Πορφυραδα

Αιμόφυρτα πτύελα ~~~ Πολλές φορές, αδειάζοντας τις σκέψεις μου στο πάτωμα κοιτάζω πίσω τα κομμάτια μου που άφηκα ή τα λόγια μου που πήραν κι εμπρός σα να μιλάω σε τοίχο, συνεχίζω... πολλές οι εργατοώρες μου που ξόδεψα σε κούφια ντέφια πολλοί οι άνθρωποι λοιπόν, που αφουγκράστηκα και άλλοι τόσοι, όσοι στο τέλος με ξεπούλησαν... - ...βρείτε μου το κουράγιο για να προχωρήσω! - σκεπτόμενος τις αφορμές που στάθηκαν να προκαλέσουν τέτοια πλήξη λέω πως ευθύνομαι εν τελει, ε! και συνεχίζω κι αναλαμβάνω υπεύθυνα ό,τι ορίζει ο νόμος για συνέπειες κι αναλαμβάνω να ξοδέψω μια στερνή ελπίδα να την κάνω άλογο, να τρέξει με ορμή στους πεδινούς αγρούς για να προλάβει τα φετινά Χριστούγεννα ...πριν να αλλάξει ο χρόνος ως αφορμή κι αφετηρία ενός καινούργιου κόσμου-απόκοσμου κι απόμακρου, που αγγίζεις ως συνήθως με το θάνατο ... θα έλεγε κανείς, ως πέφτοντας σε κώμα και κείτεσαι ωχρός, ακούνητος μ' αγιάτρευτη πληγή στα σωθικά γιατί, ποιος άλλωστε να σου προβλέψει το "α

ΕΓΩ ! ...κι έμειναν όλα νεκρά, εκεί στιβαγμένα, στο κουτάκι των αναμνήσεων... όχι, ψέματα, όχι νεκρά! Εκεί μέσα κατοικούν και ζούνε ακόμα οι μνήμες παλιές, λησμονημένες φωτογραφίες που ξεπετάγονται ξαφνικά στην επιφάνεια, σαν πας να ανοίξεις το κουτί! ..μα και στίχοι, και αφιερώσεις το παρελθόν ξεπετάγεται τρανό, έτοιμο να σε κατασπαράξει σαν ύαινα οι μνήμες, χαραγμένες στα πιο απρόσιτα εγκεφαλικά κύτταρα εκείνα που δεν πρόλαβαν ακόμα να καούν (ίσως και να μην σβήσουν ποτέ) ...ίσως εκείνα που θα καούν τελευταία γιατί ασκήθηκαν στο παιχνίδι του έρωτα και γίνανε πρωταθλητές για ‘κείνα μιλάω, που σκίρτησαν από λαχτάρα να σ’ έχουν και μπλέχτηκαν σ’ ένα ατέρμονο ερωτικό παιχνίδι που παίζουν τα παιδιά της γειτονιάς μας οι στίχοι με περικύκλωσαν κι απόψε, και οι μελωδίες και στο τέλος έβαλα τα κλάματα, σαν παιδί, από φόβο και αντίδραση στο θάνατό μου βαρέθηκα να σπάω την καρδιά μου κάθε τόσο σε κομμάτια, κι έτσι ξεσπάω λίγο-λίγο με άλλους τρόπους ... σκίζομαι,

(...κοινώς, σκοτώνοντας την ώρα μου!) 1. Είμαι γενικά πολύ ανεκτικός και ευαίσθητος τύπος. Κλαίω εύκολα, συγκινούμαι, παθιάζομαι, δίνομαι σε ό,τι κάνω, γι’αυτό και μου είναι δύσκολο να ξεπεράσω χωρισμούς, αποχωρισμούς από ανθρώπους ή άλλα όντα... 2. υποφέρω χρόνια από ενοχλήσεις στο στομάχι, παρ’όλα αυτά μπορώ και «ταράζω» τους καφέδες. Είμαι εθισμένος και δεν μ’ ενοχλούν. 3. τα προβλήματα υγείας χρόνο με τον χρόνο αυξάνονται, αλλά αυτά που με προβληματίζουν περισσότερο είναι τα χρόνια ψυχολογικά, διάφοροι ψυχολογικοί παράγοντες που με ρίχνουν... πιστεύω ότι όλα ξεκινούν απ’ το αν έχεις καλή ψυχική υγεία. Μετά όλα τ’ άλλα έρχονται μόνα τους... 4. ζηλεύω πολλούς και πολλά και πολλούς από εσάς, για τον τρόπο που χαίρεστε τη ζωή σας. Ποτέ δεν ζήλεψα τα χρήματα ή τον πλούτο, παρά μόνο τον τρόπο ζωής σας, γιατί θα ήθελα να ήμουν στη θέση σας, ενώ δεν μπορώ να το κάνω... 5. είμαι γενικά, κλειστό και αντικοινωνικό άτομο πια, κλείν

Αγνό ευπροσήγορο τριαντάφυλλο, Αναμμένο μες την πορσελάνη του ανθοδοχείου, Σώμα ταξιδεμένο στην ακραία ταπεινή γωνία της καρδιάς μου, Μαγικό δώρο, κάνω ό,τι κάνω και για μένα υπάρχεις, για μένα μελωδείς Πάλι και πάλι. Από εκείνα που σε ήξερα τα αρώματα, από εκείνη την ερωτική νύχτα που ήρθες Στολίζοντας την κοπέλα μου με το εύγλωττο μύρο σου- σεπτό Και αναλλοίωτο, έξω απ' τον χρόνο, στην μακρινή γειτονιά Μιας αγρύπνιας μου όπου πασχίζω με τα δάκρυα και τα φιλιά σου ν' αναστήσω Ενός ποιήματος την άπεφθη μορφή..

Τσάι Raspberry ~~~ κάτι δύσκολα Σαββατόβραδα, να, σαν και τούτο... με το που ξυπνήσω, πετάγομαι απ’ ευθείας στο ψυγείο και πέφτω με τα μούτρα, στα γλυκά με τη σοκολάτα άλλοτε πάλι, μεθυσμένοι απ’ τα φιλιά πίναμε παγωμένο τσάι raspberry, με μπόλικα παγάκια μασουλώντας τα, αραγμένοι στους εκεί έξω ατελείωτους καναπέδες της ανεμελιάς... και τίποτα, ποτέ, δεν μας έφτανε να μεθύσουμε πέντε τσιγάρα δρόμος η απόσταση κάτω Κηφισιά - νέα Ερυθραία, με τα πόδια γεμάτες οι τσέπες πάντα, με αντιπυρετικά και φάρμακα για το στομάχι και την πίκρα τρία τσιγάρα δρόμος η απόσταση μέχρι να ξαναρθώ στο σπίτι σου με αυτοκίνητο. Δύσκολα Σαββατόβραδα μας κρατούν φυλακισμένους στις αναμνήσεις... πουλιά έχουνε γίνει οι ελπίδες μας, τις χάσαμε φτερά έχουνε βγάλει τα όνειρά μας και πετάξαν καπνοί, κοίτα! κατάντησαν οι κόποι μας τσιγάρα που φουμάραμε και πάνε... αμέτρητες οι γόπες στο σταχτοδοχείο της αναμονής για έναν καινούργιο κόσμο που ποθήσαμε κι αυτός, στρωμένος με πατημένες υποσχέσεις για το αύριο.

Διάφανη ιερή γαλήνη του Σαββάτου. Ο Αύγουστος απλώνει τα πλοκάμια του μες την αυγή και η ζωή είναι σεμνή και διατρανώνεται κάτω από τον έναστρο θόλο. Ξύπνημα ήρεμο γλυκό, στην ζέστα του καλοκαιριού που μεγαλώνει. Τα άστρα έπεσαν μέσα στα χέρια μου, όλα ανάβουν και σβήνουνε ευτυχισμένα. Το τριαντάφυλλο με την οξύνοια των μίσχων του γελά αφήνοντας τα πέταλά του να ιερουργούνε. Αδιάκοπα κελαηδίσματα, ορχήστρα μυστική που με τον χρόνο αντιπαραβάλει. Στήσε αυτί και άκου: η μέρα απορρέει από το μηδέν του χρόνου της και ξαφνιάζει ευχάριστα αυτή η αριθμητική των τζιτζικιών που ψάλλουν. Πελώριο απολιθωμένο καλοκαίρι!

Η δηθενιά του «εγώ» (ή μαύρη πέτρα) ~~~~ Φλαμένκο χορεύουνε απόψε οι αναμνήσεις πάνω σε αλαφιασμένα σύγνεφα φυσάει ακόμα ένα αεράκι δροσερό πάνω στα χείλη μου και πάνω στα μαλλιά μου, σα να με χαϊδεύει - η τελευταία γεύση του φιλιού που θυμίζει προδοσία - ως με προδώσανε πολλοί, αιδώς και κάκιστα ή άλλοι που χρίζαν δικοί μου άνθρωποι, λέει η ίδια η ζωή με πρόδωσε γυρνώντας μου τον κόσμο ανάποδα και από πίσω να μ’ακολουθούν κάτι βαλίτσες ξεχασμένες από κάποια ξενοδοχεία τιγκάρανε με αναμνήσεις και ερωτικά εφόδια που μείνανε κλεισμένα εκεί μέσα να σαπίζουν μαζί με κάτι προφυλακτικά και φάρμακα ληγμένα το δήθεν, το τυχαίο, οι ελπίδες μου, τα βότσαλα βαρύναν απ’ του βαρυσήμαντου φευγιού τα άυλα πρωτεία - και ουδείς μπορεί στερνά να τις σηκώσει - κι εμείς που ξοδευτήκαμε σε ατέρμονες υποσχέσεις σ’ ανηλεείς καθάριους πόθους θέλοντας να πνιγούμε αύριο θα μας λυπούνται που αγαπήσαμε κι απ’ αύριο που θα ‘μαστε στο πεζοδρόμιο ή μετρώντας τα χιλιόμετρα, στο δρόμο για τα ξένα ίσια θα

Συμβαίνω: όπως συμβαίνουν τα πράγματα- συμβαίνω. Έχω μοίρα φθοράς. Κατανοώ και απελπίζομαι. Κι αν Μπορέσω να αυτοχρησιμοποιηθώ προς τέρψιν Εμού του ιδίου Ίσως μείνει ένα ατελέσφορο κάτι Που δεν μου ανήκει Περισσότερο απ' ότι αυτός ο άχροος στίχος Που καλπάζει Στ' αυτιά μου φαιδρά. Είπα να ζήσω λευκά και έγινα θεέ μου κατακόκκινος! 14.8.2010

ΟΧΙ ~~~ Με συγχωρείτε, λύγισα καθούμενος σε τούτα εδώ τ’ αγκάθια, αποκοιμήθηκα κι αναρωτιέμαι με τη γεύση των δακρύων τι επιτέλους αποκόμισα... - τι γεύτηκα λοιπόν, τι γνώρισα, τι είδα τι έζησα, με τι μαγεύτηκα, τι πήρα, τι μου δώσαν; - γεύτηκα τα πρωτόγνωρα ερωτικά φιλιά που στάζαν υποσχέσεις για παντοτινή αγάπη (και έμαθα να μην πιστεύω ούτε λέξη τους) γνωρίζοντας παράλληλα πως να μοιράζω τον εαυτό μου τον μοίρασα στα τέσσερα, στα δύο, στα οκτώ τον μοίρασα σα το ψωμί σε φέτες κι από λίγο εγώ που με χαλάλησα με τον καιρό με έκοψα, με διέλυσα και με ξανάφτιαξα μαζί σου τις εμπειρίες έζησα, τις κουβαλώ στις πλάτες μου αυτές που με βαρένουνε και τώρα που υποφέρω την εγκατάληψη έμαθα και την οργή του κόσμου κάθε απόρριψη ζωής και την απελπισία με συγχωρείτε, λύγισα κι απόψε κι έκλαψα με ένα δάκρυ απαρηγόρητο, που αργοκυλάει με εικόνες φωτογραφίες, μπιχλιμπίδια και κάτι ξεχασμένες αναμνήσεις που ξεπετάγονται στα χνάρια που βαδί

Απάνθισμα © 2015 from Γιώργος Κόκκινος

Poetry from Γιώργος Κόκκινος

Χλωμό Σαββατόβραδο ~~~ ...και να μια μελωδία π’ ακούγεται, ξεχασμένη! καιρός πάει πολύς που άκουγα και διάβαζα για νέους κόσμους εδώ να μασουλάω Μαγιάτικο ψωμί, με ελαιόλαδο και δυόσμο... πόσα φεγγάρια μάτια μου να περιμένεις ακόμα; γεμίσανε τα φεγγάρια, αδειάσανε περάσανε μήνες, χρόνια, δεκαετίες γεμίσανε τα ποτήρια με πίκρες, φαρμάκι από χάπια και αηδία σπάσανε τα ποτήρια με μια μανία τόση, σε ραγισμένους τοίχους σπάσανε πάνω τους τα μπωλ, τα πιατικά σε στίχους που με κλάματα και με φωνές βαφτήκαν και σκέπασε η ερημιά την πλάση κι όλα χαθήκανε... ...και οι ψυχές ολούθε να περπατούνε, σα στοιχειωμένες οι κάμαρες κι έξω και μέσα η ερημιά να πλανάται στον ορίζοντα άγνωστες ψυχές να περπατάνε στο πλευρό σου ...τι φρίκη! άλλες σ’ ακολουθήσανε και πήρανε το κατόπι σου κι άλλες γίναν το έλκηθρο για την καταστροφή σου κι όταν είδαν την ανημποριά που κουβαλάς στις πλάτες σου εσύ που μόχθησες να τις κερδίσεις με τις βολές σου εσύ που περπάτησες χιλιόμετρα, που έφτυσες αίμα που κουβάλησ

Για την Hμέρα της Παγκόσμιας Ποίησης ( 21/03/2015) Μικρό, τιποτένιο εγχειρίδιο ποίησης, από έναν τυχαίο ...προς έναν νέο ομότεχνο ! ~~~ Να μη ντραπείς, για σένα φίλε ή φίλη που συγγράφεις να μην ντραπείς να πιάσεις το μολύβι σου και ανά πάσα μια στιγμή, να καταγράψεις.. σε όποια άθλια ή χαρούμενη στιγμή η ζωή σου και να βρίσκεσαι να καταγράψεις την ΣΤΙΓΜΗ ( μιας που όλα στη ζωή γίνονται σε μια στιγμή και χάνονται μετά!) γεννιόμαστε σε μια στιγμή, σε μια στιγμή νομίζουμε πως πήγαμε σχολείο, όσο περνούν τα χρόνια σε μια στιγμή ερωτευόμαστε και η μαγεία, σε μια ανείπωτη στιγμή μας κατακλύζει σε μια στιγμή ένα συναίσθημα μας κάνει να δακρύζουμε και σε μια άλλη τρυφερή στιγμή ένα φιλί, χύνεται από τα χείλη σα σιρόπι σοκολάτας σε μια στιγμή χωρίζουμε ... σε μια στιγμή αποχωριζόμαστε από εκείνο που νομίζαμε πως ήτανε για εμάς το άπειρο...! σε μιαν υπόλογη στιγμή, το μετανοιώνουμε μετά από καιρό ...για μια στιγμή σαστίζουμε κι όταν κληθεί το πέρας μας, στον

Είμαι ερωτευμένη και παραδομένη στον τρελό έρωτα σου. Πόσες φορές πρέπει να στο πω για να το πιστέψεις? Δεν θέλω μόνο να θυμάμαι πως είναι τα μάτια σου, αν δεν μπορώ να τα κοιτάξω. Δεν θέλω να περνάει ο καιρός, χωρίς να μυρίζω το άρωμα του κορμιού σου. Δε θέλω να σε χρειάζομαι αφού δεν μπορώ να σ' έχω κοντά μου. Θα ήθελα να ζήσω μαζί σου, έστω για μια νύχτα. Να κοιμηθούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, να σε φιλώ και να σε χαϊδεύω όλη τη νύχτα. Για μια φορά, κάνε ότι λέει η καρδιά σου. Μη κοιτάξεις τίποτα άλλο. Απλά νιώσε. Μη φοβηθείς!

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.