Αναθυμιάσεις τρέλας

Σημερα που ανθιζουνε τα κρινα
απλωνω τα ξεδιπλωμενα χρονια,
που κουβαλαω αλογιστα
και υποτασσομαι..
σε ξεδιαντροπη αληθεια
σαν να μην φτανει η στιγμη
για να διαβει ο χρόνος ..
Ξεχυθηκαν ολα, παλι...
ακομα κι εκεινη,
η αμμος.. η κινουμενη
που αχορταγα με ρουφαγε..
Τα ματια μου πλημμυρισαν παλι.
Το στομαχι μου σφιχτηκε.
Ασπρισα.

Σε αγαπησα....
χωρίς ορια που ποτε δεν μου φτασε,
σε μια ταλαντωση πολεμικη,
εσυ με γυτεψες..
παγωμενη στεκω και κοιτω τον χρονο
ειμαι ακομα εκει
μα αλλο δεν παλευω..
ξεροντας πως αναζητας απεγνωσμενα
το κομματι της στιγμης που χασες απο μενα..
Με παραπονο που παντα θα μεινει,
με απορια που ποτε δε θα λυθει...
με στιγμη που αλλο δεν θα δεις,
γιατι εκει που λαθη στεκουν πια δεν συχνάζω..
Σε μισησα οσο σε αγαπησα...
 
Δημιουργός: stigmi (Δέσποινα Β. Παντελίδου)
22-04-2005