ΟΧΙ

~~~

Με συγχωρείτε, λύγισα

καθούμενος σε τούτα εδώ τ’ αγκάθια, αποκοιμήθηκα

κι αναρωτιέμαι με τη γεύση των δακρύων

τι επιτέλους αποκόμισα...

- τι γεύτηκα λοιπόν, τι γνώρισα, τι είδα

τι έζησα, με τι μαγεύτηκα, τι πήρα, τι μου δώσαν; -

γεύτηκα τα πρωτόγνωρα ερωτικά φιλιά

που στάζαν υποσχέσεις για παντοτινή αγάπη

(και έμαθα να μην πιστεύω ούτε λέξη τους)

γνωρίζοντας παράλληλα πως να μοιράζω τον εαυτό μου

τον μοίρασα στα τέσσερα, στα δύο, στα οκτώ

τον μοίρασα σα το ψωμί σε φέτες κι από λίγο

εγώ που με χαλάλησα με τον καιρό

με έκοψα, με διέλυσα και με ξανάφτιαξα μαζί σου

τις εμπειρίες έζησα, τις κουβαλώ στις πλάτες μου

αυτές που με βαρένουνε και τώρα που υποφέρω

την εγκατάληψη έμαθα και την οργή του κόσμου

κάθε απόρριψη ζωής και την απελπισία

με συγχωρείτε, λύγισα κι απόψε κι έκλαψα

με ένα δάκρυ απαρηγόρητο, που αργοκυλάει με εικόνες

φωτογραφίες, μπιχλιμπίδια και κάτι ξεχασμένες αναμνήσεις

που ξεπετάγονται στα χνάρια που βαδίζαμε, ολοζώντανες

τώρα, θα έχω κι ένα λόγο να οδύρομαι όταν τις θυμάμαι

θα ξέρω που είμαι ικανός να φτάσω, για ν’ αντέξω

ευχαριστώ γι’ αυτές που θα μου ορίζουνε το μέλλον

τις περισσότερες ή τις λιγότερες δικές μου αναμνήσεις

- τι γεύτηκα λοιπόν, τι γνώρισα, τι είδα

τι έζησα, με τι μαγεύτηκα, τι πήρα, τι μου δώσαν; -

μια ανείπωτη, μια μαγική χαρά και μια ενέργεια

φορτίζει το μυαλό, τις σκέψεις μου κι απόψε

αυθόρμητα οι λέξεις καταγράφονται στα πλήκτρα μου

κι αυτές θα φορτωθούνε με όλα τ’ άλλα στο ταξίδι

θα πάρω και την ιστορία που χαράξαμε

σε κάτι ερειπωμένα δέντρα, στα παγκάκια

και στο πεδίο δράσης της καινούργιας μας ζωής

θα δέσω τα κορδόνια της, για να μη σκοτωθούμε

καθ’ ότι έξω από αυτό, κανείς οριστικά δε θα ευθύνεται

τώρα η ζωή διαμοιρασμένη δες, εκτείνεται στο άπειρο

και ανεξάρτητα απ’ τον κόσμο τον δικό μου, δες, γιορτάζει!

τώρα πια, ο καθένας μας υπεύθυνος για τις δικές του πράξεις

για τις δικές του ατομικές, προσωπικές ελευθερίες του

για τις δικές του τις ενέργειες υπεύθυνος και τη ζωή του

με παρενέργειες που πήρε στο ταξίδι για καβάτζα

να ξεπετάγονται έτσι άξαφνα στο δρόμο να φωνάζουν

κι άλλοτε να ουρλιάζουν σιωπηλά : “που είσαι τώρα;”

- για τα ανείπωτα είμαι υπεύθυνος κι εγώ

για όλα εκείνα τα ειπωμένα λόγια, μα κι αυτά που δεν ειπώθηκαν -

με συγχωρείτε, λύγισα απ’ την ανάμνηση

κι ότι έλεγα πως τίποτα, ποτέ ξανά, δε θα το γράψω πάλι

καθ’ ότι έξω από αυτό, ούτε κι εγώ ευθύνομαι...

μα κάτι μέσα μου με τρώγει ακόμα, μια ελπίδα να φωνάξω

- ΝΑΙ ή ΟΧΙ -

και θα φωνάξω πια για μένα “ΟΧΙ’, τ’ αποφάσισα

δε χαραμίζομαι κλεισμένος εδώ πέρα να γεράσω

να κουβαλώ τις αναμνήσεις μου στις πλάτες

και δεν μοιράζομαι, δεν σπαταλιέμαι, δεν αλλάζω

δεν φυλακίζομαι, δε διαμελίζομαι και δε χαλιέμαι άλλο

πετώ ελεύθερο πουλί με τις φτερούγες μου στο άπειρο

κι απομακρύνομαι από τόπους που με θέλουν μαντρωμένο

χώρεσαν κάποιες αναμνήσεις στις βαλίτσες σου

στις αποθήκες του μυαλού έβαλα κάθε τι σπασμένο

και δες, περίσσεψε και χώρος για τα καλλυντικά σου...

τα αποκόμματα μου μείνανε για να κοιτώ το μέλλον

για να ορμήσω με χαρά στην ταπεινή μου ελευθερία

και τα πολύχρωμα λογάκια αγάπης περισσέψανε

για να γεμίσω μέχρι και τις τσέπες, στο ταξίδι

κι αυτά μονάχα φτάνουνε ... να κουβαλώ μαζί μου !

Γιώργος_Κ

23-27/06/2015