Πορφυραδα

Έπρεπε να σ' αγαπώ και να σιωπώ σαν την αμίλητη γοργόνα που ονειρεύεται στα βράχια της ψυχής σου τα λαμπερά μάτια. Έπρεπε να κλαίω και να πενθώ με σιωπηλά δάκρυα όσο ζω σαν φεγγάρι που μαράθηκε το λυκόφως της αγάπης σου που χάθηκε στη θάλασσα της λησμονιάς. Μα η καρδιά αυτό δεν το αντέχει στα βάθη της σα θησαυρό να έχει κρυμμένο μυστικό. Γι' αυτό θα σ' αγαπώ σαν ήλιο, σαν αστέρι, σα φεγγάρι στης ζωής μου τον ξάστερο ουρανό στης καρδιάς μου το παλάτι θα τραγουδώ αιώνια μαζί με τ' αηδόνια τον πιο γλυκό σκοπό μαζί με τ' αγγελούδια τα πιο όμορφα τραγούδια για σένα θα τα πω. Για σένα και για μένα θα μιλώ σαν να είσαι εδώ μαζί μου στον Παράδεισο το ρόδο της αγάπης θα κρατώ στο άπειρο θα μου θυμίζει τ' άρωμά σου και θα σε νοσταλγώ δε θα τ' αφήσω ποτέ να μαραθεί ό,τι κι αν συμβεί θα το ποτίζω με φωτεινά δάκρυα θα το φωτίζω με το δροσερό αίμα της καρδιάς. Από μακριά θα με ακούς. Αν διστάζεις να ζήσεις, θα σιωπάς τα λόγια μου θα φωτίζουν τη σιωπή σου που πληγώνει την

Ξημέρωμα Κυριακής... Ανοίγοντας το παράθυρο, πλημμύρισε το δωμάτιο με μελωδίες απο το τιτίβισμα των πουλιών... Ο ήλιος χάρισε τις ακτίνες του μέσα σε αυτό... Μύρισε Άνοιξη... Η απουσία σου αισθητή και σήμερα και αναρωτιέμαι , γιατί ? Παρηγοριά μου μια άσπρη κόλλα χαρτί και ένα bic στυλό... Έτσι θα μπορέσω να καταγράψω τα συναισθήμτα της κάθε μου στιγμής μακρυά σου... Η θάλασσα στο βάθος με προσκαλεί, κοντά σου να με φέρει ,θέλει... και μοιάζει σαν ένα σιέλ βελούδινο χαλί που πάνω του να πατήσω θέλω... Μου λείπεις ! Μα αναρωτιέμαι και πάλι... πως είναι δυνατόν αυτό , αφού ποτέ κοντά μου μου δεν σε είχα... Και τότε η θάλασσα μου δίνει την απάντηση που ψάχνω, μέσα απο ένα μικρό κύμα , που χαλάει την βελούδινη όψη της... Μόνο όνειρο είναι... και συμπληρώνω... Όνειρο , όνειρο μα... Μ ου λείπει...

Χτίσε ξανά τα όνειρά σου ακόμα κι αν σου τα γκρεμίσουν. Αγωνίσου και μη χάνεις το θάρρος σου αν αποτύχεις. Αν δεν μπορείς να είσαι πρώτος θυμήσου ότι σε κάτι μπορείς να φανείς χρήσιμος. Μη σταματάς ν' ανεβαίνεις να υπομένεις. Κοίταζε τ' άστρα για να φτάσεις στις κορφές. Βάλε στόχους υψηλούς μη χάνεσαι σε δρόμους σκοτεινούς. Βασίσου στα ιδανικά σε πρότυπα ευγενικά για να χαράξεις την πορεία σου όπως οι ναυτικοί στη θάλασσα βασίζονται στ' αστέρια. Κι αν δάκρυα κυλούν από τα μάτια κοίτα το ουράνιο τόξο στην καρδιά σου. Ο Θεός είναι κοντά σου μέσα σου. Χαίρεται για τον αγώνα σου και σε στεφανώνει. Κι αν η καρδιά ματώνει εκείνος μπορεί να τη γιατρέψει κι αν η ψυχή σου στον αγώνα πέσει εκείνος θα σε συγχωρέσει αρκεί με τη μετάνοια να σηκωθείς μην απελπιστείς. Κι αν είσαι άρρωστος στου πόνου το κρεβάτι κι αν είσαι ανάπηρος μη νιώθεις άχρηστος ακόμα κι αν δε βλέπεις, δεν ακούς, δεν περπατάς, δεν καταλαβαίνεις είσαι ωφέλιμος μ' όσα έχεις μ' ένα χαμόγελο με τη δύναμη της ψυχή

Τα μάτια, μου κάψανε τα δάκτυλα απ’ τα δάκρυα κι η νικοτίνη, μου ‘κλεψε τις μέρες βαραίνει, όπως βαδίζει το σώμα μου στα τεθλασμένα μονοπάτια της ανάμνησης - να ζήσεις τη ζωή σου, κοριτσάκι η αγάπη, ποτέ δε μας χαρίστηκε κι αν κάποιος νοιάστηκε για μας ήταν τ’ αγέρι όπως τρεμόσβηνε, στα φύλλα της ιτιάς και θρόιζαν τα πέταλα, ολοένα στα μαυρισμένα τριαντάφυλλα που σβήνανε με μιας - κανείς δεν ήρθε απόψε, κοριτσάκι να θυμηθεί αν ζούμε ή αν χαθήκαμε στις λίμνης τα νερά, το φιλαράκι οδεύει στον γκρεμό, έρωτα ανίκητε οι σκέψεις κολυμπούν απόψε, μόνες ζωή και μοναξιά, φάγαν’ και ήπιανε - να ζήσεις τη ζωή σου, κοριτσάκι η αγάπη, ποτέ δε μας χαρίστηκε γεμίζουν με ουσίες, των ματιών οι σάκοι με κόπους μιας ζωής, που τη θυσίασες.

Την πληγωμένη μου καρδιά απ' της αδιαφορίας τη μαχαιριά των φίλων που εμπιστεύτηκα και μ' εγκατέλειψαν μόνη να υποφέρω χωρίς παρηγοριά σε σένα, Κύριε, την έδωσα κι εσύ με το χέρι σου το θεϊκό την καρδιά μου άγγιξες και τη θεράπευσες με συγχώρεσες τις αμαρτίες μου έσβησες τον Παράδεισο μου χάρισες. Ήρθες κοντά μου με τα δάκρυα της μετάνοιας καθάρισες την καρδιά μου. Κύριε, σ' ευχαριστώ. Η καρδιά μου είναι δική σου είσαι ο παντοτινός φίλος που είχα από τότε που ήμουν παιδί συνέχεια σου μιλούσα αδιάκοπα τα λόγια σου μελετούσα πόσο τ' αγαπούσα! Μου ομόρφαιναν τη ζωή με γέμιζαν ελπίδες και παρηγοριά στη μοναξιά και στα δύσκολα χρόνια των δοκιμασιών. Για το πλήθος των ευεργεσιών Κύριε, σ' ευχαριστώ. Βοήθησέ με ποτέ να μη σε αρνηθώ τις αδυναμίες και τα πάθη να νικώ κι αν κάνω λάθη αμέσως να μετανοώ.

Μαύρο ή άσπρο; Άσπρο ή μαύρο; Τι χρώμα άραγε, πρέπει να ντυθώ; Όλα στη ζωή μου, μια αντίθεση... Πώς να επιλέξω, τι χρώμα να φορώ; Το μαύρο ή το άσπρο ή και τα δυο; Άσπρες είναι οι μέρες, στη μαύρη μου ζωή. Πώς να αποφασίσω, τη σωστή επιλογή; Θα ρίξω ένα νόμισμα, στην τύχη ν’ αφεθώ... Κορώνα ή γράμματα; Γράμματα ή κορώνα; Ζω με μια αντίθεση, αλλόκοτα κι αντιφατικά... Γράμματα το πνεύμα μου, κορώνα η καρδιά μου. Λογική ή συναίσθημα, να έχουν τα όνειρά μου; Καρδιά ή πνεύμα; Πνεύμα ή καρδιά; Πώς να βρω κουράγιο, να βαδίζω στα τυφλά; Νιώθω το μυαλό, να μην ορίζει πια τη σκέψη... Πρέπει αυτό το νόμισμα, τη λύση να εφεύρει. Και τελικά, την λογική ή το συναίσθημα να βρω; Μήπως μου χρειάζεται να τα ’χω και τα δυο; Μήπως το μυαλό, πρέπει συναίσθημα να εκπέμπει; Και μήπως η καρδιά, πρέπει στο πνεύμα να επέμβει;

1. Εξομολόγηση 2. Ασημένιο Δάσος 3. Η ατέρμονη απεραντοσύνη του ανέφικτου 4. Άσπρο Κρίνο 5. Εγχειρίδιο Ποιητικής Τέχνης

Ο κήπος της καρδιάς μουμια μικρή Εδέμ που μέσα της θα κλείσει χωρίς να με ρωτήσει εκείνα που ποθεί Τα θέλω και τα δήθεν, τα πρέπει και τα μή λουλούδια της καρδιάς μου δεν λείπουν απο εκεί Τριαντάφυλλα τα θέλω μου με αγκάθια τους τα πρέπει τι να προσέξω πιο πολύ καρδιά ή λογική? Ο κήπος της καρδιάς μου μια μικ ρή Εδέμ που μέσα της 8α κλείσει Εσένα? Πρέπει? (Κάποτε μου είπανε) ( οτι τα ΘΕΛΩ είναι πάνω απο τα ΠΡΕΠΕΙ) Θέλω???

Σβήσε τα χρόνια απ’ τη μνήμη θέλω απόψε να τα κάψω με κεριά να τα στολίσω, με οινόπνευμα και σπίρτο θε να μαζέψω τις θολές σου αναμνήσεις σ’ ένα πηγάδι με πετρέλαιο, το βράδυ να τις ρίξω να πυρπολήσω το λευκό σου νυφικό το γαμπριάτικο κουστούμι του, να σκίσω και τις χρυσές σας βέρες, να τις πιω πριν κοινωνήσω να λαμπαδιάσουνε τα στέφανα, ποθώ να σε αρπάξω απ’ τη μέση και στη νύχτα να χαθώ σαν τους τρελούς να τριγυρνάμε μες στους δρόμους με τα γλωσσόφιλα, τα χείλη σου να σμίξω να τα στολίσω, με οινόπνευμα και σπίρτο για να μπορέσω τ’ όνειρό μου να κερδίσω γυμνοί κι οι δυο, ερωτευμένοι στην αμαρτία της αγάπης, τυλιγμένοι σ’ άσπρο κρίνο. "Μια μέρα θα στο πω" από τα Λυρικά - Μίκης Θεοδωράκης & Τάσος Λειβαδίτης

Δεν θα μπορέσω ποτέ να εκφράσω με λόγια, εκείνα που για εσένα νιώθω. Τόσες λέξεις ασήμαντες, μπροστά στον παράδεισο που μου προσφέρεις. Είσαι ο ήλιος μου, στέλνεις το φώς σου για να ζώ... Είσαι τ' αστέρι μου και κάθε νύχτα πέφτεις στο κορμί μου και το καίς... Είσαι φεγγάρι μου, μα σε ζηλεύω, θέλω μόνο δικό μου να 'σαι, μόνο εγώ να σε κοιτώ κάθε βραδυά... Είσαι ανάσα μου και μ' ένα σου παραστράτημα, εγώ αργοπεθαίνω... Μα όταν ξύπνάω,συνειδητοποιώ πως είσαι μόνο τ' όνειρο μου, άπιαστο όνειρο... μα θα σε φτάσω...

Το spaniavivlia.gr αποτελεί το μοναδικό ελληνικό e-παλαιοβιβλιοπωλείο των παλαιοβιβλιοπωλείων. "Ταξιδέψτε" στο παρελθόν, ανάμεσα σε σπάνια βιβλία που αγαπήσατε ή που ποτέ δεν καταφέρατε να αποκτήσετε. Πού ξέρετε...ίσως τώρα γίνουν δικά σας! Σπάνια βιβλία by Greekbooks

Πιστεύω στους αγγέλους γιατί στη λύπη μου δίνουν χαρά. Με σκέπασαν με τα χρυσά τους φτερά για να μη σκοτωθώ στο μεγάλο σεισμό. Τον κάθε καημό όταν προσευχηθώ μεταφέρουν στου Θεού το θρόνο. Σε κάθε πόνο με σκεπάζουν για να μην απελπιστώ. Κι αφού με δάκρυα καθαριστώ γεμίζουν με ειρήνη την ψυχή. Στην προσευχή μου δίνουν γαλήνη. Όταν με λάθη πέφτω χαμηλά με τη μετάνοια με σηκώνουν ψηλά. Μου δείχνουν του παραδείσου την ομορφιά όταν ο ουρανός της καρδιάς μου έχει συννεφιά. Όταν είμαι μόνη με πιάνουν απ' το χέρι και μου κρατάνε συντροφιά. Σαν το απαλό αγέρι μου δροσίζουν την καρδιά τόσο γλυκά και στοργικά όπως κρατάει το παιδί της η μητέρα στην αγκαλιά της όταν κλαίει. Μου θυμίζουν τις ευεργεσίες του Θεού Πατέρα. Γι' αυτό σε κάθε δοκιμασία η ψυχή μου λέει: "Θεέ μου, σ' ευχαριστώ. Η ζωή είναι ωραία ό,τι κι αν υποστώ." 13/2/03

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Με τη συμπλήρωση 85 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, το Ιωνικό Θέατρο παρουσιάζει το έργο του Αντώνη Παπαδόπουλου «Η Νύφη» (Μαρίτσα η πρόσφυγγα) Το έργο πρόκειται να περιοδεύσει το καλοκαίρι στην Ελλάδα και για τούτο το λόγο o θίασος σας προσκαλεί να παρακολουθήσετε τις δύο παραστάσεις που θα δοθούν για φίλους και Φορείς, στις 21 και 22 Απριλίου , στην αίθουσα «Πλειάδες» του Πνευματικού Κέντρου Κορυδαλλού, Λεωφόρος Γρ. Λαμπράκη και Καρυταίνης. Η έναρξη των παραστάσεων είναι στις 20.30 και η είσοδος ελεύθερη. Παίζουν οι ηθοποιοί : Μαρία Λεβαντή, Μαρία Αμερικάνου, Βάνα Μπούκη, Μαρία Τσιρομπίνη, Ευαγγελία Καμπερίδου, Ευγενία Πασπαλά, Ιωάννα Πετρουτσά, Νίκος Λουκάς και στο κινηματογραφικό μέρος εμφανίζεται ο Χάρης Λώλος και η μικρή Κλεοπάτρα Πετρουτσά. Τη μουσική του έργου έγραψε ο Γιώργος Κομνάς και το σενάριο και τη σκηνοθεσία έκανε ο Αντώνης Παπαδόπουλος Περισσότερες πληροφορίες : Τηλ : 210-4914901 e mail : ioniko1@otenet.gr ΘΙΑΣΟΣ ΙΩΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Βροχή στο πρόσωπο τα δάκρυα απόψε βράδυ, μια φωτογραφία μας, με πάει τόσο πίσω σ' εκείνες τις νύχτες... νύχτες χωρίς ύπνο, με φιλιά και έρωτα, πρωινά να μας βρίσκουν αγκαλιά στο κρεβάτι, με λέξεις όπως... είσαι δική μου!!! είσαι δικός μου!!! για πάντα!!! σάγαπώ!!! Για πάντα? μεγάλη κουβέντα... Έχουν περάσει χρόνια, μαζί όμως δεν είμαστε... Με αγαπούσες μα έπρεπε να φύγεις... Σε αγαπούσα μα σε άφησα να το κάνεις... Έκλεισα τις στιγμές που ζήσαμε μαζί, σε μια άκρη του μυαλού μου,σαν αποθέματα δεν θα μπορούσα να τα διώξω γιατί απλά συνεχίζω να ζώ μ' αυτά. Τόσα χρόνια ζώ σ' ένα καταφύγιο... στο καταφύγιο της φαντασίας μου... κάθε φορά που σε έχω ανάγκη, κρύβομαι σ' αυτό... Φοβάμαι όμως πως τα αποθέματα τέλειώνουν κι επειδή μακρυά σου να ζήσω δεν μπορώ φεύγω απο αυτό το καταφύγιο κι έρχομαι να συναντήσω και να ζήσω την πραγματικότητα Στο υπόσχομαι οτι αυτή τη φορά Θα είσαι δικός μου!!! Για πάντα!!! Σ' αγαπώ!!!

Κίτρινο, είναι το χρώμα που έχω γύρω μου - έμαθα να το διαβάζω αύριο, ξαναπάω σχολείο μου λείπουν πέντε-έξι απ’ τα πλέον βασικά πράγματα που ποτέ δε τα’ μαθα, ακόμα στα εφηβικά θρανία κυρίως είναι τμήματα της ανθρωπολογίας της σεξουαλικής αγωγής μιας σεξουαλικής διαστροφής και της ζωολογίας ~~~ κίτρινο, είναι το χρώμα που γνωρίζω μαύρο, το περιτύλιγμα ψυχής - πάτα και το πράσινο σκαθάρι πάτα το και λιώστο, όπως σέρνεται παίξε με τα χρώματα και γέλα στάσου εκεί, στο διάλειμμα και ξεκαρδίσου κι άντεξε μα άσε με, να αντιγράψω τη ζωή σου πρέπει ν’ αποκτήσω, το πτυχίο μου κίτρινο, είναι το χρώμα π’ αντικρύζω - μέσα σε πολύχρωμους καθρέπτες άσε με, ν’ αγγίξω το κορμί σου λείπουν απ’ τις γνώσεις μου, τα όνειρα έμαθα, να ονειρεύομαι στα όρθια - σκότωσε κι εμένα απ’ τη ζωή σου.

Σήμερα θ’ αλλάξω πλώρη στις σκέψεις μου, θα αναλύσω με όλες τις προεκτάσεις, τον εξαδελφικό έρωτά μου ένα κομμάτι της ζωής μου, ένα κομμάτι στη ζωή όλων. Κι είναι θαρρώ κάτι που μας πόνεσε, που μας μεγάλωσε είναι κάτι που μας έκανε να ονειρευτούμε, να αγαπήσουμε το αντίθετο φύλο, από νωρίς, από μικρή ηλικία, παιδιά τότε που κάποιες φορές έμεινε απραγματοποίητο, σαν όνειρο ένας έρωτας που αρκέστηκε σε μερικές αγκαλιές και φιλιά στο μάγουλο, όλο νόημα και πονηράδα και τσαχπινιά. Ένα κλείσιμο του ματιού, όπως καθόμασταν δίπλα-δίπλα και ανταλλάσσαμε απόψεις επί παντός επιστητού, για όλα μια ματιά πονηρή, που έλεγε από την πρώτη στιγμή “σε θέλω, σε γουστάρω, μ’ αρέσεις, σε νιώθω, σε έχω συνηθίσει και σ’ αγαπώ ούτως ή άλλως, αλλά τι θα πουν οι μεγαλύτεροι, οι γονείς, τ’ αδέρφια μας, οι θείοι.” Ήταν η τάση για το παράνομο, την αμαρτία στον έρωτα ήταν μια επιθυμία, που γίνηκε ανάγκη για τη σεξουαλική ικανοποίηση με τον άνθρωπο που σε τρέλαινε πάντα. Έψαξα πολύ, είναι αλήθεια, να βρω περισσότερ

Με εκδικείσαι λοιπόν ? Καλά κάνεις , αυτό ίσως και να μου χρειάζεται... Ξέντυσα κάποιο απο τα θέλω μου και σου το πρόσφερα , γυμνό... Γυμνό απο ενοχές , γυμνό απο τα πρέπει που θα έπρεπε να είναι ντυμένο... Όμως οι τύψεις ήταν εκείνες που το έκαναν να αισθανθεί ψύχρα, κι ας έκαιγε απο έρωτα για 'σένα... Και τώρα πια , ντυμένη με τα πρέπει τυλιγμένη απο τύψεις κι ενοχές , κρυώνω... δεν ξέρεις γιατί ? γιατί μ' εκδικείσαι... και ξέρεις τόσο καλά να το κάνεις... Δυστυχώς !

Σε πλήγωσαν φιλιά, κοχύλια κι άμμος τα χείλη σου πλανέψαν, οι φεγγαριές το σούρουπο σε είδα να διαβαίνεις γαλάζια μάτια, με διόπτρες και χρυσά μαλλιά κοσμήματα στο πρόσωπο, οι βολβοί στρατιώτες, σβήνουν απ’ του έρωτα τα λάθη νεκρούς γιομίζουν οι αυλές, και τους πατείς κι ουλές στα μάγουλα, θυμίζουνε πως ήρθες πως πέρασες, προσπέρασες κι απήλθες τι με κοιτάς; εσύ γεννάς τον κόσμο τον καταστρέφεις και τον φτιάχνεις, στην αρχή εσύ οδηγείς την πλάση στο ξημέρωμα σβήνεις τ’ αστέρια στον ουρανό βάζεις φωτιές εσύ παγιδεύεις μετεωρίτες, φλεγόμενους που πάλλονται, στην ευθεία της ματιάς σου στις πιο ψηλές, του κόσμου, καταλήγουν τις πιο απρόσιτες, του ονείρου, κορυφογραμμές τι με θωρείς; εσύ είσαι πλάσμα του Θεού, εγώ ο θνητός σου ο διάολός σου που σε θρέφει, με των στίχων τις τροφές εγώ πιστός κι ο αυλικός σου, ίσως ο άλλος εαυτός σου άλλες φορές κυρίαρχός σου, ένας προστάτης κύριός σου ένας αφέντης, που τον γέννησε το χθες τι με κοιτάς; με παρασύρεις, με πονάς χάνω το έδαφος στα πόδια, κι εσύ

Εγώ γλεντώ με τους καημούς τρώω απ’ τις στάχτες πίνω τα μαύρα μου όνειρα ενώ με το στόμα κλειστό σας μιλώ για τον πόνο κι αργολιώνω με τις χούφτες μαζεύω τα δάκρυα στα δάκτυλα - γι’ αγάπη ούτε λόγος - εγώ γλεντώ με τη μιζέρια πίνω ουίσκι τ’ απογεύματα κι έχω παρέα τις αναμνήσεις μαζί ακούμε στις ειδήσεις πως σήμερα η τύχη αυτοκτόνησε.

Καλύτερα ποτέ να μην σε γνώριζα... Να μην με άφηνες ποτέ σε όνειρο δικό σου εγώ να ζήσω... Μα τώρα , δεν μπορώ να ζώ σ' αυτό, αφού απο εκείνο και εσύ λείπεις... Τώρα σε θέση παρελθόν μπήκε η καρδιά χτυπάει σε δικό της περιβάλλον και αν μαζί σου έβγαλε φτερά θα πρέπει τώρα να ξεχάσει πως πετούσε πρέπει να ζεί μεσ' τα δικά της τα νερά και να θυμάται όσα είχε κι αγαπούσε...

Μου λες να μείνουμε φίλοι; Μα, εγώ ήρθα εδώ μ’ ένα ματσάκι βιολέτες μοβ λαμπερές βιολέτες σαν τα όμορφα μάτια σου να σου φέρω την Άνοιξη να ξυπνήσω τ’ αηδόνια να ηχήσουν καμπάνες χαρμόσυνες μελωδίες του Μάρτη που φθάνει να γεμίσει η καρδιά σου μυρωδιές λουλουδιών. Και μου λες να μείνουμε φίλοι; Σου έφερα δώρο χρυσό διαπασών σαν τα χρυσά σου μαλλιά να συντονίσει με μιας τους παλμούς της καρδιάς της δικιάς σου χαράς της δικής μου μοναξιάς να διώξω τον Χειμώνα με χαρμόσυνη νότα ν’ ανθίσουν λουλούδια στα δικά μας τραγούδια. Μα μου λες να μείνουμε φίλοι; Ήρθα γεμάτος όνειρα να κεντήσουμε μαζί μια πολιτεία ονειρική να πετάξουμε σήμερα να γευτούμε τα σύννεφα σαν πουλιά της αγάπης σε μέρος που ο χάρτης δεν χωρά να γευτεί μα χωρά η καρδιά μας τα φτερά του έρωτά μας αν ανοίξουμε τώρα μαζί. Και μου λες να μείνουμε φίλοι; Σε γνωρίζω καλά ξέρω κάθε ομορφιά κι ο,τι ψάχνει να βρει η γυμνή σου ψυχή ήρθε η ώρα να ντύσω μελωδίες ν’ αρχίσω με ανθούς να στολίσω μυρωδιές να σκορπίσω και με ένα ματσάκι βιολ

Χριστέ μου όσο κι αν οι άνθρωποι σε διώχνουν μακριά απ' την καρδιά και δε σε θέλουν δε σε αγαπούν ούτε σε ζητούν ούτε ψάχνουν το θέλημά σου να μάθουν. Εσύ περιμένεις έξω απ' την κάθε καρδιά με λεπτότητα άλλοι μέσα από δοκιμασίες άλλοι μέσα από ευεργεσίες να σε δουν. Χτυπάς την πόρτα της κάθε καρδιάς. Δίνεις ευκαιρίες για να σε γνωρίσουν για να σε αγαπήσουν για να μετανοήσουν. Όταν η καρδιά ανοίξει την πόρτα της για να σε δεχτεί και με τη θεία χάρη να συνεργαστεί τότε η χάρη στους αγνούς και ταπεινούς είναι φως και χαρά ειρήνη, παρηγοριά αγάπη, ομορφιά. 2/11/05 Από την ακολουθία της Κυριακής του Πάσχα Αναστάσεως ημέρα είναι σήμερα. Γι' αυτό ας γίνουμε λαμπροί όλοι οι πιστοί. Πάσχα είναι σήμερα που σημαίνει διάβαση, Πάσχα του Κυρίου. Διότι ο Χριστός που είναι ο Θεός μας μάς διεβίβασε από το θάνατο στη ζωή και από τη γη στον ουρανό. Ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τον τάφο όπως είχε υποσχεθεί, μας εχάρισε την αιώνια ζωή και το άπειρο έλεός του. Κατέβηκες ως νεκρός στον τάφο, α

Γλύκα, φιλιά μου προίκα βρήκα το μυστικό θέλω να σ’ ανταμώσω για να σε παντρευτώ θέλω να σ’ ανταμώσω για να σε παντρευτώ τώρα να σε ρωτήσω άλλο μην πληγωθώ στα μάτια να σε κλείσω και να σ’ ονειρευτώ στα μάτια να σε κλείσω και να σ’ ονειρευτώ γλύκα, φιλιά μου προίκα βρήκα το μυστικό άλλο μη σε πληγώσω για θα φαρμακωθώ άλλο μη σε πληγώσω για θα φαρμακωθώ ώρα να σε φιλήσω λίγο να σε γευτώ στο σώμα σου να ζήσω κι έτσι να λυτρωθώ στο σώμα σου να ζήσω κι έτσι να λυτρωθώ γλύκα, φιλιά μου προίκα βρήκα το μυστικό τα μάτια μου να κλείσω για να σ’ ονειρευτώ τα μάτια μου να κλείσω για να σ’ ονειρευτώ.

Σήμερα μαύρος ουρανός Σήμερα μαύρη μέρα Σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται Σήμερα βάλανε βολή οι άνομοι Εβραίοι οι άνομοι και τα σκυλιά οι τρεις καταραμένοι. Για να σταυρώσουν τον Χριστό των πάντων Βασιλέα. Σαν κλέφτη τον επιάσανε σαν τον φονιά τον πάνε και στου Πιλάτου τας αυλάς εκεί τον τυρρανάνε. Χαλκιά χαλκιά φτιάξε καρφιά φτιάξε τρία πιρούνια και κείνος ο παράνομος βαράει και φτιάχνει πέντε Συ Φαραέ που τα ‘κανες πρέπει να μας διατάξεις. Τα δυο βάλτε στα χέρια του και τ’ άλλα δυο στα πόδια το πέμπτο το φαρμακερό βάλτε το στην καρδιά του να τρέξει αίμα και νερό να λιγωθεί η καρδιά του. Κι η Παναγιά σαν τα’ άκουσε πέφτει λιποθυμάει Σταμνιά νερό της ρίξανε τρία κανάτια μόσχο και τρία μυροδόσταμνα για να ‘ρθει ο λογισμός της. Κι όταν της ήρθε ο λογισμός κι όταν της ήρθε ο νους της ζητεί μαχαίρι να σφαγεί γκρεμό να πέσει κάτω. Η Μάρθα κι η Μαγδαληνή και του Λαζάρου η μάνα και του Ιακώβ η αδερφή κι οι τέσσερις αντάμα επήραν το στρατί στρατί στρατί το μονοπάτι το μονοπάτι που

Ο πιο μεγάλος ευεργέτης του κόσμου Χριστέ μου είσαι εσύ έχυσες το άγιο αίμα σου για να σωθεί κάθε ψυχή. Ο πιο ευσπλαχνικός πατέρας του κόσμου Χριστέ μου είσαι εσύ αμέσως συγχωρείς τ' αμαρτωλό παιδί σου όταν αυτό μετανοεί. Ο αδελφός του κάθε ανθρώπου Χριστέ μου είσαι εσύ του δίνεις ό,τι σου ζητήσει όταν αυτό τον ωφελεί. Ο πιο αφοσιωμένος φίλος του ανθρώπου Χριστέ μου είσαι εσύ ποτέ δεν τον εγκαταλείπεις όταν σε περιφρονεί. Ο πάνσοφος δημιουργός του κόσμου Χριστέ μου είσαι εσύ θαυμάζω τα δημιουργήματά σου και τ' αγαπώ τόσο πολύ. Ο μόνος παντοδύναμος Θεός του κόσμου Χριστέ μου είσαι εσύ θέλω να κάνω το θέλημά σου με υπακοή. Ο μόνος Πανάγιος Κύριος του κόσμου Χριστέ μου είσαι εσύ θέλω να σε δοξάζω με την αγνή μου τη ζωή. Ο ωραιότερος νυμφίος για την κάθε ψυχή Χριστέ μου είσαι εσύ θέλω παντοτινά να είμαι μαζί σου κάθε στιγμή. elenitheof Ιησούς Χριστός "Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφεύς, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος. Παν όπερ αν θέλης εγώ. Μηδενός εν χρεία κα

Ανοίξτε τα παράθυρα της Άνοιξης μ’ αγάπη να γιομίσουν τα κελιά μας με χρώματα να βάψουν τα φιλιά μας πιο ρόδινος να γίνει ο ουρανός ανοίξτε τα παντζούρια στα υπόγεια πολύτιμα αισθήματα να μάσουμε πιο κόκκινη να φέγγει η καρδιά μας περήφανος να στέκει ο Αυγερινός στα γκρίζα πρωινά τα πικραμένα ας διώξουμε τα δάκρυα της μοναξιάς ας δώσουμε τα χέρια στα όνειρά μας τα χείλη να σμίγουν με φιλιά στους άχρωμους καιρούς και τη μιζέρια βοηθήστε ν’ αγγίξουμε τ’ αστέρια τη λάμψη αυτή να βρούμε απ’ τον Απρίλη που εσήμερα γιορτάζει η Πασχαλιά.

Ζεσταίνω τις κόκκινες, καυτές ανάσες λίγο πριν ν’ αποστομίσω το μεγάλο αντίο ξέρεις; εγώ αποτυπώνω στο διάβα μου πολύχρωμες πεταλούδες από τα βάθη της ψυχής μου - τις κάνω στίχους, με μελωδία και άρπα - γίνονται νότες που τραγουδούν τα μεσάνυχτα κι αφήνω σκούρα και βαριά βήματα στους δρόμους που περπάτησες - ακολουθώ τα ίχνη σου - γίνονται ανήσυχοι αρχιμουσικοί που απαγγέλλουν αποχαιρετιστήριους ψαλμούς με θυμιατήρια όπως τυχαίνει η ζωή, κάπου-κάπου να μας κάνει να συναντιόμαστε στο πουθενά - λίγο πριν έρθει το πρωινό, να πάρει τη φαντασία - και μένω ξοπίσω σου, να μαζεύω τα τριαντάφυλλα στα ξεραμένα βήματα που πάτησες ένα απόλυτο τικ-τακ, είναι οι στίχοι μου ήχοι από συγκερασμένα κλειδοκύμβαλα - σαν εξωτικά λουλούδια, που ανθίζουν το Χειμώνα - ξέρεις; βρήκα ένα πράσινο κοχύλι κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στα χείλη σου που μ’ έκλεισαν σ’ ένα μπουντρούμι, καστανό κι απρόσιτο σαν τη ματιά σου και παραμένω ένας ήλιος που ντρέπεται να ανατείλει στα παραθύρια του είναι σου αυτός ειν’ ο δικός

κάντε κλίκ επάνω στη foto

Όλη μου η ζωή είναι γεμάτη απ' του Χριστού την αγάπη κι αυτό με συγκινεί. Η καρδιά τον αγαπάει κάθε μέρα που περνάει πιο πολύ κι όταν συνειδητοποιεί πόσο είμαι αμαρτωλή πονάει. Τον σκέφτομαι πάνω στον σταυρό αχ! πόσο αδιαφορώ και πόσο τον περιφρονώ όταν όσα έκανε για μένα τα ξεχνώ. Πόσες ευεργεσίες πόσα δώρα μού 'χει δώσει κι εγώ με τόσες αμαρτίες τον έχω σταυρώσει. 9/11/05

Όχι! Μην ακούς εκείνα που λέω άκου εκείνα που να πώ δεν τολμώ. Όχι! Μην κοιτάς εκείνα που κάνω δεν είναι εκείνα που θέλω εγώ. Φυλακή η ζωή μου, το ξέρεις και να φύγω απο εδώ δεν μπορώ να ξεφύγεις αφού υποφέρεις να μην μείνεις άλλο εδώ Ισχυρά της ζωής μου τα θέλω να τα ζήσω όμως πια δεν μπορώ δολοφόνος τους πάλι τα πρέπει κι εσύ, θέλω , πολύ δυνατό. Άκου εκείνα που να πώ δεν τολμώ Κάνε εκείνα που δεν έκανα εγώ!!!

Όμορφη κόρη η ζωή μ' ένα χαμόγελο φωτεινό ντυμένη με των φεγγαριών το νυφικό σκορπίζει μύρα και ρόδα στις καρδιές χορεύοντας με τον ήχο της θάλασσας πάνω στα κύματα των λουλουδιών. Τρέφει τα πεινασμένα όνειρα των ανθρώπων τις μαγικές νύχτες των σιωπηλών τραγουδιών με τον ξάστερο ουρανό χαρίζοντας ελπίδες και παρηγοριά στων άστρων τον πόνο, την πίκρα και τη μοναξιά. 31/8/06

Το μεταφέρουμε αυτούσιο από το lexima.gr Η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.) προκηρύσσει τους ΚΒ΄ Πανελλήνιους Ποιητικούς Αγώνες Δελφών με ελεύθερο θέμα ( μέχρι 30 Απριλίου 2007 ) Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών Γερανίου 41, 2ος όροφος 104 31 - Αθήνα Τηλ.: 210 - 3302550 Αθήνα, 20 Μαρτίου 2007 Π Ρ Ο Κ Η Ρ Υ Ξ Η ΚΒ΄ ΔΕΛΦΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΠΟΙΗΣΗΣ 2007 ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ (ΠΕΛ) Η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.) προκηρύσσει τους ΚΒ΄ Πανελλήνιους Ποιητικούς Αγώνες Δελφών με ελεύθερο θέμα. Το ποίημα πρέπει να είναι αδημοσίευτο και να μην υπερβαίνει τους 30 στίχους. Να σταλεί σε πέντε δακτυλογραφημένα αντίτυπα με ψευδώνυμο κάτω δεξιά. Οι διαγωνιζόμενοι να εσωκλείσουν στο μεγάλο φάκελο μικρότερο κλειστό φάκελο με τα πραγματικά τους στοιχεία :Ονοματεπώνυμο, Διεύθυνση, ΤΚ, Τηλέφωνο,τον τίτλο του έργου και το ψευδώνυμο. Οι συμμετοχές να σταλούν ταχυδρομικά με απλή επιστολή και όχι συστημένη στα γραφεία της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, Γερανίου 41, 2ος όροφος 104 31 - Αθήνα, με την

Στον κήπο με τα μεθυσμένα χρώματα ήπια το νέκταρ των παραδεισένιων πουλιών μέθυσα απ' τα τραγούδια των λουλουδιών ζαλίστηκα απ' τ' ουρανού τ' αρώματα μα απ' όλα τ' αστέρια ένα ξεχώρισα. Άπλωσα τα δυο μου χέρια για ν' αγγίξω το φως του ακόμα δεν το γνώρισα και την καρδιά μου έκαψε με τη φλόγα του. Αστέρι μου θέλεις να ταξιδέψουμε μαζί σε μιαν ατέλειωτη γιορτή στα χρώματα του ουράνιου τόξου; Μετά από τα μερόνυχτα της σιωπής από τα δάκρυα της αστραπής ύστερα από τη βροχή του πόνου το φως της ελπίδας δος μου. 30/8/06

Μια ωραία πεταλούδα από λουλούδι σε λουλούδι δεν πετά. Ψάχνει και αναζητά το μοναδικό λουλούδι που θ' αγαπά παντοτινά. Πεταλούδα η καρδιά στο λιβάδι της ζωής σε προσμένει. Η ευωδιά των λουλουδιών την καλεί μα αυτή εσένα θέλει. Για το δικό σου νέκταρ διψά και περιμένει . 3/9/06

Καταρχάς να καλοσωρίσω αυτή τη νέα λογοτεχνική διαδικτυακή κίνηση -μέσω της νέας μόδας των blogs- που επιμελήθηκε ο Γιώργος Κόκκινος, με αφορμή μια συζήτησή μας λίγες βδομάδες πριν! Ελπίζω να συμμετάσχουν όσοι πιο πολλοί bloggers -εραστών της λογοτεχνίας-. Θα είναι ένα ωραίο ταξίδι... Ξεκινώ, εκθέτοντας τον εαυτό μου, δημοσιοποιώντας τα δύο πρώτα ποιήματά μου. Πρωτόλεια, ερασιτεχνικά, με την αθωότητα και την άγνοια του στίχου αποτυπωμένα πάνω τους.. Μικρές Αλήθειες (για να είμαι ειλικρινής) ζω όταν κοιτάζω τα μάτια της μάνας μου, μου δίνουν μια αφορμή για να προχωρώ. πιστεύω σ' Εκείνον για να μείνω άνθρωπος ,οι θρησκείες με κάνουν να αιμορραγώ. πολιτικοποιούμαι για να έχω άποψη, τα κόμματα μου προκαλούν εύκολα εμετό. είμαι έλληνας γιατί έτσι μου είπανε, για να τα καταφέρω όμως Πρέπει να ταυτιστώ. καλύπτω τη τεμπελιά μου σπουδάζοντας, «πανεπιστήμιο να πας» μου 'παν για να μορφωθώ. δουλειά και άγχος για τη συνέχεια, χρήματα και δόξα για να εξελιχθώ. με παρέες και φίλους βγαίνω τα

Έλα κοντά μου φώναξε η Μαρία τα μονοπάτια όλου του Σύμπαντος απόψε να βαδίσουμε να ’χουμε ολάκερο τον κόσμο κρυμμένο μέσα στο ταξίδι μας ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ Από το «18 Δρόμοι για τον ουρανό» δε ζητάς τ’ αστέρια, ξέρω μα, τι μπορώ να σου προσφέρω; ο Παράδεισος δε βρίσκεται στο δρόμο μου ‘κει που ανθίζουν τα λουλούδια ‘κει που κλαίνε τα τραγούδια εκεί ειν’ ο κόσμος μου ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ Από το «18 Δρόμοι για τον ουρανό» κουράστηκε η ψυχή από τα γράμματα τα ρήματα, τα άσματα τους ιδιωματισμούς και τώρα ήρθε ο καιρός για να σωπάσει η γλώσσα που μου χάρισαν η Ελληνική Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ Από το «Δροσοσταλιές» για πες μου, πού χάθηκες λοιπόν; και μόνος ψιθυρίζω στο κορμί σου τα μάτια σου με στίχους περιγράφω με μελωδίες απ’ του έρωτα τους μίσχους λουλούδια που κάποτε ανθίσαν κανείς δε με ακούει να τραγουδώ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ ΛΟΙΠΟΝ; Από το «Δροσοσταλιές» σε διάβασα απ’ άκρη ως άκρη στα πληγωμένα μονοπάτια των χειλιών σου κι ύστερα προσδιόρισα τον τελικό προορισμό σου κλείνοντας τα μάτια ΣΕ ΠΕΡΙ