Δακρόνειρα - ποιητικά κείμενα - μέρος Γ'

Από -

Δακρόνειρα - ποιητικά κείμενα - μέρος Γ'
με ποιήματα του Θανάση Μουσόπουλου 
του Πάτροκλου Χατζηαλεξάνδρου, του Τάκη Φάβιου 
της Κωνσταντίνας Κοντοπούλου και του Γιώργου Κόκκινου
με τις φωτογραφίες της Κωνσταντίνας Κοντοπούλου


Γιώργος Σ. Κόκκινος
Ιωάννα
(10/12/2006)

Νωρίς τα πρωινά, πριν ξημερώσει η μέρα
υπό το φως, κάποιων κεριών, λησμονημένων χρόνων
παρέδιδες, απλά μαθήματα της ψυχικής φωτογραφίας.

 Κοίτα εκεί, το λάγνο βλέμμα
το βλέμμα ετούτο με προσκάλεσε για να σ’ αγγίξω
να βρω τα ίχνη σου απ’ τη μαγεμένη πένα
μέσα στο λεύκωμα, το ξεχασμένο
σε μονοπάτια του δικτυακού πολιτισμού

 ο κάθε στίχος σου, χτισμένος με το δάκρυ
κάθε στροφή γιομάτη πόνο, απογοήτευση
- ταιριάζουν τ’ άνθη σ’ ένα βάζο σάπιο απ’ το χρόνο -
μα τα λουλούδια της ψυχής ζητούν εκδίκηση.

 Τούτες τις μέρες, κλαίω. Κλαίω συνέχεια, απαρηγόρητα
νιώθω τα χείλη σου, σαρκώδη
είναι υπέροχα έτσι, τα μαλλιά σου ατημέλητα.

 Εσύ που γέλαγες, ξεγέλασες τα όνειρα
με κοιτάζει αμήχανα το βλέμμα, φοβισμένο
- ο διοπτροφόρος έρωτας με βρήκε μεθυσμένο -
κι αναζητά στα φύλλα μου το δροσερό πρωινό

 μήπως να ψάχνει για μι’ αγάπη που στερήθηκε
μήπως να ψάχνει αγκαλιές ή τραγούδια του έρωτα;
Με όση δύναμη κι αν έχω θα κυνηγήσω και θα κλέψω
κάθε ελπίδα που μου μένει.

 Κι έτσι ποτέ δε θ’ απαντήσω, μήτε στιγμή 
να σταματήσω να σ’ αγαπώ αληθινά
την κάθε ημέρα πιο πολύ, πιο δυνατά
μ’ έπνιξε τ’ όνειρο μα φτάνει να σ’ αγγίξω…



Θανάσης Μουσόπουλος
Η Φροντίδα
(Από την ανέκδοτη συλλογή «Δοκιμές Χαρακτικής»)

Στις γλάστρες που έχω στο μπαλκόνι μου
με προσοχή ποτίζω τη γαρδένια
ελεύθερα ρίχνω νερό στα
περισσότερα,
όχι φυτά ανθοπωλείου·
έτσι, να ομορφαίνουν το μπετόν,
φυτά κανονικά
όχι μανεκέν,
κομμωτηρίου πλάσματα.
Σε μιαν άκρη του μπαλκονιού
είναι μια γλάστρα
από φυτό που πέθανε.
Σ’ αυτήν ρίχνω προσεκτικά
λίγο νερό
προσδοκώντας την ανάσταση
των νεκρών.
Τα άλλα καλώς πάνε.
Γι’ αυτό αξίζει
η  φροντίδα.




Πάτροκλος Χατζηαλεξάνδρου
Ποίημα
(12/2001)

Με τη κακιά τη Μάγισσα επάλεψα, στη Νύχτα
Πέντε φορές τη ξάπλωσα αλλά χαμένος βγήκα
Τα τρομερά τα βότανα, τα ξόρκια και τις μπόλιες
Να πολεμώ δε βάσταξα κι έπεσα σκοτωμένος

Το αίμα μου εξέρανε το πράσινο χορτάρι
Τα όρνια κατασπάραξαν τις κουρασμένες σάρκες
Τα κόκκαλα μου μείνανε να δείχνουνε τη στράτα
Και ξωτικά μαλώσανε να κλέψουν τη ψυχή μου

Μονάχ' η Μνήμη μου 'μεινε -γαλάζια πεταλούδα-
Οπού πετά στα τρίστρατα, σε όμορφα λιβάδια
Με το μικρό κορμάκι της καρπίζει τα λουλούδια
Και σ' ένα κόρφο μυριστό πάει να ξαποστάσει

Με των φτερών το παίξιμο δροσίζει μια καρδούλα
Με των ποδιών το πιάσιμο φιλεί γλυκά τη σάρκα
Με τη μικρούλα της ματιά τυλίγει τη θωριά του
Με τη ψιλή φωνούλα της  'στορεί το θάνατό μου
Γιώργος Σ. Κόκκινος
Στη νεραϊδοχώρα
(28/02/2007)

Σα σήμερα εστάθηκεν η φλούδα 
σε μέρος του λαιμού που πνίγει βόα 
τα σύγνεφα τρομάξαν κροταλία 
κι αστέρια βγήκαν στη νεραϊδοχώρα   

μονάχος, τυφλωμένος τα κοιτούσε 
ο γιος του καπιτάνιου του Νικόλα 
τα χέρια του γιομίσανε μπιμπίκια 
αφρούς γέμισε τ’ άσπρο του το στόμα   

ποιας μάισσας κακιάς να ‘ναι αντάρα 
ποιας μαύρης συφοράς τούτη η κατάρα 
που ο ναύτης της θολής νεραϊδολίμνης 
πληγώθηκε απ’ τα φώτα της σελήνης;

σα σήμερα κινήσανε οι Νεράιδες 
του κόσμου όλου να βρούνε τους παράδες 
στα σπάργανα της Γης να πεταχτούνε 
κι οι μάισσες στον Άδη να καούνε   

τα μάγια να λυθούνε προσπαθούσαν 
του γιου του καπιτάνιου του Νικόλα 
που έστεκε στη βάρκα τυφλωμένος 
κι αφρούς γέμισε τ’ άσπρο του το στόμα

ποιας μάισσας κακιάς να ‘ναι αντάρα 
ποιας μαύρης συφοράς τούτη η κατάρα 
που ο ναύτης της θολής νεραϊδολίμνης 
πληγώθηκε απ’ τα φώτα της σελήνης;




Τάκης Φάβιος 
Οδός Πεσιμισμού 
- μνήμη Κώστα Καρυωτάκη - 
(Από την ποιητική συλλογή ''Ατονάλ'', 2013)

..Η πιο θαρραλέα πράξη..
..Είναι ο τρόμος μπροστά στο απεχθές..
-----

Κάποτε μας αφήνουν οι ποιητές

Έντρομους μέσα στο όνειρο
Ν' απαριθμούμε απουσίες

Το τελευταίο τσιγάρο σβήνοντας
Πάνω στο μάτι της λέξης που μας εξαπάτησε

Τρύπια καπέλα ανεμίζοντας
Στους ουρανούς που οι μέδουσες κατασπαράσσουν
Τα ναυάγια των λυπημένων φεγγαριών τους

Κάποτε μας αφήνουν οι ποιητές

Εκεί, στο δάσος με τις καμένες παραλήγουσες
Που ένα δρεπανοφόρο φιλί σαρώνει
Τις φωνητικές χορδές των άπτερων κορυδαλλών τους

Ω ποίηση των εύχαρων πεσιμιστών !

Ω εκκωφαντική σιγή του ερωτικού ερήμην !



Πάτροκλος Χατζηαλεξάνδρου
Παγίδα
(12/2001)

Αναζητώντας το δαυλό
Που θα δρόσιζε τη μαύρη ψυχή της μέρας
Ανατάραξε τη τρεμουλιαστή γαλήνη της λίμνης
Έδιωξε όλα τα ωδικά από τους κάκτους

Γονάτισε στα πίσω χέρια και τέλεσε δέηση μαζί και θυσία στα έντομα
κι επικαλούμενος αταραξία
Ετράπη σ' άτακτη ονείρωξη

Οι πληγές στο κορμί ιάθηκαν
Σε κόκκινα χωμάτινα κάπαλα
Η μνήμη αυτοκτόνησε πέφτοντας
Από σχεδόν δυο μέτρα
Σ' αναμμένα δάχτυλα μ' ένα ιερό γέλιο

Ξύπνησε κάθιδρος νιώθοντας πως είχε ξεσπάσει
Πόλεμος ιερός πλέον
Κίτρινα μαργαριτί άπνοα λεμφοκύταρα
Τα υπεύθυνα για τη λαχτάρα
Μήνυσαν κήρυξη γελώντας πνιχτά

Ξετύλιξε τη πένα 
Τη γέμισε τρομαγμένος




Θανάσης Μουσόπουλος
Τα όνειρα
(Από τη συλλογή «Ανακουφιστικό τρίγωνο», 2014)

Ωραία φαίνονται το βράδυ.
Το πρόβλημα είναι το πρωί
Τι σκέφτεσαι και τι σχεδιάζεις.

Ωραία φαίνονται το βράδυ.
Το πρόβλημα είναι το μεσημέρι
Τι σκέφτεσαι και τι σχεδιάζεις.

Ωραία φαίνονται το βράδυ.
Το πρόβλημα είναι τι γίνεται
Τις άλλες ώρες.

Όμως να ξέρεις,
Τα όνειρα το πρωί και το μεσημέρι
Δεν είναι όνειρα.
Είναι η ζωή
Γεμάτη ιδρώτα και αίμα.

Όταν ξυπνάς
Τα όνειρα είναι μουσκεμένα
Με βραδινή ευτυχία
Ή με πρωινή αναμονή.

Ανάμεσα στο βράδυ και στο πρωί,
Ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα,
Υπάρχει το δικό σου χέρι.
Υπάρχει η δική σου δύναμη :

Να φτιάξεις τον κόσμο καλύτερο,
Δηλαδή, να φτιάξεις τον κόσμο.

Όνειρο είναι η σχισμή
Ανάμεσα στη μία και στην άλλη όψη της ζωής.



 Κωνσταντίνα Κοντοπούλου
Απολογία
(05/03/2019)

 Ονειρογδάρτης ή ονειροκόφτης
Ή ονειροφόνος
Όχι
Η τελευταία λέξη δεν έχει ειπωθεί
Κολλάω ας πούμε στο όνομα
Τα γλωσσολογικά κενά δίνουν μεν αυτονομία
Μα η κάθε εκδοχή
Αφήνει έναν κάποιο ήχο
Έτσι,
Ακόμη δεν έχω διαλέξει όνομα για αυτόν τον διατελέσαντα.
Άλλωστε το ορκωτό δικαστήριο
Της εσωτερικής σύμπραξης των δυνάμεων μου
Απεργεί όταν οι επιλογές είναι πολλές
Και η ουσία λίγη
Μήπως και
καθυστερήσει τις ευθύνες του

 Κι έτσι
Δεν έχω διαλέξει όνομα
Κάντε το εσείς
Τα ποιήματα ''Παγίδα'' & ''Ποίημα'' του Πατ. Χατζηαλεξάνδρου 
παραχωρήθηκαν από τη σελίδα Περί-Γραφής
Όλες οι φωτογραφίες της Κωνσταντίνας Κοντοπούλου 
παραχωρήθηκαν από την ομάδα Connie Kont Photography
Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους δημιουργούς 
που έχουν μεριμνήσει για την διασφάλιση των δημιουργιών

Θανάσης Μουσόπουλος - Πάτροκλος Χατζηαλεξάνδρου - 
Τάκης Φάβιος - Κωνσταντίνα Κοντοπούλου - Γιώργος Σ. Κόκκινος 
για την Πορφυράδα © Νοέμβριος 2019

Επιμέλεια - Ανθολόγηση: Γιώργος Σ. Κόκκινος

Οι έξι συλλογές δημιουργήθηκαν μετά την ιδέα συνεργασίας μεταξύ ομότεχνων 
και διανθίστηκαν με φωτογραφίες και πίνακες. Η επιλογή των ποιημάτων και κειμένων 
που περιέχονται και στις έξι θεματικές συλλογές έγινε με κριτήριο την πρωτοτυπία 
και την νοηματική διασύνδεση του περιεχομένου. 





Ας κάνουμε τον κόσμο μας λίγο καλύτερο με στίχους...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΣΑΣ !

''..πες μου, πώς γίνεται η ζωή να μας αφήνει μόνους
να ταξιδεύουμε επιβάτες, προς το άγνωστο
πλάι σε καμένες περιοχές και σε κρανίου τόπους;

 σε παιδικές χαρές, φτιαγμένες από στάχτες
κι εμείς διαβάτες τ’ ουρανού, να ονειρευόμαστε

 τότε λοιπόν, γιατί τα κάνουμε τα όνειρα
τί τα γεννάμε, τί τα θέλουμε, τί τα ζητάμε
γιατί, ως δικαστές, τα πληγωμένα βράδια μας
πάντα στον ύπνο μας, την πόρτα μας χτυπάνε;..'' 
(Γ.Κόκκινος)

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου