Πορφυραδα

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ : Υάκινθος Υεμένη Θεά Αφροδίτη Αφηγητής Χορωδία και ο υπόλοιπος θίασος από τα προηγούμενα μέρη Αφηγητής Τις μέρες που αλλάζει ξαφνικά η ζωή και σε γεμίζει με φιλιά και μαγεία περιφέρεσαι στην τρέλα κι άξαφνα συνειδητοποιείς την ύπαρξη ενός άλλου πλάσματος ίδιου με τον απελπισμένο σου εαυτό φτιαγμένο από την ίδια πάστα που κλείνεις μέσα στην ψυχή, σφιχτά στην αγκαλιά σου χωρίς να σου κάνει καρδιά να το αφήσεις ούτε δευτερόλεπτο.. και το ‘χεις δίπλα στο κορμί σου να το αισθάνεσαι πανομοιότυπο να το νιώθεις δικό σου, μοναδικό σου να σου χαρίζει ομορφιά κι ελπίδα για να ζήσεις ό,τι δεν πρόλαβες να το χαρείς.. κι όπως περπατάς μαζί της στους στρωμένους δρόμους με τα ροδοπέταλα κι έτσι ασυναίσθητα τα δάκτυλά της μπλέκονται με τους ακροδέκτες σου ενώνονται τα χέρια όπως ιδρώνουν και κολλάνε μεταξύ τους δε σκέφτεσαι στιγμή να σταματήσεις το όνειρο για να γυρίσεις πίσω, σ’ εκείνη τη μονότονη πραγματικότητα που

Υάκινθος Δε φτάνει στο χαρτί ούτε ένας στίχος γιατί δεν ξέρω τι έχω, ή τι έχω χάσει ως τώρα γιατί έφτασα μέχρι τον ουρανό κι ύστερα έπεσα με φόρα στο έδαφος γιατί απλά, εμείς αρχίσαμε όπως τελείωσε το ψέμα κι όπως διακόπηκε το όνειρο, τελειώσαμε μα δε σταθήκαμε στο μέσο της αγάπης, να σκεφτούμε τί ήταν προτιμότερο να πράξουμε την ύστατη ώρα κι έτσι απ’ τα πολλά τα λόγια που ειπωθήκανε κι απ’ τα πολλά ερωτόλογα που μας σκλαβώσανε φτάσαμε σ’ άγονη έρημο και ναυαγήσαμε πριν ταξιδέψουμε σε παραλίες που θέλαμε ν’ αγαπηθούμε γιατί πολλά ακούσαμε, πολλά μιλήσαμε και πράξαμε μα στο λιμάνι που πεθαίνουνε τα πλοία, εμείς γυρνάμε -περιφερόμαστε στην τρέλα- και καπετάνιο στο ταξίδι, δεν ορίσαμε μήτε αφέντη να μας πει πως πολεμούμε γι’ αυτό, δε φτάνει ένας στίχος να μας δέσει ούτε μια κόλλα υγρή για να στεριώσει τη σπασμένη αγάπη τώρα που ράγισε το θολωμένο μας γυαλί δεν ξέρω πια τι έχω, ή τι έχω χάσει ως τώρα να περιφέρεσαι στην τρέλα