"Βάρβαροι Αστυνομικοί" και άλλα ποιητικά και πολιτικά κείμενα του Γιώργου Μπλάνα

"Βάρβαροι Αστυνομικοί" 

και άλλα ποιητικά και πολιτικά κείμενα του Γιώργου Μπλάνα

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Αν είναι να φτάσουμε τις ημέρες των γιορτών, χωρίς να τρελαθούμε, καλά θα ήταν να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα κοινωνικά πράγματα, να παραδεχθούμε μιαν αλήθεια που κραυγάζει την αλήθεια της γύρω μας με την αμεσότητα της καθημερινής ζωής. Ναι, ζούμε απ’ εδώ και δέκα χρόνια σε ΕΜΦΥΛΙΑΚΟ ΚΛΙΜΑ - αν και το επίθετο ΕΜΦΥΛΙΑΚΟ συσκοτίζει την ουσία του πράγματος. Υπονοεί πως αυτό που συμβαίνει είναι απαράδεκτο επειδή μια φυλή πρέπει να είναι ενωμένη – λόγω του κοινού αίματος εννοείται. Αυτό δεν είναι μια ηθική κρίση – είναι βιολογία και η βιολογία ως επιστήμη δεν εκφέρει ηθικές κρίσεις ούτε αποτελεί βάση αξιολόγησης των κοινωνικών πραγμάτων, παρά μόνο για τους φασίστες. Το ακριβές θα ήταν να λέμε πως ζούμε σε ΚΛΙΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Ας μην βιαστούν οι υπεύθυνοι και ανεύθυνοι συμπατριώτες μου να βγάλουν το συμπέρασμα πως επιχειρώ να προπαγανδίσω αυτόν τον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ. Ίσα-ίσα τον θεωρώ καταστροφικό για την επιβίωση όχι μόνο της κοινωνίας μας, αλλά και για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Τα ζώα ασκούν βία ακολουθώντας τον κώδικα επιβίωσης και αναπαραγωγής. Δεν μπορούν να υπάρξουν έξω από αυτήν. Είναι γι’ αυτά απολύτως λειτουργική. Αντίθετα, η βία στους ανθρώπους είναι απολύτως μη λειτουργική. Παρεμποδίζει την επιβίωση και την αναπαραγωγή του είδους. Εν πάση περιπτώσει, είναι προφανές πως ζούμε σε ΚΛΙΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. Σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχούν οι ανισότητες σε κάθε επίπεδο είναι μοιραίος αυτός ο πόλεμος. Δεν υπάρχουν κοινωνίες στις οποίες οι πιο αδικημένοι δεν δίνουν αγώνες με κάθε μέσο -πρακτικό και ιδεολογικό- για το δίκιο τους. Και δεν υπάρχουν κοινωνίες, στις οποίες οι προνομιούχοι δεν αγωνίζονται με κάθε μέσο -πρακτικό και ιδεολογικό- για την διατήρηση και διεύρυνση των προνομίων τους. Στην δική μας περίπτωση το πολεμικό κοινωνικό κλίμα το επιτείνουν ορισμένοι παράγοντες, που δεν θέλουμε να τους δούμε. 1. Η συνολική πτώση του δείκτη ευημερίας. 2. Η ένταση των οικονομικών ανισοτήτων – παρά την οικονομική κρίση. 3. Οι σχετικές με τα πολιτικά προτάγματα -από ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους- εκκρεμότητες. 4. Η αγριότητα της ολιγαρχίας και των υπαλλήλων της, μια αγριότητα, που αντλεί την έντασή της από τον ανορθολογισμό της ελληνοχριστιανικής ιδεολογίας. Είναι προφανές για όποιον παρακολουθεί τα τελευταία χρόνια το περιεχόμενο των ΜΜΕ, που ανήκουν ή υπηρετούν την ολιγαρχία, πως το κλίμα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, το διαμόρφωσε ο ιδιότυπος, παρασιτικός συντηρητισμός. Διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, οι οποίοι υπεραμύνονταν της κοινωνικής ευπρέπειας εκφράζονταν σαν στοιχεία του υποκόσμου, κατεξευτελίζοντας κοινωνικές ομάδες με διαφορετικούς ιδεολογικούς προσανατολισμούς. Παρά το γεγονός πως χρησιμοποιούσαν ρητορικές τεχνικές του υποκόσμου του 19ου αιώνα, κατάφερναν να παρασύρουν σε ανάλογες πρακτικές τους ανθρώπους της ιδεολογικά αναποφάσιστης και πάντως αδέξιας Αριστεράς. Η πιο χαλαρή σε θέματα κοινωνικής ευθύνης μερίδα της Αριστεράς -αυτή που κυβέρνησε τελικά- αποφάσισε να διαχειριστεί τα πράγματα με τις ήδη σχηματισμένες μεθόδους του επάρατου πολιτικού συστήματος. Αλλά είναι σκόπιμη. ανέντιμη και πάντως επαγγελματικής φύσης η άποψη σύμφωνα με την οποία η «αριστερή» κυβέρνηση έδειξε την κλασική για το πολιτικό μας σύστημα κοινωνική αναλγησία και επιθετικότητα. Ακόμα και η εξωφρενικά επιθετική τακτική ορισμένων στελεχών της μπορεί να εξηγηθεί με τους εξευτελισμούς που δέχθηκαν. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αγριότητα του σημερινού ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, που διεξάγεται. Θα έπρεπε όμως να επισημάνουμε πως η έργω βία δεν είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, αλλά μια ακραία εκδήλωση, όταν έχει χαθεί ο αυτοέλεγχος των αντιπάλων. Και θα πρέπει να επισημάνουμε πως το περιεχόμενο της αγριότητας καθορίζεται από το αξιακό επίπεδο κάθε εποχής. Προφανώς οι Αθηναίοι κατέσφαξαν μέχρι γενοκτονίας του Μηλίους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι επειδή ζούμε. Το πλέον επικίνδυνο σε αυτόν τον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ είναι πως η αγριότητά του είναι κυρίως αποτέλεσμα της σύγχυσης των πολιτικών στρατοπέδων. Έχουμε ένα κόμμα φιλελεύθερο που μετατράπηκε σε ακροδεξιό και ένα κόμμα αριστερό που μετατράπηκε σε φιλελεύθερο. Κι όμως, το πρώτο δρα ως ακροδεξιό, με φιλελεύθερα επιχειρήματα και το δεύτερο δρα ως φιλελεύθερο, με αριστερά επιχειρήματα.Λόγω αυτής της μάλλον σκόπιμης -αλλά όχι απολύτως συνειδητής ως προς τις συνέπειές της- σύγχυσης είναι πολύ εύκολο να χάνουν την αυτοσυγκράτησή τους. Δεν πρόκειται να βγούμε από αυτό το κλίμα, αν τα πολιτικά κόμματα δεν αποφασίσουν πως είναι κοινωνικοί παράγοντες διαμόρφωσης σαφών πολιτικών τάσεων και όχι εταιρίες παραγωγής πολιτικών προσώπων. Εμείς ως πολίτες θα ήταν καλύτερο να απορρίψουμε αυτές τις πολιτικές εταιρίες, που εισβάλουν σαν μπουλούκια βαρβάρων στην εξουσία. Είναι το πρώτο βήμα για την αυτοσυνειδησία του πολίτη, όπως πρώτη και θεμελιώδης υποχρέωσή του είναι να διαμαρτύρεται, όταν η κάθε φορά κυβερνώσα πολιτική εταιρία παραβιάζει τα πολιτικά δικαιώματά μας - καίτοι εν μάταιο να ζητάς από μια κυβέρνηση να επιλύσει για λογαριασμό σου τα προβλήματα που εκείνη σου δημιούργησε.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕΣΤΗΚΥΙΑΣ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑΣ

Είναι ευρύτατα γνωστή η τάση των Ελλήνων διανοουμένων προς τον συντηρητισμό. Όπως είναι γνωστή και η μονίμως χειμαζόμενη ριζοσπαστική τάση, ανάμεσα στα μέλη της οποίας έλαμψαν με το σημαντικό έργο τους -ήδη από τις αρχές της Ελληνικής Επανάστασης- Ορεινοί, Ιακωβίνοι, Αναρχικοί, Κομμουνιστές, Σοσιαλιστές, φτάνοντας στο σημείο να απολαύσουν μια σύντομη πολιτισμική ηγεμονία, μετά το 1974. Σε γενικές γραμμές υπήρξε αλληλοσεβασμός.
Αλλά δεν έλειψαν τα ακραία στοιχεία από την πλευρά του συντηρητισμού: η υποκουλτούρα του. Στοιχεία όπως ο Μελάς και ο Μυριβήλης (γνωστοί για τους απάνθρωπους λιβέλους, που εξακόντιζαν κατά των ιδεολογικών αντιπάλων τους, υποκρύπτοντας προσωπικά κίνητρα). Ακόμα και στις περιπτώσεις όπου οξύνονταν οι ιδεολογικές συγκρούσεις, η πλειοψηφία των συντηρητικών διανοουμένων επιδείκνυε δημοκρατικό ήθος. Στις ύβρεις επιδίδονταν συστηματικά και με το αζημίωτο ανήθικοι δημοσιογράφοι. Σήμερα, καθώς η πολιτισμική ηγεμονία του ριζοσπαστισμού κατέρρευσε -αφού ο ριζοσπαστικός πολιτικός παράγοντας, που αναγκάστηκε να διαχειριστεί αυτήν την ηγεμονία, αποδείχθηκε εξαιρετικά συντηρητικός και υποδεέστερός της- η υποκουλτούρα του συντηρητισμού έχει αναλάβει ένα είδος γκαιμπελικής προπαγάνδας, συναγωνιζόμενη τα υστερικά, παράλογα, ανήθικα και ακαλαίσθητα κείμενα του Τύπου του Εμφυλίου. Στρατιές δημοσιογράφων προσπαθούν να αποδομήσουν προσωπικότητες, δίχως όρια. Εκμεταλλεύονται κοινούς τόπους, κοινότοπα ρητορικά σχήματα και κυρίως το συγκινησιακό στοιχείο (Μουσολινισμός, ονομάζεται αυτή η τακτική) προκειμένου να αλλοιώσουν τόσο τις παραστάσεις που προσλαμβάνουν οι πολίτες, όσο και τον τρόπο με τον οποίον τις επεξεργάζονται. Σε αυτήν την ομολογουμένως αδιέξοδη μάχη ρίχνονται συχνά-πυκνά και διανοούμενοι με την ισχυρή έννοια: συγγραφείς, κριτικοί και εν γένει στοχαστές. Δεν πάει πολύς καιρός που Έλληνας επιφανής πεζογράφος δήλωνε πως η μεγαλύτερη επιτυχία της μεταπολεμικής Ελλάδας είναι το γεγονός πως με την κατάληξη του Εμφυλίου καταφέραμε να γλυτώσουμε σαράντα χρόνια δικτατορίας! Σοβιετικής εννοείται. Όμως ένας ηθικά συγκροτημένος και άρα άξιος προς μίμηση από τους αναγνώστες του επιφανής λογοτέχνης, θα συμπλήρωνε οπωσδήποτε πως δυστυχώς από αυτά τα σαράντα χρόνια, τα πρώτα 25 πέρασαν με δολοφονίες, βασανιστήρια, εκτοπίσεις, δολοφόνους χωροφύλακες, σαρκοβόρους καταδότες, επίορκους στρατιωτικούς, θεομπαίχτες παπάδες. Και τα υπόλοιπα χρόνια βάθυναν την κρίση ενός κρατικού μηχανισμού, που εξευτέλιζε καθημερινά τους έντιμους πολίτες και επιβράβευε κάθε ανάξιο. Χθες κιόλας ήρθε να προστεθεί στο παράδειγμα του επιφανούς πεζογράφου, ένας κριτικός του θεάτρου, του οποίου οι κριτικές κυμαίνονταν πάντα μεταξύ ύβρεως και ημιμάθειας (παρά τις κρατικές και μη δάφνες που δρέπει). Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως τις δάφνες αυτές τις δρέπει, γράφοντας -και διδάσκοντας, δυστυχώς- παραλογισμούς όπως: Είναι απολύτως βέβαιο πως ο Dylan Thomas, γράφοντας το Under the Milkwood, μιμήθηκε το Our Town του Thornton Wilder! Το θέατρο δεν είχε στο παρελθόν καμιά σχέση με τον αστικό χώρο! Το εξαίρετο πρωτότυπο έργο Camino Real του Tennessee Williams είναι ένα άθλιο έργο με κλεμμένες ιδέες! Ο Jean Genet είναι μια ασήμαντη περίπτωση συγγραφέα που θα ξεχαστεί! Και μύρια άλλα. Έρχεται τώρα κι αυτός να ρίξει τον οβολό του στο ταμείο αλληλοβοηθείας του νεο-συντηρητισμού, εξακοντίζοντας ψεύδη, τα οποία οποιοσδήποτε ελάχιστα μορφωμένος άνθρωπος αντιλαμβάνεται. Γράφει πως ο Λένιν και ο Μάο Ζετόνγκ, αλλοίωσαν την βούληση της πλειοψηφίας των λαών τους, συνωμοτώντας πίσω από κλειστές πόρτες! Μα καθένας ξέρει πως τουλάχιστον αυτοί οι δύο ηγήθηκαν επαναστάσεων της πλειοψηφίας των λαών τους. Μπορεί να αμφιβάλει κανείς για την αναγκαιότητα, την χρησιμότητα ή την ποιότητα αυτών των επαναστάσεων, αλλά το βέβαιο είναι πως δεν πήραν κανέναν στρατό και βγήκαν στους δρόμους, επιβάλλοντας δικτατορία. Ως πού θα φτάσει αυτή η κατρακύλα; Τι προσδοκούν αυτοί οι εθελοντές ομολογητές της σκοτεινότερης πλευράς του ανθρώπινου λόγου; Είναι απολύτως βέβαιο πως θα μείνουν έκθετοι, όταν η ελληνική κοινωνία συνέλθει από το σοκ του ιδεολογικού κενού στο οποίο ασφυκτιά.

ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ

Ο ΠΑΝΟΠΛΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ, που εξευτελίζει, βασανίζει, ξυλοφορτώνει πολίτες, κάνει την δουλειά, που του έχει αναθέσει η κυβέρνηση - προς δική της και δική του τέρψη και απόλαυση, φυσικά. Έτσι είναι όλες οι κυβερνήσεις: συντηρητικές, ολοκληρωτικές, κτηνώδεις, συγκροτημένες από άτομα ψυχρά, βίαια, αντικοινωνικά, ακαλλιέργητα, συμπλεγματικά, εξουσιομανή. Εννοείται πως επιλέγουν και οπλίζουν άτομα καθ’ όλα ικανά να συμπεριφερθούν αναλόγως.
Ο ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ, που αναλαμβάνει να αποκαταστήσει την «διασαλευθείσα πολιτική τάξη» σ’ ένα πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, απειλώντας και ξυλοφορτώνοντας φοιτητές με διαφορετική πολιτική άποψη είναι άτομο ψυχρό, βίαιο, αντικοινωνικό, ακαλλιέργητο, συμπλεγματικό και φυσικά λάτρης της εξουσίας. Άρα καθόλου αντιεξουσιαστής.
Η ΔΙΑΦΟΡΑ ανάμεσα στον ΒΑΡΒΑΡΟ ΠΑΝΟΠΛΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ και τον ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗ είναι πως ο πρώτος δεν παίζει θέατρο και γνωρίζουμε από ποιον πληρώνεται: από την κυβέρνηση, ενώ ο δεύτερος παίζει θέατρο και δεν ξέρουμε από ποιον πληρώνεται. Δεδομένης δε της «επαναστατικής» μάσκας που φοράει, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ΠΡΟΣΤΥΧΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ.

ΣΤΑΣΙΩΤΙΚΟ ΕΚΑΤΟΣΤΟ ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΟΓΔΟΟ

Codex Türkçe: Liber Monstrorum Europae

Και αλλού βρήκα γραμμένο:
Baykal Gölü, λίμνη βαθιά μέχρι τον 6ο μ.Χ αιώνα.
Έρεβος ἀλλοπρόσαλλο· Schwarzwald: όπου
το Είναι και ο Χρόνος προσπαθούσαν να κρυφτούν
από τα εγκλήματά τους σ’ έναν τόμο –
ο δεύτερος ήταν ακόμα ένα παλαιολιθικό
δάσος στις Αρδέννες. Oghuz-Teutonen:
πλάσματα λαίμαργα από ξύλο ντυμένο με χρυσό,
ασήμι, δέρμα και γούνα λύκου,
έξω από σπήλαιο σαρκοβόρο και ρωτούσαν
κάθε δεύτερο αιώνα τους λαούς:
«Tarih Nedir?» και
«Was Ist Das Die Geschichte?»
Και ηχούσε πάντα:
«Fascist Das Die Geschichte?»
[Τι ’ν’ τούτο που λέγεται Ιστορία;]
«Δεν ξέρω· εγώ ένας απλός κάτοχος Νόμπελ Είμαι·
κι ο Χρόνος, ένας απλός σταθεροποιητής εντομοκτόνου».

Και αλλού βρήκα: από την Βαϊκάλη
Yeniçeri με βάρκες πίσω από τα κρεματόρια
(Auschwitz-Birkenau) για ν’ αδειάσουν στο νερό
τα κόκκαλα, που δεν καίγονταν καλά (sic).
Εβραίοι, Αρμένιοι, Έλληνες, Κούρδοι,
η Rosalia Luxemburg σωφρονισμένη
μέχρι θανάτου απ’ τα τουφέκια
των Freikorps: των φασιστών
του αντιφασίστα (sic) Friedrich Ebert·
ριγμένη, πεταμένη, σαν ούτε ζώο στον βόρβορο
του S2PD (Deutchland),
η τρυφερή Αφροδίτη της Περγάμου
μ’ ἀσκερίσκα (παντοφλάκια)
παραμορφωμένη μέχρι γενοκτονίας
απ’ τους κανίβαλους Zeybek
του Kemal Atatürk. Η Αφροδίτη, η τρυφερή
Αφροδίτη στο σφαγείο του CHP (Turkey)
Εβραίοι, Αρμένιοι, Έλληνες, Κούρδοι, Aλβιγινοί,
Αβορίγινες... έχει σημασία; Η Ευρώπη
γεννούσε σαν κουνέλα στις όχθες της Βαϊκάλης,
πολύ πριν γεννηθεί· πολύ πριν πει ο φιλόσοφος
στην Έφεσο - χιλιάδες χιλιόμετρα αίμα
και σάρκα από τη Ρώμη:
«Μάχεσθαι χρὴ τὸν δῆμον
ὑπὲρ τοῦ νόμου ὅκωσπερ
τείχεος» και βάλουν οι Ρωμαίοι
μια πέτρα σ’ ένα άχτιστο οικόπεδο να ξέρουν
ποιος είναι ο στυγνός εγκληματίας
και ποιος ο μονομάχος. Ποιος είναι ο Γερμανός
και ποιος ο Γερμανός το έμαθε μετά από δυο
αιώνες ένας Έλληνας έμπορος από τη Μασσαλία
(Maximilian Wilhelm Reinhold Fuhr:
Pytheas [r]aus Massilia. C. W. Leske, 1842).

Κι ἐξέβησαν καὶ ἤλθασιν, μετὰ σπουδῆς μεγάλης
αρκετοί πολιτικοί SχολιαSτές,
που εκτιμούσαν πως οι Ευρωπαίοι
θα μπορούσαν ν’ αντικαταστήσουν
την γάτα του Schrödinger μ’ έναν Έλληνα
φιλόσοφο από την Έφεσο.

Και αλλού βρήκα:
―Αὖτις δὲ τὸ Ἑλληνικὸν
ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον καὶ θεῶν
ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι
ἤθεά τε ὁμότροπα.
Και γραμμένο από πάνω: D[iffér]Αnce
στο περιθώριο της Ιστορίας:
«Μη εθνικιστικό Υποκείμενο είναι αυτό
που αναγνωρίζει στον Άλλον το δικαίωμα
να είναι όσο εθνικιστής επιθυμεί!»

Αυτά! Κι εδώ που φτάσαμε πάλι,
έλα, σκα/ρκε... έλα ν’ ακούσεις τα κερατά σας
Τι θαρεύσετε κερ/δες... δεν εντρέπεσθε
να ζητείτε από ημάς συνθήκην
με έναν κοντζιά σκατ/αχμούτην,
να τον χέ... κι αυτόν και τον Βεζ... σας την που/να!
Ιδού οι Έλληνες! Αυτοί σας χέ... και τώρα και πάντα.
Πᾶν ἑρπετὸν πληγῇ νέμεται».

* το ''Στασιωτικό Εκατοστό Τριακοστό Όγδοο'' του Γιώργου Μπλάνα 

προέρχεται από το βιβλίο ''Τα Στασιωτικά'' στο Academia.edu

Γιώργος Μπλάνας

για το ιστολόγιο της Πορφυράδας © Δεκέμβριος 2019