VII Ανένταχτα του Γιώργου Σ. Κόκκινου - B' - Αδημοσίευτα
VII Ανένταχτα του Γιώργου Σ. Κόκκινου - Αδημοσίευτα
*διανθισμένα με τις φωτογραφίες της Μαρίας Καραμπούτα*
(Τα ποιητικά κείμενα και στίχοι που περιλαμβάνονται, δεν εντάχθηκαν στα ηλεκτρονικά βιβλία ‘’Ανένταχτα I’’ & ‘’Ανένταχτα II’’ και θεωρούνται Αδημοσίευτα. Έχουν υποστεί ελάχιστες τροποποιήσεις από την αρχική τους παρουσίαση στο stixoi.info, ενώ μόνο το κείμενο ''Τι έμαθα σήμερα'' έχει δημοσιoποιηθεί αυτούσιο από το 2007 στο blog
Αγάπη τι σημαίνει μόλις το έμαθα
Δε θέλω να με δει κανείς να κλαίω
στιγμές προσωπικές μου δεν μοιράζομαι
κι αν φτάνω σε σημείο να κουράζομαι
ξεσπάω με τα δάκρυα κι αισθάνομαι πως φταίω
το κλάμα με δικάζει απ’ την κόλαση
και ένοχο με βγάζει στην αγάπη
με αγάπη μεγαλώσαμε που μοιάζει οφθαλμαπάτη
γεράσαμε και φτάσαμε σ’ αυτό το σκαλοπάτι
που πέρα από ετούτο είναι ο θάνατος
αδύνατη πως μοιάζει κι η φυγή μας
επάνω στην κατάθλιψη βασίστηκε η ζωή μας
στην πλάτη κουβαλάμε τις ατέλειες
και έξοδο δε βρήκαμε, δε βρήκαμε στο χάρτη
μπροστά ένας γκρεμός από μηνύματα
ακούγονται οι κραυγές του παρελθόντος
τριγύρω από την ύλη μας του έρωτα σκιρτήματα
που γίνανε στην έρημο φωνή, φωνή βοώντος
εμείς μονάχα κλαίμε, έτσι μάθαμε
για ‘κείνα που μας έκαναν κι εκείνα που μας πήραν
για ‘κείνα που ποθήσαμε κι εκείνα που μας βρήκαν
κοιτάζοντας ανέμελα τον έναστρο ουρανό
το αστέρι που ακολούθαγα, το έχασα
δε θέλω να με δει κανείς να κλαίω
ή έπεσε ή το έκλεψαν, μα χάθηκε σας λέω
και τώρα ποιόν Θεό να εμπιστευτώ;
μου έλεγαν προχώρα και μη νοιάζεσαι
το βλέμμα σου να υψώνεις και μη βιάζεσαι
κοντά σου θα ‘ρθουν όλα που στερήθηκες
κοντά σου και τ’ αστέρι που αγαπάς
ζωγράφισε στα χείλη ένα χαμόγελο
κι ας είναι ένα ψεύτικο σημάδι της χαράς
και μοίρασε απ’ τα χείλη σου το όνειρο
κοντά σου να ‘ρθει όλος ο ντουνιάς
δε θέλω να με δει κανείς να κλαίω
για τούτο το χαμόγελο που βλέπετε εγώ φταίω
στολίδι είναι στα χείλη μου και ψέματα
πονάω, υποφέρω μα το κρύβω και σας λέω
αγάπη τι σημαίνει μόλις το έμαθα!
01/02/2009
Πασχαλιά
Ανοίξτε τα παράθυρα της Άνοιξης
μ' αγάπη να γιομίσουν τα κελιά μας
με χρώματα να βάψουν τα φιλιά μας
πιο ρόδινος να γίνει ο ουρανός
ανοίξτε τα παντζούρια στα υπόγεια
πολύτιμα αισθήματα να μάσουμε
πιο κόκκινη να φέγγει η καρδιά μας
περήφανος να στέκει ο Αυγερινός
στα γκρίζα πρωινά τα πικραμένα
ας διώξουμε τα δάκρυα της μοναξιάς
ας δώσουμε τα χέρια, στα όνειρά μας
τα χείλη πια να σμίγουν με φιλιά
στους άχρωμους καιρούς και τη μιζέρια
βοηθήστε ν' αγγίξουμε τ' αστέρια
τη λάμψη αυτή να βρούμε απ' τον Απρίλη
που σήμερα γιορτάζει η Πασχαλιά.
20/04/2006
Σ’ αυτή που αγάπησα
Σ’ αυτή που αγάπησα θα πω να περιμένει
δε μοιάζει απροσπέλαστος του έρωτα ο παράδεισος
μήτε και μακρινό φαντάζει το ανέφικτο
θέλει τους δυο η αγάπη σ’ ένα σώμα
που ‘ναι ντυμένο με λευκά κρινόφυλλα
κι επ’ ουδενί μαυροντυμένο
θέλει τους δυο η αγάπη σ’ ένα όνειρο
π’ όνειρο γίνηκε απ’ των δύο τη συγνώμη
συγνώμη μάτια μου κι αν χάλασα το όνειρο
θα ξαναφτιάξουμε καινούργιες πολιτείες
κι όχι χωριά που ερημώσανε από πόλεμο
που ‘χουν πνιγεί απ’ των δακρύων τις αιτίες
σ’ αυτή που αγάπησα θα πω να μην αλλάξει
κι όταν τη βρω θα γονατίσω και θα κλάψω
μα τούτα εδώ τα δάκρυα θα ‘ναι από ευτυχία
σαν ‘κείνη τη στερνή φορά που σμίξαμε
μια τελεσίδικη αγκαλιά στην προσδοκία
θέλει τους δυο η αγάπη σ’ ένα όχημα
που απογειώνεται να φθάσει τη σελήνη
κι άμα ξεμείνει από καύσιμα, βουτά στα σύννεφα
κι αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την ευθύνη
είναι απ’ της μοίρας ‘κείνα τα παιχνίδια
τούτος ο έρωτας που μοιάζει τόσο ανέφικτος
σαν ανεκπλήρωτος τη μια να ξεμακραίνει
στην άλλη πάλι να επιστρέφει ολοταχώς.
29/12/2007
Ξεκίνησε να βρέχει
Ξεκίνησε να βρέχει
πάει καιρός που τώρα βρέχει κάθε μέρα
να δεις τις στάλες πως διασπώνται στα πλακάκια που βαδίζαμε
βαδίζαμε σκυφτοί και σιωπηλοί
άυλοι άνθρωποι, αδειανοί
σα να μην είχαμε ανταλλάξει μια κουβέντα
ένα χάδι, μια αγκαλιά ή ένα φιλί
μες στον πολύπαθο έρωτά μας
σα να μην ήμασταν εμείς, οι τελευταίοι μιας στιγμής
που ερωτικά σ’ ένα κορμί είχαμε ενώσει
- πώς είχες νιώσει; -
νιώθω απίστευτη οργή, θλίψη κι ανάγκη και θυμό
νιώθω αμέτρητα "γιατί" να μ’ έχουν ζώσει
πως θέλω κάπου να μιλήσω, να ξεσπάσω
νιώθω εγκατάλειψη μ’ απίστευτο λυγμό
- κι αντιλαμβάνομαι πως όλα έχουν τελειώσει -
πάει καιρός που βρέχει τώρα κι απ’ τα μάτια μου
αυτά τα μάτια αν θυμάμαι είχες λατρέψει
βλέπεις, τα πίστευα όλα ο τρελός, πολλά τα λόγια
και ό,τι άκουγα και μ’ άγγιζε είχα κλέψει
- πολλές θυσίες για να κλέψω κομματάκι-κομματάκι την καρδιά σου -
πολλές οι μέρες και τα δάκρυα με πνίγανε κι υπέμενα
πολλά μου κάτσαν’ στο λαιμό και τα κατάπινα
κι όλα που είχαν μαζωχτεί με κατατρώγανε
μα απαντούσα, πως εσένα είχα διαλέξει
ευχαριστώ λοιπόν, που χόρτασα με κλάματα
κι απ’ την ανάγκη ν’ αποδείξω τις αξίες μου
λυπάμαι μόνο - και κοίτα με κατάματα -
αν κάπου έσφαλα ... και σου ζητώ συγνώμη
θέλω να φύγω από ‘δω με καθαρή συνείδηση
και για τα λάθη μου συγνώμη να ζητήσω
από τον φίλο, τον εχθρό ή τη γυναίκα μου
ό,τι κι αν πλήγωσα ζητώ να το εξαγνίσω
βλέπεις, εκεί που θα ανταμωθούμε πάλι
μόνο γαλήνη θα υπάρχει και τα αισθήματα
δε θα μπορείς να διασκεδάζεις με τα χρήματα
θα ‘σαι ένα ράκος απ’ τη μέρα που θα φύγω
- σημάδι δείχνει ο καιρός κι είναι ευκαιρία να διακόψει αυτή η αγάπη -
αυτή η πολύπαθη, η αγνή, αυτή που είχαμε ορκιστεί
πως θα κρατούσε μια ζωή, μέσα απ’ τα λάθη
άλλο να μη μακρηγορώ
δε ψάχνω μέσα από τους στίχους μου να κλαίγομαι
απλά θυμήσου ταχτικά, να μου προσέχεις τα παιδιά
κι όσο για μένα ... ε! βγήκα λίγο να ξεσκάσω.
21/11/2014
Το Νεκροταφείο
Κηδέψαμε τον έρωτα
μ’ έναν παπά που μοιάζει με το διάβολο
και για ευχέλαιο τον φωνάξαμε
πάνω στο μνήμα, αλλοτινών υποσχέσεων
σε τούτο ‘δω το νεκροταφείο
δεν ζούνε πλέον οι ένδοξες μέρες μας
μήτε και τα φιλιά
που αργόσυρτα μοιράζαμε στα χείλη
εδώ στα μνήματα
κείτονται πια τα κίβδηλα λόγια του έρωτα
και της αγάπης μύθοι, με άσχημο φινάλε
κάτω απ’ τα πόδια μας φυτρώσανε τα ψέματα
και τα γλυκόλογα
που μιαν εποχή, μας έδιναν ζωή
και λόγο για να υπάρχουμε. Τώρα μας πνίγουν
τα όνειρά μας, δες, βλαστάρια φυτρωμένα
που θα υψωθούν με τον καιρό ολοένα
και θα πετάξουν μαύρα φύλλα και κλωνάρια μίσους
εμείς κηδέψαμε τον έρωτα
σε κάποια απόκρημνη πλαγιά
της σκοτεινής Αβύσσου.
27/11/2007
Το μπλε παράπονό σου
Συλλαβιστά μου βήματα και φίνο αεράκι
μπροστά στο θαλασσί ουρανό απλώνει ένας καημός
αγύρτης οιωνός σ’ ένα αδειανό κουφάρι
που απόψε γέμισε εμμονές τις άκρες των ματιών
ανάμεσα στις σκέψεις μου μπερδεύεται η θωριά σου
ζαλίζει, στροβιλίζομαι, ρουφάω τον μπλε καπνό
στη δίνη αρμενίζομαι και σπάω στη ματιά σου
μια μελωδία εύθραυστη που γίνηκε πιοτό
είμαι φιλί που κατοικεί στο βλέφαρό σου
κι όταν θα στάξει από τα μάτια ένας καημός
θα ταξιδεύω ως τις άκρες των χειλιών σου
να βυθιστώ μέσα στο γκρίζο των ματιών
είμαι ποτάμι που θα ιάνει τις πληγές σου
σαν ανεμόσκαλα όπου κρέμονται οι νυχτιές
κι όπως μεθούν από το μπλε παράπονό σου
θα τραγουδώ τις αναμνήσεις των φιλιών
στο γαλανό ορίζοντα δεν βρίσκω χαλινάρι
μετρώ τ’ αστέρια ελεύθερα και χύνομαι στο φως
άγριο λουλούδι αγέννητο, του φεγγαριού βλαστάρι
όπου στριμώχτηκε σε δύσβατο κι ανήλιαγο καιρό
κι ενώ δεν ανατέλλουν οι καλύτερες ημέρες
έχω μονάχα τούτο να σου αφήσω φυλαχτό
όποτε στρέφεις το κεφάλι στο φεγγάρι
δώσε συγχώρεση στον άστατο καιρό
είμαι φιλί που κατοικεί στο βλέφαρό σου
κι όταν θα στάξει από τα μάτια ένας καημός
θα ταξιδεύω ως τις άκρες των χειλιών σου
να βυθιστώ μέσα στο γκρίζο των ματιών
είμαι ποτάμι που θα ιάνει τις πληγές σου
ένα τραγούδι όπου τέμνονται οι νυχτιές
κι όπως μεθούν από το μπλε παράπονό σου
θα ταξιδεύουν οι αναμνήσεις των φιλιών.
08/03/2020
Τι έμαθα σήμερα
«Σήμερα έμαθα πως η ζωή...είναι ένα μικρό παραλιακό ταβερνάκι που κάποιοι τρώνε και πίνουν και μεθούν, κι άλλοι στις λιγδιασμένες κουζίνες του, πλένουν τα πιάτα και τα ποτήρια κι ύστερα σερβίρουν.
Σήμερα έμαθα... πως δεν μπορώ να αγοράσω την αγάπη, παρά μόνο λίγα λίτρα βενζίνη για το αυτοκίνητο, έναν κακοφτιαγμένο καφέ και μια στριφτή τυρόπιτα.
Σήμερα έμαθα...πως όταν είσαι πουλί, πετάς στον ουρανό κι όταν πεινάσεις προσγειώνεσαι στο έδαφος και σκύβεις το λαιμό σου για να βρεις σπόρους.
Σήμερα έμαθα...πως όταν χαρίζεις την καρδιά σου, δεν περιμένεις κανένα αντάλλαγμα αλλά σου επιστρέφουν το μίσος και την κακία, τυλιγμένα με πολύχρωμες κορδελίτσες και σελοφάν, από αυτά που τυλίγουν τα σέλινα στο μανάβικο κι όταν κοιτάξεις μια γυναίκα στα μάτια, εκείνη σε διαβάζει απ’ άκρη ως άκρη χωρίς να λοξέψει διόλου το βλέμμα της, από τα δικά σου μάτια.
Σήμερα έμαθα...από άλλους, πως το φιλί έχει γεύση τριαντάφυλλου, σαν λικέρ αποσταγμένο σε μπαλσάμικο σιρόπι με σταγόνες καραμέλας και δυόσμου πως όταν στην τσέπη σου δε βρίσκονται τα χρήματα, παρά μονάχα κάποια αποθέματα σε συναισθήματα και φιλότιμο, αυτά δεν εξαργυρώνονται πουθενά κι έτσι το μόνο που καταφέρνεις, είναι να γυρίσεις στο σπίτι με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, ζωγραφισμένο φαρδύ-πλατύ στα χείλη, για όλα όσα ελπίζεις ότι θα πετύχεις στο αύριο.
Σήμερα έμαθα...πως τα παλάτια με τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες δεν είναι χτισμένα με τούβλα και τσιμέντο, ούτε με πλίνθους και μάρμαρο στα παραμύθια οι νεράιδες, πως έχουν φτερά για να πετούν πάνω απ’ τις ψυχές μας όταν εμείς δεν τις βλέπουμε, γιατί κοιτάζουμε πάντα τον εαυτούλη μας πως τ’ αστέρια δεν εμφανίζονται έτσι στον ουρανό, με μια κίνηση των δακτύλων μας παρά μονάχα όταν βασιλέψει ο ήλιος.
Σήμερα έμαθα… πως στο κεφάλι μου έχω πέντε άσπρες τρίχες παραπάνω από χθες και πως τα χέρια μου έχουν ζαρώσει απ’ το κουβάλημα και τη βιοπάλη κι άμα εισπράξω ένα χαμόγελο, θα πρέπει να ανταποδώσω ένα «ευχαριστώ» για τους τύπους.
Σήμερα έμαθα...πως η λέξη «σ’ αγαπώ» γράφεται πάντα με λευκό μελάνι για να μη μπορεί να το διαβάσει κανένας πως η μουσική δε δημιουργείται για τους ερωτευμένους, παρά μονάχα για τους πλουσίους και τους συλλέκτες δίσκων, που ψάχνουν απεγνωσμένα στο γιουσουρούμ.
Σήμερα έμαθα...πως η στάση του λεωφορείου «Η ΧΑΡΑ» ξηλώθηκε απ’ το δρόμο και τη μετέφεραν τρία οικοδομικά τετράγωνα μακρύτερα απ’ το σπίτι μου.
Σήμερα έκλαψα, κι όταν σκούπισα τα δάκρυα απ’ τα μάτια, αυτομάτως χαμογέλασα. Χαμογέλα μου κι εσύ, αν θέλεις ν’ αλλάξουμε τον κόσμο...»
13/06/2007
Γιώργος Σ. Κόκκινος @george_s_kokkinos
για την Πορφυράδα © Μάρτιος 2020
φωτογραφίες: Μαρία Καραμπούτα @mariakarampouta
βρείτε την καταχώρηση Ανένταχτα του Γιώργου Σ. Κόκκινου Μέρος Α' εδώ <<~~
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου