Πορφυραδα

''Εφυγε σαν κύριος'' ..  Ένα κείμενο του Γιώργου Μιχαλόπουλου    Έφυγε σαν...κύριος, διακριτικά απε χώρισε με την επικαιρότητα, επιβαίνοντας στο λευκό του έλκηθρο βαστώντας τις γεμάτες γεγονότα αποσκευές του, χαρίζοντας 2019 στιγμές ανάμικτες, πικρές σαν το αμύγδαλο και γλυκές σαν ζαχαρωτό των εορτών, έφυγε όπως σχεδόν ήρθε με το κεφάλι ψηλά εν μέσω βεγγαλικών αποχαιρετισμού και παιάνων ευχαριστίας. Μας άφησε χρόνους το 2019, παραδίδοντας την σκυτάλη της ιστορίας στον επόμενο. Φεύγουν τα καραβάνια της μέρας, φορτωμένα με τις απουσίες των αδικοχαμένων προσ-μονών που ασκητικά επέλεξαν να ζήσουν μακριά απ τα φώτα της συμβατικής αποδοχής. Φεύγουν οι στιγμές, αδειάζοντας τις θέσεις εργασίας του παρόντος. Σβήνουν οι φωτεινές επιγραφές του ήλιου που διαφήμιζαν την βιτρίνα των καλοκαιρινών εκπτώσεων θερμοκρασίας. Φεύγουν οι ώρες, παράνομα μεταναστεύουν, τα ρολόγια της μνήμης ακολουθούν πιστά τις εκκρεμότητες ως συνοδεία.

VII Ανένταχτα του Γιώργου Σ. Κόκκινου - Αδημοσίευτα *διανθισμένα με τις φωτογραφίες της Μαρίας Καραμπούτα* (Τα κάτωθι ποιητικά κείμενα και στιχουργήματα δεν συμπεριελήφθησαν στα ηλεκτρονικά βιβλία ‘’Ανένταχτα I’’ & ‘’Ανένταχτα II’’ και θεωρούνται Αδημοσίευτα, ενώ το Παραμονή Χριστούγεννα έχει περιληφθεί αυτούσιο στο 3ο βιβλίο της σειράς Πρότερον Θνητοί , καθώς και στην αντίστοιχη Επίτομη έκδοση. Έχουν υποστεί ελάχιστες τροποποιήσεις από την αρχική τους παρουσίαση στο stixoi.info ). Χλωμό Σαββατόβραδο Και να μια μελωδία π’ ακούγεται, ξεχασμένη καιρός πάει πολύς που άκουγα και διάβαζα για νέους κόσμους εδώ να μασουλάω Μαγιάτικο ψωμί, με ελαιόλαδο και δυόσμο πόσα φεγγάρια μάτια μου να περιμένεις ακόμα; γεμίσανε τα φεγγάρια, αδειάσανε περάσανε μήνες, χρόνια, δεκαετίες γεμίσανε τα ποτήρια με πίκρες, φαρμάκι από χάπια και αηδία σπάσανε τα ποτήρια με μια μανία τόση, σε ραγισμένους τοίχους σπάσανε πάνω τους τα μπολ, τα πιατικά σε στίχους πο

Περικλής Ρεΐζης Ποιήματα και μικροδιηγήματα Προβοκατόρικοι καιροί Παλιώνουν στη θέση τους, καρέκλες τραπέζια, βάζα μια σερβάντα παλιά με τα γυαλικά της μάνας - γιατάκι του γλυκού και πειρασμός της μνήμης - παλιώνουν και ξεθωριάζουν σαν φωτογραφίες που δεν θα πουν λέξη... έχει και  η φθορά τους κανόνες της και σοφία...  τη λένε σιωπή που μιλάει στα μάτια και τις ψυχές... - Έκρυβε πάντα η μάνα, ένα βάζο με σπιτικό γλυκό, από φόβο μην το βρούμε και το φάμε μαζί με κάτι σοκολατένιες μαργαρίτες! Όσα χρόνια κι αν περάσουν όσα γλυκά κι αν φάτε κανένα δεν θα έχει την γλύκα και την γεύση και το άρωμα της μαργαρίτας εκείνης ! Της γεμάτης με λαχτάρα με πεθυμιά με χαρά ! Μια μαργαρίτα φορτωμένη όνειρα... που την έκρυβε η μάνα  για να' χει να κεράσει τους μουσαφίρηδες...και μετά φτιάξαν τα χρόνια, περίσσεψαν τα κουτιά με τα γλυκά στο σπίτι, μα ένας προβοκατόρικος καιρός μας προκαλούσε και τριβέλιζε το μυαλό μας να ψάξουμε και να βρούμε το κρυμμένο βάζο των παιδικών μας χρόνων κα