Θα μου πεις ένα παραμύθι μαμούλα;
ξέρεις, από αυτά που έχουν όμορφο τέλος
εκείνα που νομίζεις πως τελικά μια πόρτα θ΄ανοίξει και η πριγκίπισσα του παραμυθιού θα εμφανιστεί
εκείνα που οι άνθρωποι δεν χωρίζονται και οι δρόμοι τους συμπορεύονται στον καιρό
και παραμένουν οι ψυχές τους αγκαλιασμένες στην αιωνιότητα
-ξέρεις, μου ήρθε πάλι η ανάγκη να κλάψω
- τίποτα σημαντικό –
το ένιωσα σαν ανάγκη να αποφορτιστώ απ’ όλες τις κατηγορίες του κόσμου
όπως κι εσύ αποκοιμιόσουν κάποτε στην αγκαλιά μου, σκουπίζοντας κάθε τόσο τα μάτια σου
-Ω ναι, τα μάτια σου! –
και σε παρηγορούσα, όσο έκλαιγες απαρηγόρητη γοερά με νωχελικούς σπασμούς
και κράταγα το χέρι σου στην καρδιά μου, να φυλάω κάπου την αγάπη μου…
μόνο, που στην παρούσα φάση, που να σφουγγίσω τα δάκρυά μου;
-ξέρεις, σκέφτηκα να γείρω, να πάρω αγκαλιά μου για παρηγόρια τα μεγάλα ανεκπλήρωτα λόγια σου
“μαζί” τι μεγάλη κουβέντα! “για πάντα”; τι είναι αυτό το παραμύθι μαμούλα;
-μπούρδες κατσαρές και κουραφέξαλα -
την αγάπη βάλε για προσάναμμα κι όλα τ’ άλλα κάντα κορνίζες, να βλέπεις τις λέξεις που αντικρύζαμε στο διάβα μας
που καθρεπτίζουν τη χαμένη μας αθωότητα στο διηνεκές μέλλον…
κι αφού κανείς δεν είχε πια το θάρρος να αντικρύσει την αδυναμία του χαρακτήρος του
θεώρησα καλύτερο ν’ αποχωρήσω πριν μάθω το “τέλος”
-και να σκεφτείς, νόμιζα πως είχα στερέψει από δάκρυα -
Γιώργος_Κ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου