Ταξιδιωτικά ποιήματα του Παναγή Αντωνόπουλου

Σε πρώτη παρουσίαση στην Πορφυράδα ταξιδιωτικά ποιήματα του καπετάν Παναγή Αντωνόπουλου που πρόκειται να συμπεριληφθούν στο νέο του βιβλίο ''Κατηγορώ'' και που μέχρι σήμερα δεν είχαν ενταχθεί σε κάποια συλλογή του... Οι φωτογραφίες με τα ιστιοφόρα αποτελούν πίνακες του Cornelis De Vries, αλιευμένες από το διαδίκτυο...

Το  ναυάγιο

 (03/02/18)

Για  σένα  που  δεν έκανες , ταξίδια μακρινά 

Σένα , που  τύχη σ’ έταξε , ρίμες να εξισώσεις

και  έμεινε  η  σκέψη  σου , ν’ αγγίζει  ξωτικά 

Το  κάθε  μέρα  άρρωστο , πως ίσως  το  προδώσεις 

Εσένα που  η μάνα  σου , σ’ έκρυβε στην ποδιά της

και  στο  σχολειό  σε  βάζανε , να  κάνεις  προσευχή 

κατάφερες  τυχάρπαστε , να  μπεις  στα  σωθικά  της

γραφής  που  ίσως  κέρδισε , μια πρώτη  αποδοχή 

Τάλαντο  σου  στερήσανε , εσένανε οι  μούσες 

μοίρες  σε λεηλάτησαν , δειλέ απομιμητή

μα  θέριεψαν το  δράμα  σου , οι μέρες σου  απούσες

η  φήμη που  (ε)κέρδισες , παρέμεινε  πλαστή 

Γιατί ναυτίλος  φίλε  μου , δε έγινες ποτέ 

και την ζωή σπατάλησες, για να βρεις την αλήθεια

Σαν καιροσκόπος έμπειρος , περίμενες σοφέ

δοξάρι άλλου έντεχνο , να φέρει την προμήθεια 

Θα  μείνεις  πάντα  ιδανικός , και οπορτουνιστής

μιας  θάλασσας  που  αιμορραγεί κι  όταν  σε  βλέπει  φτύνει 

Της  ευκαιρίας  πρόδρομος και  άξιος  ποιητής

όμως  για  μας  της  θάλασσας , ναυάγιο  που  κλίνει 

Θα μείνεις πάντα σούργελο του κάθε φουκαρά

μπατίρη που απ' την δόξα σου , λεφτά κοιτά ν' αρμέξει 

Κι όσα βιβλία και αν γραφούν , αράδες μυθικές 

πάντα θα υπάρχει ναύκληρος , το ’’ήθος’’ σου να ψέξει 

Θα μείνεις πάντα φάντασμα ,  ψευδοθαλασσινός

για τους ποιητικούς καιρούς , ωφέλιμο ένα έρμα 

Των καιροσκόπων ένδειξη , γραφιάς και γραφικός 

χωρίς αντίκρισμα σαφώς , κάλπικο ένα κέρμα 

Τέλος , τρανέ ταξιδευτή , Γένοβα - Μασσαλία

του Γιαννουλάτου πλήρωμα , Port Said - Βενετιά

Τα χρόνια σου σπατάλησες , μέσα στο ’’Ιωνία’’

τα Kuro Siwo και Golf Stream , τα έχεις ακουστά 

~~~

Ντροπή  κι  αλήθεια

 (16/02/18)

Μέχρι  να  βγει  η  ψυχή  μου , θ’ αγωνίζομαι 

για  του  ναυτίλου  τ’ αρμυρό  το  μετερίζι 

Όσο  να  πάψει , από  κόλλια  να  υβρίζομαι 

και  κάποια  ποίηση , αισχρή , με  στιγματίζει 

Φίλες  και  φίλοι , αναγνώστες  των  καιρών

σας  (ε)γοήτευσαν λεπτόπτιλοι   σε  σμήνη

αποτυπώματα  ανθρώπων νοσηρών

μα  στίγμα , λερωσιά , στον  ναύτη  έχει  μείνει 

Κάπου  σας  χάιδεψε , στη  ράχη  ένα  φτερό

τρισάθλιου καρχαρία  που  πιλοτάρει 

Μα  το  δικό  μας  άστρο , το  στέρνο , το ακριβό

Gulf Stream  και  Kuroshio  , έχει  μαρκάρει

Κάποτε  εις  το  παρελθόν , ο  Γιάννης  ο  Μαρής

σε  μια  του  ‘’ έντεχνη ‘’ φθηνή μυθιστορία

έγραψε  απροκάλυπτα , [στο  στέκι  της  Χοντρής

σύχναζαν  αποβράσματα και  ναυτικοί  απ’  τα  πλοία] 

Και  στην  απολογία  του , κλήθηκε  για  να  πει

πως  ταύτισε καθάρματα , με  έντιμους  ναυτίλους 

απάντησε : ‘’ κύριε  πρόεδρε , το  λέει  ο  ποιητής ‘’

αυτός  τους  κάρφωσε  μα  θες , με  τους  δικούς  του  ήλους 

~~~

~~~

Φαιδρότητα φιλολογούσα 

(17/07/18)

Πόδια  τρία , ίντσες  έξη

το  ανάστημα  σου 

Μικροαστού  φαιδρότητα

το  απαύγασμα  σου 

Φως , που  αναβλύζει  σκοτάδι

των ιόντων ! Έντρομο  κοπάδι 

Μία  και  μισή  ανάσα

όλο  το  έξαρμα  σου 

Ικανό  να  καταστρέψει

λογοτέχνημα σου 

Σαν , απόβλητα  σκορπάει

γραπτά  σου ! Σαν  φιλολογάει 

~~~

Κομμουνιστής  πολυτελείας

(14/03/18)

Δεν  είμαι ’γώ  κομμουνιστής  πολυτελείας

ούτε  γραφιάς , μιας  κάποιας  σέχτας  politique 

Είμαι  παιδί  της  Μακρονήσου  και  της  Γυάρου

και  αυτά  που  γράφω , μου  τα  δίδαξε  η  ζωή 

Εγώ  δεν  είμαι  κομμουνιστής  φιλολογίας 

Σταυρό  δεν  κάνω  έξω  από  την  εκκλησιά 

Εγώ  θεό  μου , έχω  μόνο  τον  ιδρώτα 

Μ’ αυτόν  μου  μάθανε , πως  μεγαλώνουν  τα  παιδιά 

Δεν  είμαι  νιόκοπος , στου  λογουργείν το  μετερίζι

να  γράψω  προσπαθώ , μια  προσευχή

κάτι  σαν  όνειρο , που  την  ψυχή  ν’  αγγίζει

κάτι  σαν  άγγελμα , για  νίκη  μια  κοινή

Δεν είμαι  εγώ  ένας  Ρίτσος , ούτε  Λουντέμης 

Οι  δάφνες  που  έδρεψα , στο  πιάτο  μου  φακή 

Μάθημα  μου  ’δωσε  ο  Λένιν  και  ο  λοστρόμος

‘’ρίζο’’ που  διάβαζε , μέσα  στη  φυλακή 

Δε  με λεν  εμέ  Ποιηταριό  , μα  ούτε  Οικονομάκη

Οι  νότες  μου  είναι  κόκκινες , άλικες , του καημού 

Η  ρότα  μου , πάντα  έντιμη  ,  πορεία με  δοιάκι

κι  όχι οπορτουνιστής , μ’ ότι  φυσάει  καιρού 

Δεν  είμαι  τέλος  ψωνισμένος  της  κουλτούρας

παρατρεχάμενος  και  δήθεν  ποιητής

ούτε  ταξιδευτής  sofistique  θολούρας

μιας  εποχής  θαυμάτων , παρακμής 

Εγώ  τον  δρόμο  μου  τραβώ  να  τερματίσω

και  στον  κοσμάκη , να  φωνάξω  του  ‘’ εγώ ‘’

κομμουνιστής  σημαίνει , κάτι  πως  θ’ αφήσω

κάτι  απ’  το  ‘’ είναι ‘’ , στον  αγώνα  τον  κοινό 

Κάτι  απ’  το  ‘’ πρέπει ‘’ , στον  λαό  τον  αγοραίο

που  για  δυο  ψίχουλα  και  νόθα  λευτεριά

 πουλά  αξίες  και  ότι  έμεινε  ωραίο

σε  μία  δήθεν  φιλελεύθερη , ματιά 

Περισσότερα ποιήματα του καπετάνιου 

Παναγή Αντωνόπουλου θα βρείτε εδώ και εδώ

Φωτογραφίες με ιστιοφόρα από πίνακες του Cornelis De Vries εδώ