Πορφυραδα

Από το βλέμμα μου φεύγουν πουλιά που υψιπετούν ακλουθώντας το κατόπι την μοίρα. Τα βλέφαρα αγαπούνε την ρέμβη και την καταχωρούν στην καρδιά. Πούπουλα έγνοιας αφήνουν την κίτρινη αιθέρια γύρη να περιφέρεται στο περιβολάκι των λέξεων. Μεσημεριάζει. Ωραία μεσημεριάζει! Ο καφές έστρεψε τα γεγονότα προς την διαλεύκανση. Από τους τίτλους των εφημερίδων επισταμένως απουσιάζει η αλήθεια. Νόμιμη ζοφερή φυλακή. Ο χαρτοκόπτης κόβει τις σελίδες στα παλιά βιβλία Όπως και η καρδιά μου ζει σε παν-ιώνιο πάθος και αιολική προσευχή.

Συμπυκνώνονται οι προθέσεις μου- σαν μια γάτα Που νιαουρίζει      ζητώντας έτοιμο φαγητό. Εικόνες του μυαλού, της ημέρας εικόνες: το παιδί Που παίζει πλάι στην λίμνη με την μπάλα του Και η ηλικιωμένη που θα κλάψει βλέποντας ξανά τον ήλιο. Μια δροσερή φλογέρα που απλώνει τον σκοπό της μουσικής Επάνω στον καθρέφτη Θρονιάζονται ματιές σαν ημίτονα Που ανασκευάζουν την άποψη της πραγματικότητας Μια κιβωτός που φυλάει τα σύμβολα Της χαράς    συνοδεύεται από την ταξιαρχία των συννεφένιων στρατιωτών Στο χαοτικό πρωινό Ο νους μου τέμνει την απώλεια Σθεναρά Ζεύγη πουλιών πετούν χαμηλά Επιδιώκουν τον έρωτα προσγειωμένο Ανατέλλει έντονη θλίψη Σε λεξιλόγια που δεν ξέρω να πω Οι λέξεις πιάνουν φωτιά Και μ’ απειλούνε..