ΕΠΙΛΟΓΟΣ μέρος 3

Στον Εθνικό κήπο της Αθήνας, ένα μεσημέρι του Αυγούστου, σ΄ ένα παγκάκι κάπου απόμερα από τον κόσμο, βρίσκεται καθισμένη μια κυρία γύρω στα 40. Έχει αφήσει τα παιδιά της να παίζουν λίγο παραπέρα ενώ ο καιρός είναι ζεστός μεν, αλλά συννεφιασμένος. Ακούει τραγούδια με ακουστικά κινητού. Λίγα λεπτά μετά πλησιάζει το παγκάκι ένας κύριος γύρω στα 50 με γκρίζα μαλλιά, ενώ στα χέρια του κρατάει ένα πακέτο τσιγάρα και μια ομπρέλα.

-καλημέρα σας κυρία μου.. λένε θα βρέξει σήμερα. Για να δούμε..

της χαρίζει ένα πλατύ χαμόγελο

-καλημέρα σας!

-είστε ώρα εδώ;

-όχι πολύ. Έχω αφήσει τα παιδιά μου να παίζουν εδώ παρά πέρα...

-να τα χαίρεστε! Πόσο μεγάλα σε ηλικία;

-ο μικρός μου είναι 5... κι έχει πάρει το όνομα του παππού του

η μεγαλύτερη είναι 6, πάει Νηπιαγωγείο

-μπράβο! να τα χαίρεστε... να χαρείτε να τα δείτε να μεγαλώνουν

-ευχαριστώ. Εσείς κύριέ μου;

του χαρίζει ένα μεγάλο και πλατύ χαμόγελο

-εγώ κυρία μου, χρόνια έψαχνα να βρω τον έρωτα και την αγάπη κάπου. Τελικά με έριξε στην αγκαλιά της μια μικρούλα και με παγίδεψε, ε και είμαι μαζί της...

γελάνε και οι δύο

-βέβαια η πρώτη αγάπη όπως λένε μένει αξέχαστη και παντοτινή... αλλά τί να κάνουμε;!

ατυχήσαμε..

τον κοιτάζει μ' ένα μεγάλο βλέμμα γεμάτο απορία

-λυπάμαι!

-προσπάθησα να κάνω τα πάντα γι' αυτήν, αλλά δεν μας βγήκε τελικά. Ώσπου μια μέρα σηκώθηκε και έφυγε από το σπίτι και δεν την ξαναείδα.

-Πρέπει να είσαι γύρω στα 50;

-51 για την ακρίβεια, ναι κι ακόμα δεν έβαλα μυαλό!

γελάνε και οι δύο

-κράταγα σημειώσεις όλα αυτά τα χρόνια, κράταγα ημερολόγιο, έγραφα στίχους γι' αυτήν, πολλά τα ποιήματα .. αλλά θα μείνει μια ανάμνηση αυτός ο έρωτας.. ίσως να γίνει ένα παράδειγμα για τους νεότερους, ώστε να μην είναι τόσο ενθουσιώδεις..

-θα χαιρόμουν να μου διάβαζες κάτι πρόσφατο που έχεις γράψει..

παίρνει μια λυπημένη έκφραση και της διαβάζει από ένα κομμάτι χαρτί μερικούς στίχους

-«Ξεκίνησα μιαν ώρα για ένα μακρύ ταξίδι

πιο μακριά να φτάσω απ’ τη δική μου Ιθάκη

εφόδια δεν κράταγα στους ώμους, μήτε στις τσέπες μου ψωμί

αγάπη είχα φορτώσει τις βαλίτσες μου

λατρεία απ’ τη λατρεία μου, στο κόκκινο δισάκι

τεράστια τ’ αποθέματα υπομονής κι ελπίδας μες στα σπλάχνα μου

κομμάτια εφημερίδας μες τις τσέπες

που λέγανε για μια χαμένη αγάπη, που άργησε να ‘ρθει

ο δρόμος που περπάτησα, χιλιόμετρα

με ορθάνοιχτα τα μάτια και τ’ αυτιά να μη τον χάσω

κι όπου έβρισκα μικρές τριανταφυλλιές

προσκύναγα το χώμα τους, κάνοντας μιαν ευχή

να φτάσω μ’ όση δύναμη μου απόμεινε τα μάτια σου…»

είναι από τα καλύτερα πιστεύω που έτυχε να γράψω και το κουβαλάω σαν φυλαχτό μαζί μου, μήπως την ξαναπετύχω πουθενά και της το διαβάσω να το θυμηθεί!

γελάνε και οι δύο

-ο γάμος και η οικογένεια, είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία τελικά. Δεν σου αφήνουν περιθώρια για την προσωπική σου ζωή. Πρέπει να είσαι πάντα πίσω απ' τα παιδιά σου..

έβγαλε από την τσέπη της μια οικογενειακή φωτογραφία να του δείξει

-χαίρομαι για την οικογένεια που δημιούργησες και εύχομαι να δεις τα παιδιά σου να προκόβουν στην ζωή τους. Αυτό είναι άλλωστε το νόημα...

σηκώθηκε από το παγκάκι κι άρχισε να κάνει κύκλους γύρω γύρω, ανάβοντας παράλληλα κι ένα τσιγάρο

-στη δική μου περίπτωση, ενώ εκεί ήθελα να πάει το πράγμα, τελικά χωρίσαμε. Με την επόμενη ...δεν! Δεν μου κάνει την ίδια αίσθηση.. ούτε να το σκεφτώ. Είχα μεγάλα σχέδια για τη σχέση μας. Πιστεύω είχε περάσει σε άλλο επίπεδο μέσα από αυτά που κάναμε και θα ήθελα να μην έχει λήξει. Έπειτα, μετά τον χωρισμό ..άρχισα να διαγράφω μνήμες, να τρώω απωθημένα, να καταπίνω χίμαιρες και να σκουπίζω δάκρυα..

κάναμε μαζί, ό,τι περνάει ανθρώπου ο νους, πήγαμε ταξίδια, γράψαμε τραγούδια, μαλώσαμε, τα βρήκαμε, ξαναμαλώσαμε, τα ξαναβρήκαμε... ώσπου καταφέραμε να μαλώσουμε και με τον εαυτό μας...

Τα πάθη απ' τον έρωτα! θέλει κόπο για να στηθεί μια σωστή σχέση, με αμφίρροπες υποχωρήσεις, αμοιβαίους συμβιβασμούς ..θέλει κόπο για να στηθεί το όνειρο του καθενός!

- ...και; και μετά;

-από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα, εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου, στα 19 της, ακριβώς 21 χρόνια πίσω, σαν σήμερα, σαν τώρα, σα να ξαναγνωριστήκαμε από την αρχή σ' αυτό εδώ το παγκάκι που καθόμαστε τώρα, που μου άλλαξε ριζικά τη ζωή μου από τότε και τη σκέφτομαι ακόμα με τις μνήμες που παρέμειναν..

-τί θυμάσαι από κείνη; τί σου έμεινε τελικά;

-μια βαθιά αγάπη μου έμεινε .. κι ένα ελάχιστο μίσος, μια απορία κι ένα γαμώτο!

κάθεται εκνευρισμένος στο παγκάκι δίπλα σ' αυτήν

-μα, πες μου! ποιος λογικός άνθρωπος χωρίζει έτσι στα ξαφνικά από έναν άλλο άνθρωπο, σε μια νυχτιά;

ποιος λογικός άνθρωπος παρατάει έναν αφοσιωμένο άλλον άνθρωπο, επειδή έτσι του ήρθε;

-ε, δεν είναι ακριβώς έτσι πάντα. Πολλές φορές εμείς οι γυναίκες, θέλουμε κάτι παραπάνω στο παιχνίδι... πέρα από μια αγκαλιά, ένα φιλί, λίγο συνηθισμένο σεξ και κάποια αφοσίωση! Θέλουμε να γνωρίσουμε κι άλλα πράγματα! κατάλαβες;

περνάει από κοντά τους ένας περαστικός και πιάνει την κουβέντα

-καλημέρα σας... λέτε θα βρέξει; πολύ μαυρίλα πάντως. Αν βρέξει, θα βρέξει πολύ πράγμα..

μήπως μπορώ να σας κάνω τράκα ένα τσιγαράκι; ξέχασα τα δικά μου...

-βεβαίως, βεβαίως, ορίστε!

-να ξέρετε ... (με ένα πλατύ πονηρό χαμόγελο) οι γυναίκες καίγονται κι αυτές όπως τα τσιγάρα μας, αρκεί να βρεις το κουμπί τους... μετά .. σε κυνηγάνε από πίσω ! καλημέρα!!

έκαναν ελάχιστα δευτερόλεπτα μια παύση και οι δυο και κοιταχτήκανε στα μάτια..

- δεν θα ξεχάσω τη γεύση του πρώτου της φιλιού, το άρωμα του κορμιού της, τη δίψα του ιδρώτα της και τη βαθιά γαληνεμένη αγκαλιά της. Και να σκεφτείς. εκείνη το δημιούργησε. Είχε το ταλέντο να σε καλμάρει, ακόμα κι αν ήσουν άγρια εξαγριωμένος μαζί της, ακόμα και μετά από έντονο τσακωμό, αφού της πέρναγε ο θυμός, είχε το ταλέντο να  καλμάρει κι εσένα.

-υπήρξες τυχερός λοιπόν που τη γνώρισες...

-από τη μια νιώθω ότι με εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο για να κάνει την επανάστασή της πάνω στα ντουζένια της με έρωτά της... κι από την άλλη δεν μπορώ να την ξεπεράσω ...γιατί δεν υπήρξε άξια αντικαταστάτρια

έπειτα έμαθα πως έκανε ταξίδια μακρινά, πέρα απ’ τις γραμμές των οριζόντων. Πήγε Αγγλία, Γερμανία, έφτασε Αμερική ..μετά έχασα τα ίχνη της.. έκλεισα κάθε δίαυλο επικοινωνίας..

Άσχημο πράγμα ο έρωτας, ιδίως όταν δίνεσαι με πάθος. Όταν σου παίρνει τα μυαλά και σε ζαλίζει η σκέψη της, όταν νιώθεις τί νιώθει κι όταν νιώθεις ότι σε σκέφτεται αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να είσαι κοντά της, αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα.. !

-την αγαπάς ακόμα την Υεμένη;

συγκινημένοι κοιτάζουν στα μάτια ο ένας τον άλλον

-είσαι ευτυχισμένη;

-την αγαπάς ακόμα…;

-δεν εξελίσσονται τα πράγματα πάντα όπως περιμένεις να σου πάνε και δεν υπάρχει μια κάποια συγκεκριμένη απάντηση σ' αυτή την ερώτηση.. είναι όλα τόσο συγκεχυμένα στο μυαλό μιας γυναίκας που όταν δει πως κάτι δεν την ικανοποιεί σε σένα ..θα σου φύγει!

-δεν θα πάρεις ποτέ την απάντηση που περιμένεις να πάρεις ...

-μετάνιωσες; παραδέξου το! Πες το, έστω και τώρα σ΄ αυτό το παγκάκι, 21 χρόνια μετά με 2 παιδιά και ευθύνες περισσότερες. Πες μου το! Μετάνιωσες;

-όχι δεν μετάνιωσα ...αναπολώ τις όμορφες στιγμές μας, αλλά ήθελα να πάω ένα βήμα παραπέρα στη ζωή μου.. να εξελιχθώ σαν άνθρωπος, να γνωρίσω άλλους ανθρώπους, να γνωρίσω άλλους άντρες, να μην έχω εμπόδια στις σπουδές και τα ταξίδια μου... η αλήθεια είναι πως από την ώρα που ήρθαν στον κόσμο τα παιδιά ξεκίνησαν οι μεγάλες ευθύνες, κι αυτό μ΄ έκανε κομματάκι να νοσταλγήσω τις αθώες ημέρες της φοιτητικής μου ζωής και βέβαια ένα αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ζωής είσαι κι εσύ..

Σου περιέγραψα και στα γράμματά μου όταν χωρίσαμε πως ένιωθα και τί άλλο ζητούσα να κάνω στη ζωή μου ... βέβαια, ναι, κάποιες φορές μου έλειπες απίστευτα.. κάποιες φορές κοιμόμουν με πράγματά σου αγκαλιά γιατί δεν σ' είχα ξεπεράσει. Κάποιες άλλες φορές κάποια τραγούδια που άκουγα τυχαία και τα είχα συνδυάσει με σένα, μ' έκαναν να πέφτω στα πατώματα και να κλαίω απαρηγόρητα για τα λάθη μου... σίγουρα εσύ δεν υπήρξες λάθος μου. Κι αν το πάθος μου για σένα έσβησε, συγχώραμε αλλά σε πόθησα και σ' αγαπώ ακόμα...

πλησιάζουν ο ένας τα χείλη του άλλου και δίνουν ένα απαλό φιλί σαν παιδικού έρωτα

-αυτό για να δεις πως η Υεμένη δεν άλλαξε και δε θ' αλλάξει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Απλά μεγάλωσε... άλλαξε ρότα στη ζωή της κι άλλαξε και συνοδό... Σου εύχομαι τα καλύτερα με την ..μικρούλα σου τώρα!

και του σκάει ένα απίστευτα γλυκό χαμόγελο

-κανένας δε θα πιστεύει όσα ζήσαμε, γιατί ο καθένας πιστεύει ότι έχει ζήσει περισσότερα από μας. Αλλά εμείς γνωρίζουμε ότι νιώσαμε τόσο κοντά μεταξύ μας και με τέτοιο πάθος που ακόμα κι απ' την αρχή να δοκιμάζαμε, έτσι δε θα μπορούσε να γίνει...

-ναι, είμαστε τυχεροί που το ζήσαμε...

-ώρα να μαζέψω τα παιδιά μου!

-θα σε συνοδεύσω με την ομπρέλα μου γιατί ξεκίνησε η καλοκαιρινή μπόρα μόνο μάθε κι αυτό για να με θυμάσαι ... τα κράτησα όλα. Δεν πέταξα τίποτα...!

και αποχωρούν αγκαλιά μοιραζόμενοι από κοινού μια ομπρέλα...

 ...

ΤΕΛΟΣ μέρους 3