Πορφυραδα

Γιώργος Μπλάνας - Γυμνάσματα - Μέρος Β' ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΣΗΜΕΙΩΣΕΩΝ 2000 ΝΥΧΤΩΝΕΙ . Κάπου μακριά, ένα δέντρο  σαλεύει με τ’ αρχαία του φύλλα μιαν ακατόρθωτη ψυχή.  Γιατί φυσάει κι όταν φυσάει: κατάσαρκα εσύ. Έρχεται νύχτα πορφυρή, σκοτάδι φλόγα. Θ’ αφουγκραστώ. Ίσως ακούσω έναν λυγμό ευχαριστώ πού δεν σε ξέχασα κατάστηθά μου. Αφουγκράζομαι κι ακούω: «Καταραμένε, με ξέχασες: υπάρχεις την άσπονδη απώλειά μου». * ΟΧΙ ΤΑ ΦΥΛΛΑ αρχαία αυτού του δέντρου, ο άνεμος αρχαίος που τα κινεί. Ούτε κι εσύ απουσία. Πληγώνεις με κοπάδια νύχτες δόντια, χτυπάς πριν με ανάσες σκοτεινές. Δεν βλέπω στόμα, δεν βλέπω χείλη, δεν βλέπω πρόσωπο ούτε λάμψη  του καταπρόσωπο θανάτου. Είσαι, λοιπόν, τόσο βαθιά πληγή, που φτάνει ένα δέντρο για ν’ ανοίξεις; * ΦΤΑΝΕΙ ένα δέντρο. Η ζωή  μπορεί να περιμένει ωσότου δάσος. Κατάμαυρα πουλιά χοροπηδούν  τα ματωμένα ράμφη τους, δολοφονούν τη νύχτα με φτερά μεταλλικά. Κατέχεις ...

Γιώργος Μπλάνας - Γυμνάσματα ΑΣΜΑ ΔΙΠΛΟ ΜΕ ΠΑΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση στα κλάματά τους. Δεν είπα: «Ρ’ άντε κάν’τε όλοι στην πάντα!» Δεν τσίνησα για την ξύλινη πίστα, για τα λουλούδια που έπεφταν βροχή -να μην βλέπω ούτε το πρώτο τραπέζι- κι ο σκούπας να κοιτάζει τον κώλο της λουλουδούς, ο ηλεκτρολόγος, το καθίκι, να έχει χάσει το παιχνίδι: πίσσα σκοτάδι, Λυσσιατρείο το κατάστημα... Είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση κι όταν άναψαν τα φώτα βρέθηκα σαν τον φιστικά πάνω στην πίστα: πουκάμισα, γραβάτα, σακάκι ένα κουβάρι, τα παπούτσια μαντάρα μες στις λάσπες... Του Άδη το περίγελο κατάντησα, λεχρίτες! 12 Ιουνίου, 2008 ΚΑΘΕΝΑΣ ΘΕΛΕΙ ΕΝΑΝ ΘΕΟ... Καθένας θέλει έναν θεό δικό του, πρίγκιπα. Όμως τα βρίσκουν μεταξύ τους όταν έρθει μεσημέρι με την χελώνα, το τζιτζίκι και την πέτρα πυρωμένη˙ κι έρθει το απόγευμα με τη λευκή φτερούγα του ορίζοντα απλωμένη, μυρωμένη, κ...