Μακρινίτσα
Τι να πούμε τι, φυσάει αγωνίες η μέρα· Ξύπνησα πιο νωρίς κι απ’ τον ορίζοντα· Στολίζω τα μάτια μου με ουράνιο σκοτάδι· Στον Βόλο των αστεριών το μυστήριο αλλάζει Του χρόνου τις διδαχές· Η Μακρινίτσα σαν ένα αναμμένο περιδέραιο στο στέρνο Του βουνού με καλεί να πλησιάσω κοντά της. Αυτό που αποφασίζω με ακολουθεί. Στέλνω την αισιοδοξία μου μες την ορμέμφυτη χαρά της αστραπής Και εγκολπώνομαι λογάκια ρόδινα που κραταιά αχούνε. Σε μια χοάνη σκέψης όπου όλα απορροφούνται τα φώτα Της ανάμνησης εκεί στο ήσυχο μπαλκόνι που πίνω τον καφέ μου πριν ακόμα φέξει η μέρα Συντελείται ρίζα το ποίημα. Θέλω να πλησιάσω τα νοήματα με την ακρίβεια που κόβει ένα νυστέρι. Ακριβοδίκαια να σταθώ μέσα στην μοναχική μου φιλοσοφική σκιά.. Βόλος 3.2.2013