Αναρτήσεις

θέλεις επιχείρημα ανάστασης απ' τον Θεό..

Μικραίνουν οι εγωιστικές αντωνυμίες και ο Ιησούς υπόσχεται μεταφυσική δικαίωση. Γλυκά που θέλει η καρδιά ν' αναστενάξει! Τα κουλουράκια της γιαγιάς μοσχοβολάνε. Όσοι ανασταίνονται τρέχουν να πιούνε το φως που γλυκοχάραξε πίσω απ' την παλιά αυλή. Ντρέπονται να μοσχοβολήσουν τ' άλικα τριαντάφυλλα: ίδια σαν τις πληγές Του! Αλήθεια πόσο αίμα κάνει την επιθυμία για ανάταση ν' ανθίζει ντροπιάζοντας την επιδίωξη να σιτιζόμαστε με ύλη μόνο επί του παρόντος; Κι εσύ ο έφηβος εκείνος, ο ίδιος πάντα με τα ερυθρά σου μάγουλα ροδάκινα υγείας αναμμένα κοιτάς μέσα στον ουρανό που πια το φως καλπάζει και θέλεις επιχείρημα ανάστασης απ' τον Θεό.. 3.4.2010

Κ.- Θανάσης Αθανάσιος

Είμαι ένα κήπος χωρίς παράθυρα Ο καθρέφτης μέσα στον οποίον Καίγονται τα ξερά και τα χλωρά Η λίμνη όπου ξεκουράζεις την χλωροφύλλη Που σου χαρίζει μια δαγκωμένη παραφροσύνη Ένα δάσος χωρίς τέλος Μέσα σε ένα άλλο δάσος Περιφραγμένο από αστικές δαγκάνες Μουστάκια περιφέρονται στους δρόμους Και συλλαμβάνουν Τους αμετανόητους ποιητές Τα κορίτσια σκαρφαλώνουν Με τις μύτες τους Πάνω στα ζώα Και τα βυζιά τους Αποκόπτονται από το στέρνο τους Τα βυζιά των κοριτσιών Δείχνουν μιαν αλήθεια Είναι η αλήθεια των λησμονημένων άκρων Οι άξονες μιας δαιδαλώδους ύπαρξης Η αλήθεια των χεριών σου Χέρια βουτηγμένα Μέσα στις ασβεστωμένες σημαίες Των χειρουργών Μέσα στα τετριμμένα σαγόνια Των αθίγγανων Μέσα στις απελπισμένες Σταγόνες Των οξέων Που ενδόμυχα Είναι ξανθές γυναίκες Θρυμματισμένες κυρίες Εξασθενημένες προκηρύξεις Ατέρμονες εντριβές με σωματικά υγρά Είσαι γυναίκα Είσαι η γυναίκα που μεταμορφώνει Τα πηνία των λέξεων Σε πτηνά Μεταστροφή των πηνίων σε πτηνά που αναβλύζουν σπέρμα από τα έγκατα του φρεσκ

ΔΙΑΛΟΓΟΙ

1 Κάπου κοιμούνται ακόμα τα βιβλιάρια της τραπέζης. Αν διαγω- νίζομαι στην συμμετοχική αρρυθμία, εντάξει! Μου κάνει το ίδιο. -Καλημέρα! -Γεια σας, Θα μπορούσα να σας βοηθήσω; -Ναι! Δηλαδή.. να.. ευελπιστώ.. Ξέρετε, όταν αδιαθέτησα έμεινα άναυδος για περισσότερο από 9 μήνες. Δηλαδή η διέλευση , μα- κρόσυρτη και ακριβοθώρητη, με παρότρυνε να ασπαστώ την Ασπασία που την φώναζαν Κάφκα. -Αυτό μοιάζει ενδιαφέρον. Μα, να με συγχωρείτε που επεμ- βαίνω.. Δεν έχω το δικαίωμα, γνωρίζω. Είμαι κι εγώ σπουδαγ- μένη ,ξέρετε. Η μητέρα μου δε με άφηνε να ξεπορτίζω δεξιά κι αριστερά, οπότε μου έφερνε τους καλύτερους καθηγητές στο σπίτι. Κάναμε πολλά μαθήματα αλλά όλα τους βαρετά μου φαί- νονταν. Εκτός από τα οικοκυρικά, εκεί μάλιστα! Ήμουν άπια- στη. -Με εκπλήσσετε συνεχώς. Ώστε γνωρίζετε από οικοκυρικά; Μια τόσο όμορφη και λεπτεπίλεπτη δεσποινίδα.. -Με κολακεύετε, αλλά όπως σας είπα, ή μάλλον ξέχασα να σας πω, ξέρω που θα βρείτε την Ασπασία που την φωνάζουν Κάφκα και ζει μες στον Κάφκα και, που ξέρετε,

Ginkobiloba De l'aute côté

Απόσπασμα απ'την Κλειτορίδα

ΣΚΗΝΗ 6η: Λ: Η ελπίδα είναι μέγγενη. Κι εσύ, σε προειδοποιώ, μη τεμαχί- ζεις τα εντερικά φυλλάδια των γυναικών μας. Αυτές, Αυτές, Αχ, αυτές είναι πλίνθινες σαΐτες, φθίνουσες καμήλες που τσαλαπατούν τις σκιές τους. Αφρόντιστο και βρώμικο αφήνουν το καβαλέτο που ψαρέψαμε. ΧΟΡΟΣ: Εντερικά φυλλάδια, φιλική εντελέχεια, φαλλική ένταση, εντατική φατρία. Τ: Δεν έχω συναντήσει ποτέ διάκοσμο στα πλοία, αυτό με προ- βληματίζει. Γονατίζουν οι ναύκληροι, γονατίζουν οι ευθυτενείς ναύαρχοι, πνίγονται οι επιβάτες! Λ: ανάμεσα στις λέξεις παρεμβάλλεται μια αντλία (γυρνώντας απότομα το κεφάλι του προς τον Τ) το ξερες; Τ: Ομολογώ πως η γυναίκα μου ίσως να το ξερε αλλά κι αυτή ακόμα εξατμίστηκε. Από τότε δεν έχω λερώσει ποτέ την στιχο- μυθία της. Λ: (σαν σε όνειρο) Ε λοιπόν, αρκετά πείνασαν οι μαθητάδες και αρκετά πείνασαν οι μαθητάδες και αρκετά, εν πάση περιπτώσει. Οι αρθρώσεις μας είναι φαντασμαγορικές όταν εκτείνονται στο άπειρο, όταν κοχλάζουν ησύχως ανάμεσα στις γάμπες μας. Ο άνεμος, κι εσύ, κι εγώ ί

Βρες το κλειδί ν' ανοίξεις την καρδιά μου...

όνειρα μαζεύω...

τα καλύτερα ποιήματα πάντα χειμώνα τα έχω γράψει μέσα στου παγωμένου ήλιου την γκριμάτσα αέρινες κοπέλες οι νιφάδες μου χαμογελούν κάνοντας σκέρτσα ερωτικά φουρκίζουν τις ελπίδες μου απο της φυλακής μου το μικρό παράθυρο μια στάλα άσπρο του ουρανού αγναντεύω χειμώνας έλεγα... και θαρρείς άκουγα την θάλασσα με ορμή τα βράχια να χτυπάει και εγώ με ένα μικρό ραβδί σχήματα χάραζα στον ξεφλουδισμένο τοίχο εδώ βρίσκομαι....υπάρχω με μια άρρωστη φιγούρα συντροφιά κόκκινα τριαντάφυλλα στο πάτωμα σκορπίζω γιατί εδώ, μονάχη τριγυρνώ κρατώντας ένα ρολόι που οι δείχτες του σταμάτησαν σε σκόρπια όνειρα... Ελπίδα

Windows Live Hotmail

Windows Live Hotmail

Αποσπάσματα απ'την Κλειτορίδα

Η ελπίδα είναι μέγγενη. Κι εσύ, σε προειδοποιώ, μη τεμαχίζεις τα εντερικά φυλλάδια των γυναικών. Αυτές, Αυτές, Αχ, αυτές είναι πλίνθινες σαίτες, φθίνουσες καμήλες που τσαλαπατούν τις σκιές τους. Αφρόντιστο και βρώμικο αφήνουν το καβαλέτο που ψαρέψαμε. ** αναρωτιέμαι.. (κάτι σιγοψιθυρίζει και συνεχίζει) αναρωτιέμαι, λέω, τί είναι αυτό που κρέμεται ανάμεσα στα πόδια μας. Αν είναι ευήλιος προστάτης του Κυρίλοφ ή μια αιθέρια μυλόπετρα στα μαλλιά ενός ζαρκαδιού! ** Η μπουρζουαζία γονατίζει. Με το να μάτι διυλισμένο και τ'άλλο εγκλωβισμένο στην θηριωδία της τέχνης πώς εμείς θα απαλλαχτούμε από τον ζυγό της συνήθειας; Θανάσης Αθανάσιος

Θηριοδαμαστής από Συνήθεια

Αποδοκιμάζοντας τους ευήλιους τιμητές της εκατονταρχίας υπογράφουμε άφωνοι ,κάτω απ' την αμετάκλητη ροπή των αν- θρωπίνων πόρων, τις καταφατικές δοξασίες των σωφρονισμένων κώλων. Υπάρχει εδώ ένα ιδιότυπο τηγάνι, υπάρχει εδώ ένας θάμνος που φαρμα- κώνει τα κλαδιά του ενώ μυρίζει ένα παπούτσι. Υπάρχει εδώ μια κλήση δυνητικής παθογένειας που τεντώνει τους δικτυακούς ποταμούς των επιθέ- των μέσα στον ένσκοπο χάρτη των μελλοντικών ψιθύρων. Υπάρχει ακόμα ένας μοχλός με τον οποίον τα άστρα γίνονται προβατίνες και οι αξιώσεις μας σημεία. Θανάσης Αθανάσιος

Η απόσταση της ύλης

Το καθήκον του αποστολέα είναι να φυλλομετρήσει την πλαστική μεμβράνη των χρυσορυχείων τόσο αποτελεσματικά που τα ψάρια να γεννιούνται απ'τα ζυγιασμένα κατάλοιπα της μανίας. Κάτω απ'τον ευθυτενή παρουσιαστή της αμαξοστοιχίας, το τρένο ευθυγραμμίζει τις κορασίδες που γυμνές απολαμβάνουν τα χύσια του ήλιου. Το μυστήριο εξαπλώνεται ενόσω λύνεται. Το κιτάπι που σκαρφαλώνει στους κήπους τη φαρφάλας είναι μια κλωστή που αναμασά τους παράγοντες. Οι λέξεις πληθαίνουν σαν τους σπόρους της Αμαλίας. Ο πυροτεχνουργός ανακαλύπτει το πλήκτρο της διαπόμπευσης. Εμπρός λοιπόν για μια νέα σφυρήχτρα!! Θανάσης Αθανάσιος.

Αντάμωση

Να σε αντάμωνα στον σωρό με τα λάφυρα της νίκης Πέρα στης αύρας τους σκορπισμένους τους ανθούς Στο μοναχικό μου μονοπάτι που παίρνω για να σε συλλογιέμαι Στης θάλασσας τους θυμωμένους τους αφρούς Να σε αντάμωνα στου μαΐστρου τις ριπές που τα μαλλιά ανακατεύει Στα λεπτεπίλεπτα γυρίσματα των δαχτύλων του χεριού μου Στης νιότης τα μαργαριταρένια δόντια που φωτεινά χαμογελούν Στα αγάλματα τα αρχαία που λαβωμένα από του χρόνου Το τουφέκισμα δεν σκόρπισαν μα στέκουν, με έπαρση ανδρεία Στου ονείρου μου τον δρόμο τον ανέγγιχτο ανάμεσα σε βότσαλα υγρά γλυμμένα με το κύμα Το χρώμα των ματιών σου στην παλάμη μου να κρύψω Και όταν η νοσταλγία με θλιμμένες νότες μουσικές μ αγγίξει Να άνοιγα τα χέρια και εσύ μ αγάπης λούσα να με ντύνεις Αχ για μια στιγμή μονάχα να σ αντάμωνα στου ήχου τον αντίλαλο που επαναλαμβάνει την φωνή μου της νοσταλγίας το άλογο αναβάτης να καλπάσω και με όνειρα κόκκινα στον ορίζοντα να γράψω το όνομα σου Ελπίδα

Η καρφωμένη προσευχή

Εικόνα
Ξεκίνησα μιαν ώρα για ένα μακρύ ταξίδι πιο μακριά να φτάσω απ’ τη δική μου Ιθάκη εφόδια δεν κράταγα στους ώμους, μήτε στις τσέπες μου ψωμί αγάπη είχα φορτώσει τις βαλίτσες μου λατρεία απ’ τη λατρεία μου, στο κόκκινο δισάκι τεράστια τ’ αποθέματα υπομονής κι ελπίδας μες στα σπλάχνα μου κομμάτια εφημερίδας μες στις τσέπες που λέγανε για μια χαμένη αγάπη, που άργησε να ‘ρθει ο δρόμος που περπάτησα, χιλιόμετρα με ορθάνοιχτα τα μάτια και τ’ αυτιά να μη τον χάσω κι όπου έβρισκα μικρές τριανταφυλλιές προσκύναγα το χώμα τους, κάνοντας μιαν ευχή να φτάσω μ’ όση δύναμη μου απόμεινε τα μάτια σου θα έμοιαζα, αλλοτινούς καιρούς, σαν κυνηγός πολύτιμων κι αστραφτερών πλασμάτων που όμοια τους δεν γέννησε η γη μες στους καιρούς σαν ένας κλέφτης διαμαντιών στο όρος του Καυκάσου εκεί που είναι αδύνατο να βρεις τριανταφυλλιές τα πέταλα συνέλεγα μ’ αγάπη ένα προς ένα τα φύλασσα σ’ ένα πουγγί πιο ροζ κι από τα χείλη σου πιο κόκκινα λουλούδια κι απ’ το αίμα του κορμιού σου πιο πορφυρά κι απ’ τα φιλιά που μ’ έ

χορεύω..

Αγαπώ τον χορευτή που πλαγιαστά βαδίζει στης μορφής την αδιόρατη σκιά πως χαμηλώνουν τα φτερά τα χελιδόνια όταν της ανησυχίας ο αέρας τα ηλιοτρόπια χαϊδεύει!!! Ένα μυστήριο προσκύνημα απλώνεται στης ατμόσφαιρας την υγρή αχλή στο φως των προβολέων ο χορευτής συνεπαρμένος στης φιγούρας τον ειρμό περίβλεπτος βαδίζει στης σκηνής την απέραντη ευδαιμονία σιγή μεσημεριού.... θαμπές προσδοκίες με όνειρα σμιλεύονται μάτια θεόρατα κοιτούν, δυο ώριμα αστέρια διάφανα φτερά τυλίγονται στο σώμα του στροβίλου το μεθύσι ψιθυρίζει είμαι εδώ…ζω. Ελπίδα

Όταν νυχτώνει..

Εικόνα
οι δρόμοι που βγάζω βόλτα τις σκέψεις μου με περιμένουν πως και πως. ♦ Τις ποτίζω με ουίσκι και βότκα για να μην με ζαλίζουν. ♦ Κι εκείνες μεθυσμένες, ξεκινούν, κάνουν ερωτήσεις. ♦ Κάθε νύχτα, παίρνουν και κάτι, γίνομαι έρμαιο στα χέρια τους. ♦ Λένε πως οι σκιές ξυπνούν σαν τέρατα και δραπετεύουν τα βράδια όπως οι σκέψεις. ♦ Όταν ο αέρας φυσήξει η σκέψη ταξιδεύει σαν το τρένο τον εννιά.. ♦ Ποτέ δεν ήταν αρκετές οι στιγμές μαζί σου, για να μη τελειώσουν ποτέ. @ Marie's Blog 5-4-09