Δακρόνειρα - ποιητικά κείμενα - μέρος Α'

Δακρόνειρα - ποιητικά κείμενα - μέρος Α'

με ποιήματα και ποιητικά κείμενα
της Ματούλας Στεργίου, της Βίκυς Τσιμπιρλή, του Περικλή Ρεϊζη, 
της Ειρήνης Λεοντάρα, της Fiorella Caperucita Roja και του Γιώργου Κόκκινου 
και με φωτογραφίες του Τάσου Νικολόπουλου

Ματούλα Στεργίου

Αν...

(13/11/2019)

Ξεγελάμε τους Εαυτούς μας...

Με Αναμνήσεις που Μας Γυρίζουν Πίσω..

Που Δεν Είναι Τίποτα 'Άλλο Παρά το Αντίδοτο της Μοναξιάς 

Της Απώλειας του Καινούριου του Ξεχωριστού Του Διαφορετικού

Αυτό της Πραγματικής Ανάγκης

που Δεν Έχουμε Τώρα...

Αν...Και Θα Θέλαμε Πολύ να Έχουμε...

Βίκυ Τσιμπιρλή

Αποδοχή-1

(14/11/2019)

Το εμπέδωσες.

Ενώ σε αποδέχονταν, εσύ δεν χωρούσες,

μήτε στον τρόπο τους, μήτε και στα ρολόγια τους.

Για σένα η ζωή, έπρεπε να κυλάει διαρκώς.

Αργά, σταθερά και με δόσεις, σαν ποτηράκι του λικέρ.

Για σένα, δεν υπήρχαν κατάλληλες και ακατάλληλες ώρες.

Όλες οι ώρες, είχαν ανάγκη από μία γουλιά τριαντάφυλλο,

για να ΄χει άρωμα η ζωή.

Καθώς η καρδιά.

Σάματις η καρδιά κάνει παύσεις;

Μία θα κάνει, κι αν έχει την τύχη,

θα ΄ναι σαν θα ΄χει αποσωθεί το λικέρ.

Δέξου το.

Δεν εφαρμόζεις, παρά μονάχα μέσα στο δέρμα σου

και στο απύθμενο των ελαχίστων κιλών σου...

Περικλής Ρεΐζης

Τι ψιθυρίζουν τα όνειρα

(23/1/2017)

Ό,τι γεμίζει την καρδιά σου

στα μάτια εσύ να το κοιτάς

να γίνεται όνειρο, χαρά σου

μακριά μαζί του να πετάς

Καράβι αλαργινό μη γίνει

μα πάντα μια επιστροφή

μικρούλι θαύμα η αγάπη

αξία δίνει στη στιγμή

Πάντα οι εφήμερες αλήθειες

κρυμμένα είναι ψέμματα

καβάντζα είναι για μια νύχτα

ματιές σε λάθος πρόσωπα

Αν θα μπορούσες να ακούσεις

τι ψιθυρίζουν τα όνειρα

πανιά θα έφτιαχνες του ανέμου

να ταξιδέψουν μακριά

Κάποιες φωνές χαθήκαν σβήνουν

φεγγάρια μελαγχολικά

σαν δροσουλίτες θα χαθούνε

καθώς η μέρα τους περνά...

Ειρήνη Λεοντάρα

Το δάκρυ

(13/11/2019)

Τι να πεις για το δάκρυ;

Η αντάρα της ψυχής.

Η φουρτούνα της.

Γιατί ξεσπάς πάλι;

Μη δεν έγινε το δικό σου;

Άτακτη η καρδιά.

Δεν διορθώνονται ποτέ τα πράγματα έτσι.

Ένα ξέσπασμα είναι. Ποτέ η λύση.

Κάποτε με ρώτησαν αν έχω κλάψει μέσα στη βροχή.. 

Λύτρωση είναι λένε. Δεν το καταλαβαίνω.

Δάκρυ;

Αυτά είναι για τους ευαίσθητους.

Η απάντηση είναι πάμε παρακάτω...

Γιώργος Σ. Κόκκινος

Παράθεση

(03/12/2006)

Σχεδίαζα στα χέρια μου καράβια

πανιά, κουπιά κι αστέρια

που έβρισκα στα μάτια σου

φυσάει ο καιρός και ειν’ ωραία

απόψε ταξιδεύω με τα χάδια σου

τα κόκκινα στολίδια κρεμασμένα

φανάρια και λαμπιόνια σ’ αρμενίζουνε

φωτάκια τ’ ουρανού παραδεισένια

πιο κόκκινα απ’ του ήλιου δειλινό

αστράφτουν τα λιμάνια από έρωτα

αγάπης ήχους, χρώμα ευτυχίας

ο άνεμος τα βήματα ν’ αγκάλιαζε

κι ο αγέρας να θολώνει το μυαλό

σχεδίαζα φιλιά στα δυο μου χέρια

τα έστελνα στο δρόμο που περπάταγες

γυρίζανε πουλιά στεφανωμένα

με μάθαιναν τον τρόπο ν’ αγαπώ

κι εγώ τι άλλο να’ θελα από σένα;

να πέφτω χαμηλά, να προσκυνώ

ν’ αγγίζω κάθε φλέβα του κορμιού σου

να σκίζω με τα χάδια τις φοβίες σου

ιππότης, αδερφός και ερωμένος

φεγγάρι λαμπερό στις ιστορίες σου

κορφή σε ένα δέντρο Χριστουγέννων

στολίδι στα κλαδιά της ορτανσίας σου

πετράδι στα μαλλιά σου τυλιγμένο

ο μίσχος του πι’ ωραίου λουλουδιού

και μέτραγα τα βήματα που άφηνες

στα δάχτυλα ζωγράφιζα καράβια

σχεδίαζα στα χέρια μου τα όνειρα

με μάθαιναν τον τρόπο ν’ αγαπώ

Fiorella Caperucita Roja
Πληγωμένα Φτερά
(28/10/2019)

Έχει κουραστεί αλλά ποιός να το καταλάβει;
Λες να νοιάστηκε ποτέ κανείς για το πόσο βαριά είναι τα φτερά της..;
Φτερά έχει σου λένε, μπορεί και πετά, τί ανάγκη να έχει;
Όπου λαχταρά η ψυχή πάει και όπου θέλει αράζει......
Λες να αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν ήθελε να μείνει σε ένα μέρος και να μην φύγει ποτέ;
Λες να σκέφτηκε ποτέ κανείς πόσες φορές την έδιωξαν και αν πέταγε μακρυά με πόνο ψυχής....;
Την αγάπη ψάχνει και όσο μακρυά πετάει, τόσο δυσκολεύεται να την πιάσει......
Μα εκείνη θα έκοβε τα φτερά της για την αγάπη, αρκεί να έβρισκε κάποιον να της πει....
"Μείνε και μην φύγεις ποτέ.."
Αντί αυτού πετά από 'δω και από 'κει μονάχη και πολεμά να μην της κόψουν τα φτερά....
Ούτε την δέχονται, ούτε και θέλουν να πετά....

Γιώργος Σ. Κόκκινος
Απουσιάζουμε
(01/09/2010)

Φθινοπώριασε. Πρέπει ν’ αλλάξουμε το ημερολόγιο

πάτα το play να δούμε την ταινία πάλι προς τα πίσω
εκεί που άρχισαν τα πάντα να υπάρχουν απ’ τη σιωπή, το τίποτα, το πουθενά
και πες μου αν έγινα η ζωή μες τη ζωή σου
ή απλά σου κράταγα παρέα δύσκολες μέρες

γεμίσαμε το ημερολόγιο όμορφα όνειρα και υποσχέσεις
χαρτάκια μ’ έγχρωμους στυλούς, σημαδεμένα μ’ ωραία λόγια
να μαρτυρούν πως κάτι αλλάξαμε σε τούτο εδώ τον κόσμο
να γίνει πιο χαρούμενος απ’ όσο ήταν. Ο σκατόκοσμος!

κι η παρουσία μας στο τίποτα, στο πουθενά να υπάρχει
η παρουσία μας απούσα, τυλιγμένη στη σιωπή

η πλάκα είναι πως στο δικό μας στέκι απουσιάζουμε
κι οι άλλοι που κάθονται στις θέσεις που καθίσαμε
εκεί που ήπιαμε τον πρώτο και τον τελευταίο καφέ
κι οι άλλοι θα λεν τα ίδια...

φθινοπώριασε. Μα τις ψυχές που αγαπούν μελαγχολία δεν τις σκιάζει

κι εγώ να σκέφτομαι ακόμα πόσο πόνεσα και δάκρυσα να φτάσω μέχρι εδώ
και πόσο κόπο έκανα για να κρατήσει η αγάπη
να μη χαθούμε σαν αστέρια όταν φτάνει το πρωί
να μη σβηστούμε απ’ το ταξίδι αυτού του χάρτη

απάντησέ μου αν το μπορείς, αυτή η σιωπή, αυτό το δάκρυ που κυλάει
αυτή η απαίσια, αλλοπρόσαλλη στιγμή, είναι τί σόι αγάπη;

θ' αρκούσε ένα “σ’αγαπώ”, μία συγνώμη, ένα κάτι να σαλεύει
μια νότα πένθιμη, ένα τραγούδι ανάγκης, “σε χρειάζομαι”
θ' αρκούσε, ώστε να μη χαθώ απ’ τη ζωή σου, η αναγνώριση
πως άρπαξα το χέρι σου και μόλις χώθηκες στην αγκαλιά μου, πέταξες
σαν το πουλί που βρήκαμε κατάκοιτο στο δρόμο και το σώσαμε

θ' αρκούσε ... συγνώμη, πήρα φόρα απ’ τον Αύγουστο και γράφω ακόμα
ήρθε ο Σεπτέμβρης κι είμαι εδώ. Καλό σου μήνα..

Περικλής Ρεΐζης

Τόσα αν, ντυμένα προσδοκία

(10/11/2017)

Ντύθηκες καλά; Φυσάει έξω ο ντεληβοριάς για να τους υπενθυμίζει ότι κι αυτός είναι πιστός, στην βόλτα τους την καθημερινή ,στα παγκάκια της πόλης... κάθονταν και έβλεπαν τα φύλλα να πέφτουν, καθώς εκπλήρωσαν και φέτος τον σκοπό τους! Ομόρφυναν και στόλισαν το δέντρο γέμισαν πράσινο τον κόσμο και χάρισαν χωρίς να πάρουν τίποτα (εκτός ίσως απ' την βουβή σιωπηλή ευγνωμοσύνη των αλλοπαρμένων) αληθινά γενναιόδωρα ακόμα και τώρα, την ώρα της πτώσης τους...να πέφτουν στο χώμα χορεύοντας σαν πεταλούδες τρελαμένες απ' το φως...φύλλα, αλλοπαρμένοι τρελοί και πεταλούδες, το λίπασμα και οι ψυχές του κόσμου!

Δίπλα σ' αυτό το υπέροχο ταξίδι των φύλλων, το σιωπηλό και ανεπαίσθητο για να μην βαρύνουν τον κόσμο μια εικόνα διαφορετική, παραφωνία στην αρμονία...άνθρωποι βιαστικοί, οι πιο πολύ σκυθρωποί να μιλούν θυμωμένα και να γκρινιάζουν για κάτι που συνήθως είχε οικονομική βάση, λεφτά, λεφτά , λεφτά! Θα ερχόταν η ώρα που θα καταλάβαιναν πως τα μόνα ''λεφτά'' που έχουν αληθινή αξία, είναι τα λεφτά του Χρόνου, που κανείς δεν μπορεί να αγοράσει όσα χρήματα και να'χει,όσο πλούτο κι αν μάζεψε μα αντίκρυσμα δεν έχει στις τράπεζες του χρόνου! Και γελά ο Δίας με τα εγωιστικά του δημιουργήματα με τα μακρόπνοα και μεγαλόπνοα σχέδια, που χάνονται στο κυνήγι της ματαιότητας...παραφωνία στην ομορφιά του κόσμου και φάλτσο στη μουσική των άστρων και στον αέναο χορό των πλανητών του σύμπαντος...

Μόνο τα περιστέρια που έτρεχαν μπερδεμένα στα πόδια των παιδιών που, αράδιζαν (πάντα του άρεσε αυτή η λέξη που συνήθιζε να λέει η θεία του η Πασχαλίνα) ατσούμπαλα και έπεφταν στις πλάκες της πλατείας και τρόμαζαν προσωρινά τα περιστέρια και γινόταν όλα ένα για να γίνουν χαρά και γέλιο στα πρόσωπα των ανθρώπων...

Αυτή η εικόνα και το ντύθηκες καλά; αγάπη και νοιάξιμο φανέρωνε και αντίβαρο γινόταν για να ισορροπήσει την άλλη την ...πραγματικότητα που τελειωμό δεν έχει και που ποτέ δεν θα φέρει όλα όσα περιμένουν και ελπίζουν οι άνθρωποι και ενδόμυχα εύχονται ''να 'μαι εγώ'' που θα το ζήσω...

Αυτά πέρασαν απ' το μυαλό του καθώς η νέα μέρα προχωρούσε αδιάφορη με αυτά τα άγνωστα, τα τυχαία, που δεν τα ξέραμε, μα που μας απασχολούσαν και γινόταν ελπίδα που θα συντρίψει την μονοτονία της στιγμής...

Τόσα ''Αν'' ντυμένα προσδοκία και μόνο ένα χειροπιαστό και αληθινό!

Ντύθηκες καλά; έξω φυσάει!!!

---Κάπου είναι κρυμμένοι αυτοί και αυτά που αγαπάμε και που ίσως δεν θα αγγίξουμε ποτέ με τις άκρες των δαχτύλων, μα θα ψηλαφίσουμε και θα τα ντύσουμε με την δύναμη της αγάπης που εξαφανίζει τις αποστάσεις---μόνο η καρδιά μπορεί να αξιολογεί με ακρίβεια και να δίνει περιεχόμενο στο μακριά και στο κοντά...

Υπάρχουν όλα αυτά που γίνονται απουσία και ζωντανή μνήμη και νοσταλγία και που πάντα θα είναι μέρος του εξαφανισμένου κομματιού που θα συμπληρώνει και θα ολοκληρώνει τα μισά φεγγάρια μέχρι να γίνουν πανσέληνοι...

Υπάρχουμε και μεις που επιμένουμε να κοιτάμε τον ''καιρό'' με τα παλιά μας μάτια...κι ας μην έχει πια τίποτα να μας δώσει!

Τα παλιά μας μάτια που κοιτάζουν με την ίδια ζεστασιά και λάμψη και ψάχνουν όλα εκείνα που δεν μπορείς να αγοράσεις με χρήμα...γέλιο, χαρά, υγεία και φωνές παιδικές!!!όπως τότε που τσαλαβουτούσαμε στη λάσπη και στο νερό , στο χώμα και χορεύαμε στη βροχή...τα παιδικά μας χρόνια που τα χρόνια μας είχαν χρόνο για ανεμελιά και παιχνίδι και πρόσωπα χαρωπά κρατώντας στο χέρι μια φέτα ψωμί με σπιτική σάλτσα...τα χρόνια μας που είχαν χρώμα...

Πηγή που δεν στέρευε ποτέ

που έπαιρνε τις Δευτέρες μας και τις έκανε Κυριακές και γιορτή και σχόλη!

Παιδικά χρόνια που φωνάζουν και σου γνέφουν και σου φωνάζουν...εδώ ανήκεις έλααααα!!!

Σοφός ο ''Χρόνος'' πάντα άφηνε ρωγμές στα σκαμμένα, κουρασμένα πρόσωπα , στις καρδιές των ανθρώπων που στέγνωναν στο κυνήγι υπερτιμημένων κορυφών που δεν είχαν να σου προσφέρουν, παρά μόνο την μοναξιά της κορυφής...Ευτυχώς διάολε που υπήρχαν αυτές οι μαγικές ρωγμές για να βγαίνουν στην επιφάνεια και να αναπνέουν οι παιδικές μας μνήμες! Ένιωθε χαρούμενος ώρες – ώρες για όλους αυτούς που ήταν πάντα το μέρος του εξαφανισμένου παζλ που που βοηθούσε και άνοιγε αυτές τις ζωηφόρες ρωγμές...

(συνεχίζεται..)

Ματούλα Στεργίου - Βίκυ Τσιμπιρλή - Περικλής Ρεϊζης -

Ειρήνη Λεοντάρα - Fiorella Caperucita Roja - Γιώργος Σ. Κόκκινος

για την Πορφυράδα © Νοέμβριος 2019

φωτογραφίες: Τάσος Νικολόπουλος

το ποίημα ''Πληγωμένα Φτερά '' από τη σελίδα της Fiorella Caperucita Roja

Ας κάνουμε τον κόσμο μας λίγο καλύτερο με στίχους...