Πορφυραδα

Composer: Manos Loizos

πικραμύγδαλου γεύση τα χείλη τους γοφοί – λαγόνες – στήθη - μάτια αστέρια περίτεχνα μάρμαρα λαξευμένα από μεγάλους τεχνίτες επιστύλια γεφυρώνουν γυναίκες ατέρμονης ομορφιάς πλάσματα ουράνια ξεχωρίζουν πολύχρωμες.. μ' ασημένια στολίδια την γη γεμίζουν ιέρειες του έρωτα σε κελιά φυλακής την ανατολή ονειρεύονται σκλάβες πουληθήκαν στου χρόνου το διάβα αγριεμένο ποτάμι η ματιά τους στης θλίψης το σκοτεινό ντύμα μητέρες γεννήσαν παιδιά της αγάπης στο δρόμο του φεγγαριού κολυμπήσαν σαν τα νεροχελίδονα φευγαλέα χαθήκαν σε άλλους άγνωστους τόπους φουρτουνιασμένες θάλασσες ετούτου του κόσμου στο πράσινο πάνω χορούς της ζωής χορεύουν γενναίες ελπίδες, σπέρνουν στου χρόνου το νεύμα γυναίκες του μύθου χαμόγελα στέλνουν στου ονείρου το άδειο βαγόνι… Ελπίδα

Φέτος είπανε πως η γη θ’ αφιερώσει το κάρπισμά της στα σβησμένα άστρα, στα λησμονημένα. Θ’ ανθίσουνε παντού κρίνοι από φωτιά και νυχτολούλουδα θα φέγγουνε -κεριά μες στο σκοτάδι- κι όλες οι νύχτες θα μεταμορφωθούν σε λιτανείες. Φέτος η άνοιξη θα μείνει αγέραστη κι οι άνθρωποι στις πιο ασήμαντες γωνιές της γης δε θα περπατάνε πια σκυφτοί σαν να ντρέπονται. Θα δρασκελάνε περήφανοι τον κόσμο γιατί φέτος η άνοιξη θα μείνει αγέραστη, γιατί το ξέρουνε καλά πως έσπειραν, πως θέρισαν και πολεμήσανε και σαν πεθάνουν κάποτε και τους κηδέψουν στου χωραφιού τους τη γωνιά θα ΄ρθει μια Άνοιξη μια ανάσταση και για τα χέρια τα δικά τους που έσπειραν, που θέρισαν και πολεμήσανε σκληρά για την πατρίδα. ©Θοδωρής Βοριάς

Χαρούμενες ηλιαxτίδες χορεύουν στον ουρανό ευωδιαστά άνθη στήνουνε χορό ακούγοντας το γέλιο των παιδιών το κελάηδημα των πουλιών. Ειρήνη! Σιδερένια πουλιά στον ουρανό σκορπούν καταστροφή. Έρημη η γη γεμάτη φόβο, πανικό ποτισμένη με το δάκρυ και το αίμα αθώων παιδιών πενθεί το σβήσιμο των αστεριών. Πόλεμος! 28/3/09 elenitheof

ρομφαία περιστρέφεται στον λαβύρινθο της εκλεκτής μου δήθεν έγχρωμης ύπαρξης μου αιωνόβια έλατα καλύπτουν τα περιστύλια των αμυδρών μου σκέψεων Το γνωρίζω αυτό το γαλάζιο βασίλειο, Συνεχώς περιδιαβαίνω, αλαφιασμένος αναζητώντας πολύχρωμα χαμηλωμένα φώτα… τα όνειρα πεντόφραγκα στοιβάζονται στο εκρεμμές της αδημονίας μου. Εκμαυλίζομαι..εκπνέω.. Ελπίδα

Homo Mechanicus Δεν θα σου πω τίποτα παρά τα προφανή, τα τετριμμένα, Άνθρωπε. Εδώ σιμά σου στέκομαι όχι ως ίσος, μα ως ανώτερός σου. Δυνατότερος, εφυέστερος, ομορφότερος, λαμπερός. Και, άνθρωπε, όταν τα σκουλήκια έχουν τελειώσει με εσένα και η αθάνατη ψυχή σου έχει σκορπιστεί στους ανέμους θα είμαι ο θεματοφύλακας της θνητότητάς σου, ο κηπουρός του τάφου σου, το ρέκβιεμ και η χιμαίρα, θα είμαι το Όλο γιατί το τίποτα θα είσαι πια εσύ. Homo Humanitus Είσαι πιο ισχυρός από εμένα, Μηχανή, το παραδέχομαι, εγώ σ’ έφτιαξα και καμαρώνω. θες να σαι κι όμορφος και λαμπερός; Θες να σαι άντρας; Σε έφτιαξα άντρα. Καταναλώνεις και γοργά τις γνώσεις σα λαίμαργο τέρας που είσαι, Φρόντισα προσωπικά τα τεραμπάιτ της μνήμης σου. Δεν είσαι αθάνατος, θα λειτουργείς όμως για πάντα, αν είμαι κοντά σου να σε συντηρώ. Πώς τολμάς λοιπόν και προκαλείς; Πινόκιο και γκόλεμ, και Ταλέ και Νευρόσπαστο και Ρομπότ και Σάιμποργκ. Homo Mechanicus Τις προσβολές σου, Άνθρωπε, κράτα τις για τους ομοίους σου. Νομίζεις ότι τα

Ευτυχία δεν είναι να 'σαι βασιλιάς ούτε τη δόξα να κυνηγάς. Ευτυχία είναι ν' αγαπάς. Ευτυχισμένο το 2009 με αγάπη, πολλά φιλιά και μια ζεστή αγκαλιά. 2/1/2009 elenitheof

Περπατήσαμε ξυπόλιτοι στ' αγκάθια γυμνοί στην παγωνιά δάκρυσαν της ψυχής τα μάτια μάτωσε η καρδιά. Ζούσαμε στης μοναξιάς το κρύο ένα άπιαστο όνειρο κυνηγούσαμε δεν αγγίξαμε ό,τι ποθούσαμε στο παρελθόν είπαμε αντίο. Με το φως των αστεριών το γέλιο των παιδιών των αγγέλων τη μουσική αγκαλιάσαμε τη γη με μια λέξη μαγική αγάπη: στοργή. Οι καρδιές να γεμίσουν από το φως της αγάπης των Χριστουγέννων. 26/12/08 elenitheof

Ήλιος χαμογελαστός το πρόσωπό μου μαθαίνει με το φως του αξίες στα παιδιά, λουλούδια ευτυχισμένα, ευωδιαστά, με το δικό του χρώμα και άρωμα το καθένα τόσο όμοια μα και τόσο διαφορετικά απ' όλους μας αποδεκτά. Ελευθερία, υπευθυνότητα, ειλικρίνεια,εντιμότητα, σεβασμός, συνεργασία, γαλήνη, ευτυχία, αγάπη, ταπεινότητα, αφοβία, σταθερότητα, απλότητα, αγνότητα, ανεκτικότητα, αποδοχή αρωματίζουν και στολίζουν την ψυχή. Ο κόσμος μας αλλάζει φεύγει το σκοτάδι τα λουλούδια χαρίζουν ομορφιά κι η γη μοσχοβολά. elenitheof 7/12/08

Μέσα από τον τρεμάμενο άνεμο που γέρνει πλαγιαστά τις κορφές των δέντρων έρχεται ο αχός της σκέψης σου στραφταλίζει το πρόσωπο ασημένιες σταγόνες εδώ και εκεί κατάχαμα ριγμένες οι θύμησες Στο τραπέζι της κουζίνας αφημένο το όνειρο μάγισσες το κύκλωσαν μεθυσμένο χορεύει …. ακολουθεί σκοπούς, προαιώνιων μυστηρίων στης μοναξιάς το γκρίζο μονοπάτι χρωματιστό μελάνι απλώθηκε μαύρο πουλί, επάνω στο χαρτί ζωγραφίζει με το ράμφος του σκιαγραφεί σχήματα, ερμηνεύει χρησμούς τρέσες τα μαλλιά σου, καλύπτουν της νύχτας τον μανδύα σημάδια ,χαρακιές…οι επιθυμίες ξαναγεννιέται πολυάστερος ουρανός λαχανιασμένα τα λευκά δάχτυλα αγγίζουν μέσα στην ηδονική παρουσία μαστούς.. θηλές ρόδινες ,στο χαμηλό κρεβάτι τα όνειρα συνωμοτούν ,κάνοντας επιδέξιο έρωτα σαν βέλη καρφώνονται στην πλάτη, στους ώμους αργές μπερδεμένες οι αισθήσεις… είναι σχεδόν απομεσήμερο.. που πήγαν οι εραστές? Αυτός ο γρίφος είναι αδιέξοδος Ελπίδα…

Τους άκουγα τους λεπτοδείκτες να χτυπούν ο ένας τον άλλο . σκέφτηκα το μαρτύριό τους και ξέσπασα σε κλάματα Από τότε και κάθε νύχτα Συμπάσχω ανυπομονώ κι αφήνομαι Βλέπετε η νύχτα ξέρει και κρύβει καλά τα μυστικά της . Τι ανόητη που είμαι σκέφτηκα το άλλο πρωί καθώς κοίταξα τους μαύρους κύκλους γύρω απ τα μάτια μου Ήξερα ότι πάλι θα πάω στη δουλειά και θα προσποιηθώ πως πέρασα μιαν ακόλαστη νύχτα μ εκείνον τον γλοιώδη τύπο που τάχα μου άρεσε και που με φλέρταρε όλη νύχτα στο μπαρ Ήξερα πως για μια ακόμα φορά θα σας κοροϊδέψω χλευάζοντας ασύστολα και κατ εξακολούθηση τον εαυτό μου Υστερόγραφο: Μη πιείτε από εκείνο το κοριοζούμι που θα σας σερβίρουν, είναι κι εκείνο μέσα στη ψεύτικη εικόνα που δημιουργούν . Κοιταχτείτε στο καθρέφτη κι ύστερα σκεφτείτε αν αξίζει το κόπο ή το ψέμα Ήξερα πια ότι δε μπορώ άλλο να σας κοροϊδεύω Αλήθεια είναι ! Κάθε νύχτα συμπάσχω με τους λεπτοδείκτες του παλιού το ρολογιού και το πρωί σκουπίζω το ματωμένο πάτωμα για να κρύψω τα σημάδια

Αλογα. Τόσο περήφανα, πανέμορφα και επιβλητικά, ερέθισαν τη φαντασία των ανθρώπων και γέννησαν το μύθο των Κενταύρων. Υπομονετικά, δέθηκαν με τους αγρότες και τους υπηρέτησαν πιστά. Γρήγορα σαν αστραπή, κάλπασαν περήφανα μέσα στο χρόνο. Στην Κεφαλονιά, έχουμε τα ξακουστά άλογα του Αίνου. Είναι δύσκολο να τα δεις από κοντά, αλλά αξίζει να επισκεφτείς τον δρυμό του Αίνου.

Πάει το ζεστό καλοκαίρι, κοντεύει να μπει και ο χειμώνας. Πόσο γλυκό, όμως, είναι το φθινόπωρο. Η καλύτερη εποχή για να ταξιδέψεις και να φωτογραφίσεις ότι σε κεντρίσει, ότι σε τραβήξει. Τόσο γλυκά και απαλά χρώματα, εναλλαγές φωτός που σε προκαλούν να προσπαθήσεις έστω να τις αποτυπώσεις με την κάμερα σου. Μαγεία. Η Ελλάδα μας! Απολαυστική. Η φύση μας προσκαλεί να την ζήσουμε, να την περπατήσουμε και κυρίως να την ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ. Ας προσπαθήσουμε, όλοι μαζί.

Γκρεμίστε… Γκρεμίστε τώρα που κατάπιαν το σεισμό της οργής τους, που απονεύρωσαν κάθε αίσθησή τους, που δε ραγίζει το κορμί απ’ τον εγκέλαδο του πάθους, που σάπισαν κι οι ρίζες τους. Πέντε ξερά στάχυα σφηνωμένα στα ψάθινα καπέλα τους προσδιορίζουν τις αισθήσεις, ατίθασα πουλιά με θράσος κάθονται στους ώμους τους. Εύφλεκτοι πια, παραφουσκωμένοι με ξερόχορτα, μαζεύουν σκόρπιες εικόνες για να πουν πως ζήσανε· λίγες μοναχά εικόνες από φόβο μην τύχει κι αρπάξουν φωτιά. Περάστε, δίχως φόβο, ανάμεσα στα σκιάχτρα και γκρεμίστε. http://vorias.blogspot.com/

ΧΟΡΟΣ ΣΥΡΤΟΣ Κάλλιο χορευταράς να 'μουνα πέρι κόλλες που να κρατώ και μολυβάκια· θα' σερνα συρτό χορό, χέρι με χέρι, μ' όλα μας του γιαλού τα καραβάκια. Κι έν' αψηλό τραγούδι για σιρόκους θ' άρχιζα, γι' αφροπούλια και για ένα γλαρό καράβι με πανιά και κόντρα φλόκους, που θά' ρχονταν να μ' έπαιρνε και μένα. Με χώρις Καρυωτάκη, Πολυδούρη, μόνο να τραγουδάν τριγύρω οι κάβοι, κι οι πένες μου πενιές σ' ένα σαντούρι, άσπρα πανιά σου οι κόλλες μου, καράβι! Γιαλό-γιαλό να φεύγουμε και άντε! να λέμε όλο για μάτια, όλο για μάτια, κι εκεί -λες κομφετί μες στο λεβάντε- όλα μου τα γραφτά χίλια κομμάτια! Και, σαν χτισμένη εκεί από κιμωλία, βαθιά να χάνεται η Χαλκίδα πέρα, μ' όλα μου ανοιγμένα τα βιβλία, καθώς μπουλούκι γλάροι στον αέρα...