Αναρτήσεις

Άηχες λέξεις

Εικόνα
Κάπου σε χάνω εσύ εκεί, εγώ εδώ πάντα εδώ να περιμένω την Άνοιξη είσαι ένα ψέμα, που τις νύχτες με πλακώνει μ’ ένα μανδύα αλλιώτικο, κατάμαυρο έσκισα αμέτρητες φορές τον ουρανό κι έγραψα πάνω του, τις λέξεις κι είναι οι λέξεις μου άηχες χωρίς φωνήεντα, γεμάτες πόνο - ούτε με σύμφωνα κουκουλωμένες κι ούτε από γλώσσα άλλη, παρμένες παρά μονάχα απ’ τα μάτια σου - φερμένες, απ’ τους δρόμους της αυγής δε θα σ’ ακούω τι μου λες γιατί ειν’ οι μέρες μου βουβές και πικραμένες και τα μισά μου χρόνια, άδεια έσκυψα αμέτρητες φορές, στο γυρισμό κι από το έδαφος κουβάλησα τα χνάρια που ήσουν; πες μου που ήσουν; είναι οι λέξεις μου άηχες...

Το τετράδιο της Αλκυόνης (7)

Εικόνα
Αυτό το κόκκινο σημάδι στον ορίζοντα είναι από το πληγωμένο φεγγάρι που κρύφτηκε στην ανάσα τ' ουρανού. Αυτό το κόκκινο σημάδι στο χιόνι είναι από το πληγωμένο μου όνειρο που κρύφτηκε στον ίσκιο της ψυχής μου. Σήμερα ξέφυγα από τον ίσκιο μου. Φτερούγισα ελεύθερα στα τοπία της ψυχής μου. Πήρα την ανάσα της ροδακινιάς και ξέπλυνα το πρόσωπό μου. Έκλεψα το χαμόγελο από τον ύπνο ενός παιδιού και σκέπασα τη γύμνια μου. Μάζεψα τα σκόρπια φύλλα από τα όνειρά μου και άναψα φωτιά να ζεσταθώ. Σχεδόν όλη μου τη ζωή την πέρασα στην ακροθαλασσιά. Κρατούσα ένα κοχύλι κι ονειρευόμουνα τον ωκεανό. Ήμουν έτοιμη να πέσω στα κύματα, όταν πέρασε ξαφνικά ένα θαλασσοπούλι και μου ψιθύρισε: "Έι ψιτ... εσένα μιλάω. Μου παράγγειλε η ζωή να σου δώσω ένα φιλί." Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Τι με πιάνει και θέλω πάντα να τεντώνω τα σκοινιά και ν' αρχίζω τις ακροβασίες δίν

Πιο δυνατή κι απ' το Σύμπαν

Εικόνα
Μαράζωσε το κόκκινο τριαντάφυλλο, Μαρία στο τραπεζάκι πάνω, όπως τ’ αφήσαμε κι όσο εμείς γλυκό φιλί ανταλλάσσαμε, ζήλεψε γεμίσαμε δροσιά τον ήλιο κι όλα τ’ αστέρια ανάψαμε τώρα που φέγγει η αγάπη μας, πιο δυνατή απ’ τον ήλιο τι βλέπεις Μαρία; και ζήλευε το κόκκινο τριαντάφυλλο τον έρωτα που έσταζε η δροσιά απ’ το φιλί μας στο ίδιο το ποτήρι που μοιράσαμε σήμερα είπαμε για όρκους κι υποσχέσεις αμέτρητες κι εσύ ζωγράφισες τον κήπο στο παλάτι μας ύστερα δώσαμε το πρώτο μας φιλί... ποιος θα φυτέψει τα καινούργια τριαντάφυλλα χίλιες σταγόνες της λατρείας μας, να στάξουμε να φέγγει κόκκινο το φως και πορφυρό το χώμα; σήμερα δώσαμε το πρώτο μας φιλί, τ’ αληθινό κι αυτό μας έστησε χορό σα μια γλυκειά μπαλάντα κι οι νότες γύρω, μας κυκλώσανε πες μου πως νιώθεις στην αγκαλιά μου τώρα που στέκει η αγάπη μας, Μαρία πιο δυνατή κι απ’ το Σύμπαν;

Σ' αγαπώ

Εικόνα
Ανοίγω παράθυρο στη νέα αγάπη κι αυτή η αγάπη είναι διπρόσωπη αίμα, νερό, δάκρυ, αγκάθι, θάλασσα, πίκρα, χαρά και καημός τι μου ‘χεις τάξει; τι μου ‘χεις τάξει; σ’ όλα τ’ αστέρια, η καρδιά να πατήσει γερά κι αγκαλιά με φιλιά, να σταθεί και να κλάψει τι μου ‘χεις στάξει; τι μου ‘χεις στάξει; στάλες που γίνονται άμμος, αστρόσκονη, χώμα, κραυγή θησαυρό να σκορπίζουν στην πλάση φύκια στολίδια, το χρώμα ν’ αλλάζουν τα μάτια να παίρνουνε, το πορφυρό και στα παλάτια, που ‘χεις σχεδιάσει τα ροδοπέταλα στήνουν χορό αυτή η αγάπη είναι διπρόσωπη χάδι σαν άμμος και σκέψη τρεχάτη λόγια που ζήλεψαν και τα ρολόγια κι έμεινε ο χρόνος σε μας τους δυο έλα Μαρία, κερνώ αμαρτία, ζητώ μουσική από τα δάκτυλα π’ όταν φιλώ κύματα σβήνουνε, το στεναγμό έλα Μαρία, κόψε στα τρία, τις νότες που σέρνονται όσο δειλιάζω σε πλησιάζω, πάνω στους ώμους καράβια μετρώ στρώνω χαλί την καρδιά να περάσουν πολλά “σ’ αγαπώ” ‘κείνα που σ’ έφεραν, κι είμαι θυσία λάβα καυτή και φωτιά, αμαρτία τρελή φέτος τα όνειρα, που ‘χα για ε

Είναι που..

Εικόνα
Μια στιγμή μονάχα θέλω να σε δω δυό καρδιές κρατώ δυό καρδιές για σένα Είναι που ότι έζησα είχανε σκοπό όλα να τα ζω δίχως να ναι ψέμμα Κι αν εσύ γυρνάς μες τη μοναξιά ξέρω πως τα βράδυα μόνος σου δακρύζεις Μόνο εγωισμός έμεινε στο φως και συ σαν αλήτης χώρια μου γυρίζεις

Μοναξιά

Εικόνα
Πέταγα στα σύννεφα περίμενα τον πρίγκιπα. Η σκληρή πραγματικότητα με προσγείωσε απότομα. Κολυμπάω σ' έναν ωκεανό από δάκρυα και πόνο. Θα 'θελα μόνο για λίγο να σε δω. Πνίγομαι από μοναξιά αν και κολύμπι ξέρω. Εσένα όμως θέλω κι είναι γεμάτη η καρδιά από αγάπη κι έρωτα κι όνειρα αφανέρωτα. Μ' αρέσει να βουτώ στα βάθη της σιωπής. Μόνη μετρώ τα λάθη. 27/6/07

Aνοιξης εικόνες!

Εικόνα
Aδιάκοπη τρέλα στο παραλήρημα του Μάη.. Αγριομέλισσες θορυβούν! ένας σπουργίτης σιωπά! Δυό πεταλούδες σε μάθημα μπαλέτου! Ενα ρυάκι βιαστικό τρέχει να προλάβει την πρώτη μέρα του Ιούνη! Λεμονιές σκορπούν αρώματα! Αγριολούλουδα φιλονικούν για το ποιο είναι το ομορφότερο! Και γω στη μέση της μέρας να βάζω μπρος στα μάτια την εικόνα σου και να σε βλέπω ομορφότερο..!

Πόσο θα 'θελα

Εικόνα
Πόσο θα 'θελα το χρόνο να γυρίσω πίσω πάλι. Πόσο θα 'θελα ν' αρχίσω απ' την αρχή χωρίς τα λάθη. Πόσο θα 'θελα στο δρόμο να σε συναντώ και πάλι. Πόσο θα 'θελα απ' την αγάπη σου για μένα να 'χω ζάλη. Πόσο θα 'θελα στα μάτια σου να βλέπω την αγάπη. Πόσο θα 'θελα στην αμμουδιά να τρέχουμε και πάλι. Πόσο θα 'θελα τραγούδια και λουλούδια να μου δίνεις. Πόσο θα 'θελα αγάπη μ' έργα και με λόγια να μου δείχνεις. Πόσο θα 'θελα το σ' αγαπώ να μου το λες τραγουδιστά. Πόσο θα 'θελα να σε κρατήσω μη μου φύγεις μακριά. Πόσο θα 'θελα τα μυστικά μου όλα να στα λέω. Πόσο θα 'θελα τα μυστικά σου όλα να τα ξέρω. Πόσο θα 'θελα το σ' αγαπώ ν' ακούω από σένα. Πόσο θα 'θελα το σ' αγαπώ ν' ακούσεις από μένα. Πόσο θα 'θελα μέσα στα μάτια μου να δεις τι νιώθω. Κοίτα με καλά. Πόσο θα 'θελα... Μήπως αυτά που σου ζητάω είναι πολλά; Πόσο θα 'θελα το πόσο σ' αγαπώ να σου το δείξω. Ρώτα με ξανά. Πόσο θα '

Είσαι

Εικόνα
Είσαι η δική μου μουσική μαγευτικό τραγούδι στίχοι απολαυστικοί γλυκό μου αγγελούδι. Το άρωμα που μου ταιριάζει ένα λουλούδι που ευωδιάζει ουρανός χωρίς σύννεφα θάλασσα δίχως κύματα. Ένα ταξίδι που με συναρπάζει ένα τοπίο μου μου μοιάζει ένα αστέρι φωτεινό στης ζωής μου τον ουρανό. Ένα φεγγάρι που με φωτίζει μια πηγή που με δροσίζει ένας ήλιος που με ζεσταίνει η αγάπη που μ' ανασταίνει. 10/8/06
Εικόνα
Μια μελαχρινή γοργόνα όμορφη, γλυκιά στη θάλασσα τ' ονείρου κολυμπά. Χαίρεται την ηρεμία του βυθού μαζί με τα δελφίνια παίζει με τα κύματα τη χαρά της ζωής τραγουδά. Οι γλάροι της κάνουν συντροφιά μα αυτή κλαίει και πονά του βυθού την ομορφιά έχει για παρηγοριά. Όταν έρθει η νυχτιά στέκεται στα βράχια το φεγγάρι κοιτά που της χαμογελά. Ένα θαλασσινό αεράκι της χαϊδεύει την καρδιά της λέει ψιθυριστά: "Είναι μόνος μα κοντά σου δεν μπορεί να 'ρθει στην αγάπη σου δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί." Η γοργόνα έκλαψε πολύ έπεσε στα κύματα κι έγινε αφρός. Ύστερα έγινε υδρατμός πέταξε ψηλά στον ουρανό έγινε σύννεφο αχνό. Τώρα ευτυχισμένη ελεύθερη ταξιδεύει σαν τον βλέπει λυπημένο δακρύζει και κλαίει και τότε βρέχει. Σαν τον βλέπει ευτυχισμένο κρύβεται και φεύγει αφήνει τον ήλιο να στέλνει τις ακτίνες του κι αυτή τον κοιτά και χαμογελά. Πόσο τον αγαπά ατελείωτα αιώνια μοναδικά. 14/7/06

Μην φοβάσαι τις λέξεις

Εικόνα
Δεν φοβάμαι τις λέξεις , ποτέ δεν τις φοβόμουν... Σε αντίθεση με 'σένα... Σου έλεγα οτι μου λείπεις... Κι εσύ έλεγες οτι με σκέφτεσαι... Σου είπα Σ'αγαπώ... Κι εσύ έλεγες ότι είσαι ευτυχισμένος... Σου είπα οτι φοβάμαι μην σε χάσω... Κι εσύ χαμογέλασες κι είπες οτι δεν θα γίνει ποτέ αυτό... Έχω μάθει τα λόγια που λέω να τα υποστηρίζω, κι όχι απλά να τα λέω... Εγώ συνεχίζω να μην φοβάμαι τις λέξεις... Σε σκέφτομαι ακόμη... Εσύ συνεχίζεις να μην υπάρχεις πουθενά... κι ας ξέρω οτι με σκέφτεσαι...

Το τετράδιο της Αλκυόνης (6)

Εικόνα
Τι είναι αλήθεια η Κυριακή... Μια χάρτινη βαρκούλα που την ξέχασε στο ρυάκι ένα παιδί. Ένα κόκκινο γαρύφαλο στο πέτο της σιωπής. Όλες οι νεράιδες και τα ξωτικά πιαστήκανε από τη φούστα της νύχτας και χορεύανε. Όλοι οι βοριάδες και οι νοτιάδες πήρανε φυσαρμόνικες και τραγουδούσανε. Τι κάνει αυτό το κορίτσι τόση ώρα σταυροπόδι κάτω από τον ίσκιο της λεύκας; Ξεφυλλίζει όνειρα... Ένα σμάρι διαβατάρικα πουλιά ξεκινούν από την ψυχή του και φεύγουν... Οι λίμνες... Πρόσεξες ποτέ τις λίμνες; Δεν είναι σαν τις θάλασσες. Οι θάλασσες μιλούν. Τραγουδούν. Οι λίμνες ονειρεύονται... Κάτι τριζόνια από μακριά... Τραγουδούσαν το λυγμό της σιωπής. Όμορφος που είναι ο κόσμος! Κι αυτή η άμυαλη πυγολαμπίδα που παλεύει να φωτίσει τα φύλλα του χαμομηλιού, το ξέρει καλύτερα απ' όλα τα πλάσματα της γης. Το κίτρινο φύλλο ανατρίχιασε. Κύλησε στο χώμα κι έστειλε ένα κλεφτό φιλί στο μάγουλο του μεσημεριού. Μόνο η φωνή του γκιώνη ακουγόταν, από μακριά, που φυλλομετρούσε το τεφτέρι της λύπης. Πάλι έπεσε μια βαριά,

Σκέψου

Εικόνα
Χρειάζομαι την καρδιά σου σκέψου πως όλα τα πράγματα γίνηκαν για εμάς ο ήλιος, το φεγγάρι, τ’ αστέρια, η θάλασσα κάθε κορυφογραμμή της απύθμενης φαντασίας μας σκέψου πως όλα τα τραγούδια γράφτηκαν για εμάς τους μοναχικούς καβαλάρηδες των νυχτερινών κόσμων για να τραγουδάμε σερενάτες τα μεσάνυχτα κάθε που νιώθουμε τη μοναξιά να μας βαραίνει σκέψου πως όλες οι λέξεις δημιουργήθηκαν για εμάς τους ποιητές μιας ανείπωτης ερωτικής πλάνης που πέσαμε ως θύματα στην αρένα και θυσιαστήκαμε για να κάνουμε το πιο τρελό μας όνειρο πραγματικότητα σκέψου πως το κάθε λεπτό που περνά ξαναγεννιόμαστε κι αρχίζουμε πάλι απ’ την αρχή να μπουσουλάμε φορώντας τις χρωματιστές πιπίλες με τη σαλιέρα στο λαιμό σκέψου πως μαζί θα τρώμε το φεγγάρι κάποια ημέρα και πριν αυτό φανεί στον ορίζοντα σε μια νύχτα γεμάτη υπονοούμενα θα το φάμε με λέξεις απ’ αυτές που ανταλλάσσουν οι ερωτοχτυπημένοι με λόγια αγάπης και παντοτινής λατρείας και πράξεις που κανείς δε φρόντισε να τις περάσει στα βιβλία χρειάζομαι την καρδιά σο

Κι ύστερα

Εικόνα
Κι ύστερα.. στην αγκαλιά σου βρέθηκα μικρή σταγόνα πόθου να γίνομαι και συ να με πίνεις.. Σαν παλιό κόκκινο κρασί.. Σαν τον ιδρώτα που κυλά στο στήθος σου.. Κι ύστερα.. στην αγκαλιά μου σ έκλεισα σαν το μικρό παιδί το φοβισμένο εκείνο που αναζητά την άδολη αγάπη το στήθος να αγγίξει να γύρει άλλωτε κι άλλωτε να λατρέψει.. Κι ύστερα.. Έρωτας εγινες και γω η ανάσα σου.. Εστω για λίγο.. Σιωπηλά ζήσαμε αυτό που το κορμί δεν μπορεί να σταματήσει να νιώθει.. Κι ίσως να αφήνει πίσω τις θολές μας σκέψεις.. Κι ύστερα.. Δεν θέλω το ύστερα να ξέρω..

Ο γλάρος

Εικόνα
Δώσ' μου αγέρα δυο φτερά σαν το γλαράκι να πετάξω πάνω από θάλασσες, βουνά γι' αυτόν να ψάξω. Δώσ' μου ουρανέ μου μια φωνή να τραγουδάω σαν αηδόνι και κάνε την αγάπη μου τραγούδι που δεν τελειώνει. Κι όταν τον δω από ψηλά δώσ' μου αγγελική ομορφιά κοντά του να πλησιάσω χωρίς να τον τρομάξω. Και σαν με δει και θα μου πει πως μ' αγαπάει στ' αλήθεια να τον γεμίσω με φιλιά του Παραδείσου. 11/7/06