ΕΙΣΑΓΩΓΗ μέρος 5

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ:

Υάκινθος

Υεμένη

Θεά Αφροδίτη

Αφηγητής

Χορωδία

και ο υπόλοιπος θίασος από τα προηγούμενα μέρη

Αφηγητής

Τις μέρες που αλλάζει ξαφνικά η ζωή και σε γεμίζει με φιλιά και μαγεία

περιφέρεσαι στην τρέλα

κι άξαφνα συνειδητοποιείς την ύπαρξη ενός άλλου πλάσματος

ίδιου με τον απελπισμένο σου εαυτό

φτιαγμένο από την ίδια πάστα

που κλείνεις μέσα στην ψυχή, σφιχτά στην αγκαλιά σου

χωρίς να σου κάνει καρδιά να το αφήσεις ούτε δευτερόλεπτο..

και το ‘χεις δίπλα στο κορμί σου

να το αισθάνεσαι πανομοιότυπο

να το νιώθεις δικό σου, μοναδικό σου

να σου χαρίζει ομορφιά κι ελπίδα για να ζήσεις

ό,τι δεν πρόλαβες να το χαρείς..

κι όπως περπατάς μαζί της στους στρωμένους δρόμους με τα ροδοπέταλα

κι έτσι ασυναίσθητα τα δάκτυλά της μπλέκονται με τους ακροδέκτες σου

ενώνονται τα χέρια όπως ιδρώνουν και κολλάνε μεταξύ τους

δε σκέφτεσαι στιγμή να σταματήσεις το όνειρο

για να γυρίσεις πίσω, σ’ εκείνη τη μονότονη πραγματικότητα που βίωσες

γιατί κάθε εβδομάδα που έρχεται, μαζί της γίνεται καυτή φωτιά και λάβα

που σταματάει το χρόνο

γιατί δε βγαίνει ούτε ένα άναρθρο φωνήεν

να διακόψει στο ελάχιστο, το πάθος των μελωμένων σας χειλιών

κι ούτε τολμάει η μιλιά να καταστρέψει τη μαγεία του βασιλείου

που χτίσατε

για να φωλιάζει η αγάπη..

γιατί το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο, είναι το οξυγόνο σου

η αναπνοή που ποτίζει την ανάσα σου με το θηλυκό οξυγόνο

κι εθίζεσαι και το έχεις ανάγκη συνέχεια, καθημερινά

και σου λείπει, όταν λείπουν από κοντά σου τα χείλη της

και σου λείπει η παρουσία της

αυτό το φάρμακο που γιατρεύει κάθε πόνο

όταν νιώθει καταδικασμένη η ψυχή σου…

Υάκινθος

Απέθεσα το άρωμα του ονείρου

εκεί που κατοικεί η ομορφιά σου

στα ύψη, τις κορφές απ’ τα μαλλιά σου

στα πόδια σου το ύψιστο μαρτύριο

ο έρωτας λατρεία μου σφαδάζει

με κιάλια την αγάπη όταν κοιτάζει

με άνθη μαστιγώνει το κορμί μου

τρυπάει με τακούνια την ψυχή μου

ο έρωτας καρδιά μου βαλαντώνει

και κλαίει σαν παιδί ορφανεμένο

διαγράφει της ζωής το μονοπάτι

σε στάβλο ζει ως άτι γερασμένο

τι τάχα να’ ναι τούτη η αγάπη;

μου λέγανε πως μοιάζει με Αγία

στα πόδια της φοράει την αμαρτία

μα κάθε Χριστιανός την προσκυνάει

ας γίνω δακτυλίδι στα μαλλιά της

επίπεδος σαν γράμμα, διαβασμένο

κομμάτι ενός χαρτιού λησμονημένο

μ’ αρκεί αν θα φορώ τα γράμματά της

κι απέθεσα τ’ αστέρια τα γυμνά σου

στα πόδια τα λευκά της ομορφιάς σου

στα ύψη, τις κορφές απ’ τα μαλλιά σου

στα χέρια σου το ύψιστο μαρτύριο…

...

Eπιστροφή στο μενού

Tο βιβλίο σε pdf