Σπυριδούλα-Υρώ Γιολδάση - Ποιητικά κείμενα και ποιήματα
Σπυριδούλα-Υρώ Γιολδάση
Ποιητικά κείμενα και ποιήματα
Ελεύθερη (;) πτώση
Βρέχει…Και βρέχει άγρια…Μοιάζει με δοξασία μυστική του παθιασμένου συναισθήματος. Συγκρούεται με δύναμη και κυλά, αυλακώνοντας την επιδερμίδα μιας ξεραμένης γης. Μουσικά πέλαγα σε βραδινή μυσταγωγία…
Κι εσύ φοβάσαι το νερό, όταν κυλά μ’ ορμή, φοβάσαι τ’ άγρια συναισθήματα…Άνθρωπος της μεσότητας…Μάλλον της μετριότητας…Ξέρω καλά πως δεν σ’ αρέσει αυτή η λέξη, κι ας την επέλεξες νωρίς. Αυτή η βροχή, τώρα πια γίνεται καθρέφτης. Αν έστω λίγο αφεθείς θα νιώσεις τον παλμό της ύπαρξής σου. Τη δύναμη που αναζητάς, την κουβαλάς από την ώρα που γεννήθηκες, είναι βαρύ φορτίο, καταλαβαίνω.
Φοβάσαι τη βροχή και φοβάσαι τα δάκρυα όταν ποτίζουν τα μάτια σου. Φοβάσαι τ’ άγριο συναίσθημα που γίνεται πλημμύρα σε κάθε κύτταρό σου…Τι γίνεται τότε; Νιώθεις αδύναμος ε; Σώπασε λίγο και θυμήσου…
Κείνα τα δάκρυα που γίναν χείμαρρος και σπαρταρούσε η ψυχή και μαραμένο το κορμί έψαχνε ελπίδα.
Κι ύστερα…κάποια λάμψη αστραπής, σαν φως αρχέγονο, συρρίκνωσε τον πόνο.
Μιλώ για τη λάμψη στο βλέμμα σου. Εσύ γέννησες την ελπίδα…Εσύ, έγινες η ελπίδα. Κι η δύναμη που κατοικεί εντός σου έχει ένα σπίτι φωτεινό, μα θέλει μάτια φωτεινά για να την αντικρύσεις.
Ξέρεις καλά πως η λεπίδα του πόνου, η λεπίδα του τρόμου δεν κατάφερε να σε καταρρακώσει.
Ξέρω καλά…Ένιωθες σήματα κινδύνου, συννεφιασμένα συναισθήματα. Έχεις εφήμερο κορμί και σπαρταράει η ψυχή στα σκοτεινά σημάδια του καιρού. «Δεν είσαι μόνο τούτο το κορμί», να το θυμάσαι. Μην έρπεσαι στα νυχτωμένα μονοπάτια… Όχι, δεν σε κατηγορώ. Έχει και το σκοτάδι μιαν ομορφιά αλλιώτικη…Μόνο μην έρπεσαι και μη φοβάσαι την παθιασμένη ένταση που σε πολιορκεί. Μην ψάχνεις για επίγειους παραδείσους. Να ‘χεις τη δύναμη να ζεις. Κι έχεις τη δύναμη να ζεις. Το μεγαλείο της κάθαρσης δεν έρχεται ανώδυνα.
Κείνα τα δάκρυα σε κάναν δυνατό κι ας έλεγες πως δεν μπορείς ν’ αντέξεις. Κολύμπησες σε πέλαγα βαθιά, μέσα σε βρώμικα νερά. Και καθώς έπιασες στεριά, ορκίστηκες πως δεν θα επιστρέψεις..
Τότε ο άνεμος έπνεε απαλός και καθρεφτίζοντας το φως άγγιζε την ψυχή σου, σα να ‘χε αύρα ονειρική…Μα η λογική ανέπαφη στο χρώμα της αβύσσου…
Και έπειτα έφτασες ψηλά, μα φύσαγε πιο δυνατά κι εσύ φοβήθηκες ξανά μη χάσεις το κορμί σου. Κι έψαχνες δρόμο επιστροφής, πιο χαμηλά να κατεβείς, μες στο μυαλό δρόμοι αχανείς…Στήριγμα μη γυρεύεις!
Εσύ στην άκρη του κενού ή της ελευθερίας…Χορεύει ο άνεμος τρελά κι εσύ κρατιέσαι δυνατά στης γης τα κρεμασμένα μονοπάτια. Πάλι φοβήθηκες, θα πεις, θα ψάχνεις τόπο να σταθείς…Κάτι ραγίζει στην καρδιά, μα και στα μάτια…Το σώμα τρέμει, σπαρταρά…Γιατί έχει φως, μα και φωτιά στου Άδη τα παλάτια. Οδεύεις στην καταστροφή, μα μη φθονήσεις τη ζωή, αγάπησε την ύπαρξη και την ανυπαρξία…
Κι εκεί στην άκρη του γκρεμού, του βιασμένου σου κορμιού, νιώσε την απουσία…Του χρόνου η εφεύρεση δεν είχε σημασία.
Κι ελεύθερη η ψυχή πετά με δυο ολόχρυσα φτερά, σε φωτισμένα όνειρα και στην αθανασία…
27/11/2015
Όταν η μοναξιά σε καταπίνει, να το δέχεσαι σαν δώρο. Σε χωράει ολόκληρο μέσα της, δεν ρωτάει τι είσαι, δεν ρωτάει ποιος είσαι. Δεν κάνει διακρίσεις. Σε δέχεται είτε με τα μάτια κλαμένα, είτε χαμογελαστό. Δεν κοιτάει τι φοράς..Γι’ αυτό κι εσύ δύσκολα μπορείς να της αντισταθείς. Αλλόκοτο πράγμα, μυστήριο πράγμα.Κι αν δεν μπορείς να έχεις μια τέτοια επαφή, ολοκληρωτική μ’ έναν άλλο άνθρωπο, κάποιον που να μπορεί να σε δεχτεί ολόκληρο, ακριβώς όπως είσαι, πώς να κάνεις χώρο για να σταθεί; Πώς να γίνεις μισός για να χωρέσεις στα μέτρα του;Είναι ο δικός σου εαυτός που χτίζει τους τοίχους, μεσ’ απ’ τη γνώριμη πια μοναξιά; Είναι ο άνθρωπος απέναντι που φέρει τα εμπόδια;Ίσως να ‘ναι ένας καθρέφτης…Μα ο καθρέφτης έχει τη δύναμη να σε κρίνει κι έχει τη δύναμη να σπάσει, ακριβώς όπως κι εσύ! Το θέμα είναι αν έχεις τη δύναμη να μαζέψετε μαζί τα κομμάτια κι αν μπορείς αντί να κρίνεις, να συγχωρέσεις και να χωρέσεις τον άλλον ολόκληρο…Και να μπορείς να συγχωρείς κάθε φορά, που δεν μπόρεσε να είναι ακριβώς όπως θα ‘θελες, που δεν μπόρεσε να έχει την αντίδραση που επιθυμούσες, κάθε φορά που το καθρέφτισμά του ήταν θαμπό. Και να μαζεύετε μαζί, κάθε φορά, τα κομμάτια, κι ίσως να χτίζεται πάντα πιο δυνατός και λαμπερός, κι εσύ μαζί…«Μαζί». Μια λέξη με κρυμμένες δυνάμεις. Η δύναμή μου, μαζί με τη δικιά σου μας κάνουν πιο δυνατούς, μα κι η αδυναμία μου με τη δικιά σου, μαζί, μας κάνουν επίσης πιο δυνατούς. Περίεργο ε;
Ίσως η μοναξιά να εμπεριέχει ένα γοητευτικό μυστήριο.
Όμως αυτό το μικρό μυστικό μπορεί να μας κάνει περισσότερο ευπρόσδεκτους σ’ αυτόν τον απρόσιτο κόσμο με τους μεγάλους τοίχους. Κι ίσως μαζί…Να τους δώσουμε χρώμα, ή να ψάξουμε τις χαραμάδες προς το φως!
10/12/2015
 |
| φώτο: Μιχάλης Καφαντάρης |
Γίνε ζωή, αγάπη κι έρωτας !
Και μετά είπα
Είν’ ωραία η ζωή
για όλα τα βλέμματα
που άγγιξαν την καρδιά μας
Για όλα τα’ αγγίγματα
του ήλιου στο κορμί,
ενώ εμείς κοιτούσαμε πιο πέρα μήπως βρέξει
Είπα είν’ ωραία η ζωή
Για όλα τα χτυποκάρδια εκείνα
που νόμισες ότι η καρδιά
θα φύγει απ’ το σώμα
Αλλά εκείνη σταθερή
σου απέδειξε πως δεν εγκαταλείπει
Γι’ αυτό το τρέμουλο σε πόδια
και καρδιά
που δεν έγινε ποτέ φιλί, αγκαλιά
κι αγάπη
Για όλα τ’ απομεσήμερα
που παίξαμε και τρέξαμε
σαν ήμασταν παιδιά
Και που η στροφή του δρόμου
ήταν το τέλος του κόσμου
και παράλληλα η αρχή του μυστηρίου
και της περιπέτειας
Για τα ταξίδια που δεν κάναμε
-σε μέρη και σ’ ανθρώπους-
Μα οργανώσαμε κάθε μικρή
λεπτομέρεια στους δρόμους του μυαλού
Κι οργώσαμε τον κόσμο σε μια σκέψη
Για κάθε λέξη που δεν είπαμε
γιατί ήτανε νωρίς
Για κάθε σκέψη που είπαμε
γιατί δεν γινόταν αλλιώς
Για όλα τα βράδια που «σκορπίσαμε»
σε ρεμπετομάγαζα, γιατί ήμασταν νέοι
Γιατί ο κόσμος όλος
μπορεί να γίνει μια αγκαλιά
-αν είσαι νέος στην καρδιά
και κάθε απόβραδο τελειώνεις τη ζωή σου-
Και για τις μελωδίες που χαθήκαμε
μα βρήκαμε τον δρόμο.
Στοιχειωμένες, αλλόκοτες ζωές
σε δρόμους και σε πεζοδρόμια της πόλης
Πεζές διαδρομές, σε ποιητικούς δρόμους
Ρομαντικές ουτοπίες, σε ραγισμένους κόσμους
Αν το φεγγάρι κάνει τους κύκλους του
κι αν ξέρεις πως υπάρχει ήλιος,
πίσω απ’ τον μαύρο ουρανό
Η μαγεία του κόσμου δεν τελειώνει
Γίνε ζωή. Γίνε αγάπη κι Έρωτας.
11/03/2019
Συνδέσεις
Πάλι, κάτι νεκρώθηκε μέσα μου
Όχι κάτι πολύ, κάτι λίγο.
Ένα μικρό κομμάτι ουρανού
Όχι, δεν έπαψε να υπάρχει
Δεν μίκρυνε ο ουρανός
Κάτι απ’ το χρώμα αλλοιώθηκε
Κάτι απ’ αυτό που διαμορφώνει
Τις συνδέσεις
Κάπου στη σύνθεση, μου λείπει η μαγεία
Εκεί, στα χρώματα από φως
που σου ‘χα δώσει να φυλάς
Ένιωσα να ‘σπασαν σε πιο μικρά αστέρια.
Πάλι.
Σε ψάχνω, άνθρωπε
Σ’ ακολουθώ παντού
Μα ό,τι κι αν κάνω, πάντοτε,
είμαι ένα βήμα πίσω στην πορεία
Κοιτάω το μέλλον
Και ραγίζω το παρόν
Σα να μην ξέρω πως η ιστορία
πάντα, στο τώρα γράφεται
Θα…Όπως λέμε θάλασσα
Θα. Όπως λέμε θάνατος
Το απέραντο κι η ερημιά
χωράνε σε δυο γράμματα
Θυμάμαι κι ονειρεύομαι
Λίγο χθες και λίγο αύριο
Κι η ελάχιστη ουσία μου που έμεινε
απ’ το πολύ.
Που ζει μόνο στο τώρα.
25/05/2020
Κομματιασμένο όνειρο
Σε σκέφτομαι κάπως φθαρμένα,
σ’ ένα σκοτάδι από αστέρια
μπλέκονται λαίμαργα τα χέρια
από απληστία και στοργή
Θα είναι μέρα μεσημέρι,
κάποιο θλιμμένο καλοκαίρι
Σ’ ένα νησί χαοτικό
Θα κόβεις τ’ όνειρο κομμάτια
με νότες και με ουρανό
Κι εγώ θα ψιθυρίζω, μείνε
Δεν θέλω άλλο να σε χάσω
Θα σου μιλώ να σε χορτάσω
Να σε γεμίσω ουρανό
Κι εσύ που θα μετράς τον πόνο,
με πράξεις μαθηματικές
Στον κουρασμένο σου τον χρόνο,
θα ‘ναι οι στιγμές μας περιττές
Μα στην απόγνωσή μου μέσα
θα ‘ναι η ψυχή μου γιορτινή
Που κάπου μες στον χωροχρόνο
μπλέξαμε χέρια και ψυχή
25/03/2018
Στου ονείρου τις κρυψώνες
Σαν αεράκι να σαλεύουν
οι αισθήσεις
Κι εμείς να πίνουμε
νερό της λησμονιάς
Τώρα που ξέρω
πως σαν όνειρο θα σβήσεις
Έλα και κράτα με
Σε σχήμα αγκαλιάς
Σαν μεθυσμένη η φιγούρα σου
στον χώρο
Και με τραβάει
σε μικρές διαδρομές
Δώσε μου μόνο
της αγάπης σου το δώρο
Κι ας κάνεις βόλτα πια
σε ξένες αγκαλιές
Σκιά η μνήμη
και το φως που ξεμακραίνει
Σαν καραβάκι
που κινά γι’ άγνωστη γη
Μα στη ματιά μου
όλο το φως που απομένει
Έχει τη δύναμη
κοντά σου να φανεί
Φεύγεις και πας και ξενυχτάς
σ’ άλλους χειμώνες
Άλλοι κανόνες θα σου δέσουν
την ψυχή
Μα εγώ που στάθηκα
στου ονείρου τις κρυψώνες
Πήρα μια λάμψη
να στην κάνω προσευχή
Πήρα τα χρώματα, τ’ αρώματα
του Μάη
Να σου τα πλέξω σε τραγούδι
μαγικό
Κι όταν σ’ αγγίζει τ’ αεράκι
που φυσάει
Να ταξιδεύεις στης ψυχής μου
τον βυθό
Κι όταν η σκέψη σου τη σκέψη μου
ακουμπάει
Να με κρατάς στης μουσικής σου
τον παλμό
15/06/2018
Όταν μοιάζεις κι εσύ μακρινός
Όταν μοιάζεις κι εσύ μακρινός
Και τις γέφυρες καις
Και τον χρόνο παλιώνεις
Όταν γίνεσαι ήχος παλιός
Μ’ όλα αυτά που δεν λες
την ψυχή μου ματώνεις
Γύρω ο κόσμος, πεδίο βολής
Χαλασμένες οι μέρες, τα χρόνια
Στην πορεία νεκρής εποχής
Παριστάνουμε ασπρόμαυρα πιόνια
Όταν μοιάζεις κι εσύ μακρινός
Η ελπίδα, λεπίδα που καίει
Κι είν’ ο κόσμος πιο μαύρος κι αυτός,
πιο μικρός, πιο πολύ καταρρέει
Ίσως γίνουμε κάποτε ξένοι
Ίσως γίνω κι εγώ μακρινή
Απ’ το φως ένας ίσκιος που μένει
Να θυμίζει ότι υπήρξε ζωή
Χωρίς νόημα όλα όσα λέω
Πιο καλή ίσως να ‘ναι η σιωπή
Σκοτεινά, ξεχασμένα δρομάκια
Ίσως έμεινα ήδη πολύ
Μα αν ακόμη για ‘σένα μιλάω
Και ζητώ τη δικιά σου μορφή
Φταίει που μέσα στο σκούρο σου βλέμμα,
μια χαμένη αλήθεια είχα βρει
29/07/2018
Ονειρεύομαι..
Ονειρεύομαι να ‘ρθει μια μέρα που να ‘μαστε κάπου μαζί και να ‘χουμε χρόνο πολύ, δικό μας…Να καθόμαστε εκεί…Σε μια θάλασσα, ίσως…Να μιλάμε…Να μιλάμε...Και μετά να σωπαίνουμε
Να μην έχουμε πια τι να πούμε
Να σου χαμογελώ
Να μου χαμογελάς
Να κρατάω το χέρι σου
Να σ’ αγγίζω. Να σε χαϊδεύω
Να μπορέσω να κρατήσω την αίσθηση του αγγίγματός σου, δικιά μου για πάντα.
Να σ’ αγκαλιάζω και να χάνομαι
Και να δειλιάζω, μα να μη φοβάμαι, γιατί ξέρω πια πως υπάρχεις κι ο κόσμος μοιάζει πιο ασφαλής στην αγκαλιά σου
Και πάλι ν’ απορώ γιατί και πώς σ’ ερωτεύτηκα τόσο
Γιατί τώρα πια το αποδέχομαι πως μάλλον μ’ έρωτα έχει να κάνει όλο αυτό ή κάτι τέτοιο
Κι ας σε συνάντησα μέσα σε σκούρες εποχές…Εγώ γιατί επέμενα πάντα να βλέπω το φως σου;
Ίσως γιατί απ’ τις ρωγμές βγαίνει το φως. Ίσως να βρήκα την ψυχή σου σε κομμάτια. Μα κάθε κομμάτι που αντίκρυζα έμοιαζε τόσο φωτεινό και προσπαθούσα να το μαζέψω ήρεμα και προσεκτικά για να μη σπάσει κι άλλο. Είναι πολύτιμα τα κομμάτια της ψυχής σου. Μπορεί να κόπηκα λιγάκι κι εγώ κάπου, όμως για μένα άξιζε…Κι ήταν κομμάτια σου που μοιάζαν με καθρέφτες, και κάπου έβλεπα κι εμένα μέσα σ’ εσένα
Κι έμαθα λίγο ν’ αγαπώ και τα δικά μου κομμάτια, μαζί σου
Κι είδα τον πόνο να χαρίζει μια ομορφιά αλλόκοτη και κάπως έπαψα μετά να τον φοβάμαι
Κι είπα ας είναι οι άνθρωποι εύθραυστοι, είν’ ωραίοι…Κι είν’ αληθινοί…Κι ίσως να πίστεψα ξανά στους ανθρώπους. Κι είπα, ο κόσμος είν’ ωραίος, γιατί υπάρχεις
Κι ας είπα πρέπει να φύγω, άλλο χέρι δεν βρήκα ν’ ακουμπά την ψύχη μου μ’ ένα βλέμμα μονάχα…
Η αναμονή της παρουσίας σου μ’ έκανε πάντα να νιώθω τη χαρά στο δέρμα μου κι ένα φως στη ματιά μου
Κι όταν θέλω να σου μιλήσω καμιά φορά κάπως κομπιάζω λίγο
Και ξέρεις μου τη σπάει, γιατί εγώ ήθελα, ξέρεις, να γίνω πιο κουλ τυπάκι χωρίς πολλά πολλά, χωρίς τα ποιητικά και τα πιο μελό και τα τοιαύτα
Μα κι οι αντιθέσεις προκαλούν ωραίες συνθέσεις, καμιά φορά…
Και πάντα θα ονειρεύομαι την αγκαλιά σου -με θάλασσα ή χωρίς-
Και θα θέλω ν’ ακουμπώ απαλά τα χείλη σου…Και θα θέλω να θες κι εσύ…Και θα εύχομαι να μου μιλούσες λίγο πιο πολύ και να με ήθελες περισσότερο.
Και θ’ αγαπώ να καθρεφτίζω το χαμόγελό σου στα μάτια μου και να κυλάω στις κρυφές διαδρομές του μυαλού σου
Και πάντα θα θέλω λίγο ακόμα…
19/11/2018
* Τα ποιητικά κείμενα της Σπυριδούλας-Υρώ Γιολδάση που φιλοξενούνται στο ιστολόγιο της Πορφυράδας δημοσιοποιούνται για πρώτη φορά σε κάποιον ιστότοπο.
** Οι πίνακες που διακοσμούν τα κείμενα αποτελούν εικαστική δημιουργία του Γιάννη-Στέλιου Παππά και είναι παρμένοι από την σελίδα John's Oil Paintings
σε πρώτη παρουσίαση για το ιστολόγιο
Πορφυράδα © Μάιος 2020
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου