Πορφυραδα

~~~ ...να φταίω εγώ; Κατακριτέο ο,τι αγάπησα - μικρή μου ασπίδα - που στη διάταση την γκριζοκίτρινη το άνοιγμα ήταν όμοιο με χρυσοσκάλιστη αρμίδα * στο φως των στεριών κάπου εκεί θα κολυμπούμε, θα πλανιόμαστε εγώ να πλησιάζω τ’ αναπόφευκτο της φύσης μου σημάδι - το καμπανάκι (που κοινώς ο κόσμος λέγει..) - κι εσύ εκεί, για πάντα εκεί ... να περιμένεις να καπνίσει το τσουκάλι... σου ‘ρχομαι ανυπέρβλητη πυγολαμπίδα μου... καταρρέει και το τελευταίο μου δάκρυ μιας κι αυτό έμεινε να ανακράζει την ασφυξία της υπομονής μου! Εδώ πέρα, λούζομαι αβάσταχτες πικρίες απορίες που παραμένουν άλυτες κι αναπάντητες απ’ τον όχλο κι απ’ τον οχετό του εξώκοσμου. Κατακριτέο ο,τι φίλησα - μικρή μου περιστέρα - μικρό σπουργίτι, άβγαλτο κι αθώο που στα χεράκια μου τσιμπολογούσες σπόρους και φυστίκια αραχίδες καιρός ν’ ανοίξω τα φτερά μου για να φύγω... για να προλάβω τα μυριάδες θραύσματα της λησμονιάς που κατα