ‘χοῦν ἕνα πάτημα οἱ ὧρες μου νά λένε πώς τίς ξόδεψα φιλότιμα κι ὕστερα θά τό πάρει ὁ ἄνεμος καί τά χαμένα λόγια οἱ μαῦρες οἱ σκιές τῶν ἀναμνήσεων καί ἡ κλεισούρα καί τώρα σέ τοῦτο ἐδῶ τό χῶρο πού μαζί της δημιούργησα, ἀναρωτιέμαι ὅλη αὐτή ἡ ἀγάπη πού τήν ξόδεψα, ἄν ἄξιζε νά χαριστεῖ ἁπλόχερα τά δάκρυα πού χύθηκαν στό πάτωμα ἀνελέητα, ἄν ἄξιζαν τό σάλιο μου ἀπ’ τά χαμένα λόγια ἀγάπης, τά φιλιά, οἱ ἀγκαλιές πού βράχος ἔγιναν νά στηριχθεῖ ἐπάνω τους... οἱ τοῖχοι θά βαφόντουσαν στό χρῶμα τό λευκό, μά τώρα μέ τό

Ἕνα τραγούδι

Εικόνα
Δυναμῶστε τήν ἔνταση! Αὐτό τό λυπημένο τραγούδι θά τό πῶ τόσο σιωπηλά καί πικραμένα... Ἔτσι ἔμαθα νά λέω τά τραγούδια μου. Οἱ στίχοι ἦταν πάντα μόνοι, ἀπομονωμένοι σέ μία φυλακή συναισθημάτων πού ἀδημονοῦσαν νά ξεφύγουν. Οἱ στίχοι οἱ δικοί μου ἀτραγούδιστοι! Δέ βρῆκαν ἀνταπόκριση μήτε στά μάτια της. Ἐκείνη ἡ μικρή νυχτερινή μουσική μέσα στόν ἔρημο σταθμό ἀκόμα ἀναμένει ἐπιβάτες στό ταξίδι της. Κι ἐμεῖς, ὅλοι, μέ ἀνεκπλήρωτους ἔρωτες ἀπό νωρίς ἀποστατήσαμε ἀπ’ τό ταξίδι. Ἐτούτη ἡ μουσική δέ βρῆκε ἀκόμα ὀρχήστρα νά τήν παίξει, μήτε ἀκροατές νά τή χαροῦν γιά τήν ἀγάπη. Εἶναι ἕνα δράμα πού ἐξελίσσεται καί τίς καρδιές ὅσων τό ἀκοῦνε ἡμιτελές, παγώνει. Λυπᾶμαι ἄν οἱ νότες τοῦ εἶναι πιό νεκρικές, πιό πένθιμες ἀπ’ ὅτι περιμένατε. Εἶναι γιατί ἡ συννεφιά καί ἡ βροχή, τό χιόνι κι ἡ κακοκαιριά δέν τοῦ ἀφῆσαν περιθώρια ν’ ἀνατείλει. Εἶναι γιατί μέσα σέ νέφη ἀπό καπνούς καί στίς ὀσμές τῶν βλαβερῶν οὐσιῶν, ἀκόμα τό οἰνόπνευμα κυλάει μές τίς φλέβες του. Κι ἄν κάποια μέρα ξαφνικά θά ξημερώσει ἡ λιακάδα

Αντώνης Ρέμος - Το φιλαράκι unplugged (MAD secret concert)

Εικόνα

Εν αρχή ην το μαύρο ..

Εικόνα
..γιατί τώρα η Πορφυράδα αναβίωσε και σοβάρεψε! Πέταξε από πάνω της το νεανικό, κοριτσίστικο ροζ και ντύθηκε με το χρώμα που της πάει καλύτερα! Πάνε κάπου 5 χρόνια που υπάρχει αυτό το ιστολόγιο και γίναμε πολλοί! Θέλουμε να γίνουμε περισσότεροι με τη συμμετοχή σας... φέρτε μας φίλους, συγγραφείς, αναγνώστες, φέρτε ανθρώπους που γράφουν ή που θα ήθελαν απλά να μας διαβάσουν... και αναρτήστε ο,τι θεωρείτε καλύτερο, από κείμενα και μουσικά Video μέχρι προσκλήσεις εκδηλώσεων και διαφημίσεις ή κριτικές βιβλίων που διαβάσατε και σας άρεσαν! Επιπλέον για όσους δεν είναι φίλοι μας στο facebook, ελάτε να μας γνωρίσετε και να βρείτε εκεί την παρέα μας, να μοιραστούμε φίλους και εντυπώσεις και να συζητήσουμε επί παντός στητού, όχι μόνο για τα λογοτεχνικά δρώμενα, αλλά για οτιδήποτε μας προβληματίζει σήμερα. Θα χαρώ να σας έχω κοντά μου, Το blog της Πορφυράδας Άπαντα τα ποιήματα και η στερνή ποιητική συλλογή καλή ανάγνωση και καλή αντάμωση! Γιώργος Κόκκινος on Facebook

Γιά ὅλα αὐτά πού ἔμαθες κι ἀγάπησες σέ μένα..

~~~ Χτυπάει ὁ δείχτης τῶν καιρῶν, τό σήμαντρο ἀνασταίνει καί τό ρολόι γιόμισε καί δέν ἀντέχει ὥρα ἔχει φουσκώσει ταραχή σέ τούτη ἐδῶ τή χώρα καί ὅπου νά ‘ναι, ἀπό στιγμή, κοντεύει γιά νά σπάσει μέχρι τά δευτερόλεπτα μετροῦν τήν κατηφόρα καί τήν πορεία πού πήραμε σάν λάθος ριζικό μας λάθος τό δρόμο πήραμε, λάθος καί τ’ ὄνειρό μας κι ὁ χρόνος θά ‘ναι βάλσαμο νά κλείνει ὅλο πληγές τοῦ Ρεβυθούλη τό σακί εἶχα στήν πλάτη χρόνια καί κάθε βῆμα πού ἔκανα μου στοίχιζε καί κάτι κουκιά πετοῦσα ἀγάπη μου, μές τά στενά καί σπόρια νά μή χαθῶ ἀπ’ τό βλέμμα σου, νά γίνω ἡ θωριά σου ὥσπου τό γράμμα ἔφτασε, τό ‘φερε ταχυδρόμος ἕνα γεράκι ὁλόμαυρο, μά πιό βαθύ ἀπ’ τό αἷμα ἦταν τό λεξιλόγιο πού διάβαζε ἡ καρδιά μου - χωρίσανε οἱ δρόμοι μας, δύο ξένοι εἴμαστε τώρα - καί τό ρολόι σταμάτησε τούς χτύπους νά μετράει ποῦ ἔκαναν τά βήματα στά θερινά σοκάκια ἐκεῖνα τά πλακόστρωτα, μέ κάστανα ψημένα τό τρένο ἀναχώρησε - Χριστούγεννα χαμένα - τό νέο χρόνο ἀγάπη μου, τόν πῆρε ἡ κατηφόρα μακάρι νά μετρούσαμε ἀντίθετα