Πορφυραδα

Τον χαρακτήρα των ωρών τον ξέρω. Αντιφέγγουν πάνω από τα νερά και -ώρα που αυγάζει- της δροσοσταλίδας κλέβουν την έμπνευση. Στην αορτή που σφίγγεται το αίμα, σαν μια συλλαβή του πόνου που δεν λέγεται- στον ειρμό που από την λύπη, εχάθη'- στην μοναξιά που κάνει λυρική την μουσική και της συνείδησης.. Για "κάτι υποθέσεις ψυχικές", που λέει κι ο Διονύσιος, για κάτι που από της ποίησης το εφαλτήριο θα φτάσεις απεμπολώντας βάρος της καρδιάς και ενστερνιζόμενος μέλι του ήλιου.. Σπρωγμένα από τους αέρηδες και πέρα, πιο πέρα από τις φιλοδοξίες μας αμπέλια με καλό κρασί και τίμιο μόχθο.. Χθόνια σύμφωνα ξαπλωμένα ανάσκελα που τσιτσιρίζουν σαν στρουθία και, όπως να σύρουνε μια δέηση είναι, κάτω απ' τα ρηχά του ουρανού. Εκεί που, όταν στοχαστήκαμε Ανάσταση, κι ο θάνατος πλησίον ακυρώθηκε και πα' στην ξέρα ετούτη απομείναμε που ιερουργεί κάτω απ' το σύθαμπο που όμορφα νοτίζει την σιγαλιά κι αφήνει φως στην ερημιά που

-Θα μου πεις ένα παραμύθι μαμούλα; ξέρεις, από αυτά που έχουν όμορφο τέλος εκείνα που νομίζεις πως τελικά μια πόρτα θ΄ανοίξει και η πριγκίπισσα του παραμυθιού θα εμφανιστεί εκείνα που οι άνθρωποι δεν χωρίζονται και οι δρόμοι τους συμπορεύονται στον καιρό και παραμένουν οι ψυχές τους αγκαλιασμένες στην αιωνιότητα -ξέρεις, μου ήρθε πάλι η ανάγκη να κλάψω - τίποτα σημαντικό – το ένιωσα σαν ανάγκη να αποφορτιστώ απ’ όλες τις κατηγορίες του κόσμου όπως κι εσύ αποκοιμιόσουν κάποτε στην αγκαλιά μου, σκουπίζοντας κάθε τόσο τα μάτια σου -Ω ναι, τα μάτια σου! – και σε παρηγορούσα, όσο έκλαιγες απαρηγόρητη γοερά με νωχελικούς σπασμούς και κράταγα το χέρι σου στην καρδιά μου, να φυλάω κάπου την αγάπη μου… μόνο, που στην παρούσα φάση, που να σφουγγίσω τα δάκρυά μου; -ξέρεις, σκέφτηκα να γείρω, να πάρω αγκαλιά μου για παρηγόρια τα μεγάλα ανεκπλήρωτα λόγια σου “μαζί” τι μεγάλη κουβέντα! “για πάντα”; τι είναι αυτό το παραμύθι μαμούλα; -μπούρδες κατσαρές και κουραφέξαλα - την αγάπη