Πορφυραδα

Μη αναστρέψιμο ~~~ Και να το θλιβερό αποτέλεσμα τούτης εδώ της μάχης για σένα που αγάπησες μόνο τον εαυτό σου - αφού αριστεύουν οι “πριγκίπισσες” και παίρνουν τα πρωτεία - για σένα που μ’ αγάπησες όπως και τον εχθρό σου για σένα φίλη μου καλή, ναι, σε σένανε μιλάω! πως όσα χρόνια κουβαλάω στην καμπούρα μου διπλάσια φωλιάζουν τα κρυμμένα συναισθήματα αισθήματα που αναμειγνύονται με βάσανα και πίκρες που αναμειγνύουν τη χαρά με την ελπίδα, δες με! πως όσο και να σκάψεις στις φλέβες μου βαθιά κομμάτι αλαζονείας δε θα βρεις να το παινέψεις μιας κι έμαθα τη γλώσσα και το πνεύμα να τιμάω την ειλικρίνεια και την τσίπα, στα αντρικά μου παντελόνια και να ‘μαι εγώ περήφανος για ετούτα εδώ τουλάχιστον που απ’ όσα κι αν δεινά επέρασα, δες, βγήκα παλικάρι και την ελπίδα εγώ ποτέ δεν άφησα στο διάβα μου - αφού άλλωστε για μιαν ελπίδα ζούμε... - να ξέρεις, πως κουβαλώ στα χέρια μου δύο ζωές μια να κρατώ για πάρτη μου, να λέω πως κάτι μου ‘μεινε και μια πο

Ξεκίνησε να βρέχει ... πάει καιρός που τώρα βρέχει κάθε μέρα να δεις τις στάλες πως διασπώνται στα πλακάκια που βαδίζαμε βαδίζαμε σκυφτοί και σιωπηλοί άυλοι άνθρωποι, αδειανοί σα να μην είχαμε ανταλλάξει μια κουβέντα ένα χάδι, μια αγκαλιά ή ένα φιλί μες στον πολύπαθο έρωτά μας ... σα να μην ήμασταν εμείς, οι τελευταίοι μιας στιγμής που ερωτικά σ’ ένα κορμί είχαμε ενώσει! - πώς είχες νιώσει; - νιώθω απίστευτη οργή, θλίψη κι ανάγκη και θυμό νιώθω αμέτρητα "γιατί" να μ’ έχουν ζώσει πως θέλω κάπου να μιλήσω, να ξεσπάσω νιώθω εγκατάλειψη μ’ απίστευτο λυγμό κι αντιλαμβάνομαι πως όλα έχουν τελειώσει ... πάει καιρός που βρέχει τώρα κι απ’ τα μάτια μου - αυτά τα μάτια αν θυμάμαι είχες λατρέψει - βλέπεις, τα πίστευα όλα ο τρελός, πολλά τα λόγια ... και ο,τι άκουγα και μ’ άγγιζε είχα κλέψει - πολλές θυσίες για να κλέψω κομματάκι-κομματάκι την καρδιά σου - πολλές οι μέρες και τα δάκρυα με πνίγανε κι υπέμενα πολλά μου κάτσαν’ στο λαιμό και τα κατάπινα κι όσα που είχαν

    Δεντράκι Χριστουγέννων ~~~ ...σχεδόν λοιπόν απόλυτα, ολοκληρωτικά χαμένος σε ‘κείνο το παιχνίδισμα ... - πως λέγεται να δεις;- ξενυχτισμένος, δακρυσμένος και πιωμένος - “από αγάπη θα ‘ναι” ίσως λένε μερικοί - εγώ θα το αποκαλούσα ... εγκατάλειψη ακούσια και θα το στόλιζα γιρλάντες και κορδέλες μαυρισμένες απ’ τα χρόνια κι άυλες προτάσεις έρωτος της ουτοπίας εγώ θα το έκανα δεντράκι Χριστουγέννων να θυμίζει σ’ όσους μείνανε εδώ ... τα κίβδηλα όνειρα και τις απόμακρες ή πιο κρυφές και ακατέργαστες στα βάθη της ψυχής, αλαζονείες και η ψυχή, αναζητώντας τη δικαίωση - αφού κανείς δε βρέθηκε στ’ αληθινά να με “πονέσει” - και η ψυχή, αναζητώντας λύτρωση κάποια στιγμή απ’ το κορμί ετούτο θα ορμήσει να ξεφύγει ... να δούμε τότε τι θα βρουν να πουν και με τι λόγια θα το εκφράσουν αυτοί οι “όλοι” οι “πολλοί” που “μ’ αγαπήσανε”! κι αυτοί οι “όλοι” οι “αληθινοί” που “με αφήσανε” ... και το κορμί, ενώ θ’ αποσυντίθεται σε μία κάσα πολυγωνική - ευρύχωρη ‘μα θες, μιας και λιγνό