ΕΠΙΛΟΓΟΣ μέρος 4

(στίχοι γραμμένοι σε πακέτα τσιγάρων μέσα στη φυλακή μου)

Υάκινθος

Τα λόγια όμορφα και όμορφες οι ώρες

μα φεύγουν έτσι από τα μάτια μας, σαν τρένα

λες και φορτώσαν τις στιγμές μας και τις κλέψανε

φιλιά με δάκρυ οι αναμνήσεις, χαρισμένα

μέσα στον έρημο σταθμό, πάνε και έρχονται τα τρένα

μη με ρωτήσεις να σου πω, έχω εισιτήριο διπλό

απλά δεν έχω προορισμό και δεν υπάρχω για κανέναν

 -  αν θέλεις έλα. Κρατώ μια θέση και για σένα.  -

Υεμένη

Απ’ τα βαγόνια κατεβαίνουν οι αγάπες

που δεν αντέξανε ποτέ το χωρισμό

με τα φτερά τους τα σπασμένα

άυλοι άνθρωποι, κορμιά αγανακτισμένα

που ‘μαθαν πρόστυχο πως είναι πως το φιλί

και σουλατσάρουνε σκυφτοί στις αποβάθρες

κι η μέρα δε θα τους χαρίσει άλλο πρωί

ό,τι κομμάτια έχει γίνει, γίνεται άνεμος

και στο παρόν, το παρελθόν μας δεν κολλάει

όταν ραγίσει το γυαλί, ένα κομμάτι του αρκεί

σαν το μαχαίρι όλο το σώμα να τρυπάει…

Υάκινθος

Κρατούν βαλίτσες με χιλιάδες αναμνήσεις

με το κορμί να κουβαλάει τις πληγές

τη μνήμη, μάτια μου, δεν σβήνεις όταν θες

σε σβήνει εκείνη με τη μία, όταν θελήσει

όταν το βάρος της κανείς δε θα κρατήσει…

Υάκινθος & Υεμένη

Ό,τι κομμάτια έχει γίνει, γίνεται άνεμος

και στο παρόν, το παρελθόν μας δεν κολλάει

όταν ραγίσει το γυαλί, ένα κομμάτι του αρκεί

σαν το μαχαίρι όλο το σώμα να τρυπάει…

Υάκινθος

-  Σώπα  -

δεν υπερβάλω, έτσι εκφράζω εγώ την αγάπη

γράφω στο άψυχο χαρτί, με το μελάνι της ψυχής

τ’ απωθημένα μου

αυτοί είναι οι άγραφοι κανόνες

μα όσο και να ψάξεις δε θα τους βρεις

-  Σώπα  -

και πες μου αν οι μυγδαλιές κι οι παπαρούνες της Άνοιξης

έχουν ανθίσει στα περβόλια του ονείρου…

Υεμένη

Μια πεθαμένη μέρα χύνεται σ’ ένα παγωμένο ποτήρι.

Ίσα με δέκα πεθαμένα χρόνια μακριά απ’ την αγκαλιά σου

μακριά απ’ την αγκαλιά σου αγάπη μου

νεκρά είναι τα κύτταρά μου

αμίλητη η ανάσα μου, ψυχρά τα δάκρυά μου

μακριά απ’ την αγκαλιά σου αστέρι μου, δε λάμπω

δεν είμαι, μήτε υπάρχω σ’ ένα άδειο σκηνικό

γιατί γεμίζει και ζεσταίνεται η μέρα

όταν οι δυο γίνονται ΕΝΑ και κολλάνε

κι αν τύχει ν’ αποκολληθούν, θρηνούν το μισεμό…

Υάκινθος

Είναι αβάσταχτος καημός όταν ψελλίζεις απ’ τα χείλη σου τ’ Αντίο

και πιο βαρύ όταν τα χείλη εννοούν το χωρισμό

είναι σκληρό ν’ αργοπεθαίνεις, έτσι αμίλητος

σαν το κερί που έμεινε στην άκρη αργοπεθαίνοντας λειψό

είναι σκληρός κι ο χωρισμός όταν επέρχεται

κι εσύ κοιτάς αμέτοχος, μην έχοντας τη δύναμη μακριά να τον κρατήσεις.

Μακριά απ’ την αγκαλιά σου αγάπη μου, είμαι μισός

και το χαμόγελο πάει χρόνια που ‘χει να φανεί στα χείλη

«ΧΑΜΟΓΕΛΟ» τί αστεία λέξη;

ένας χαμός και ένας γέλωτας είρωνας

κι εκεί που πήγε ίσα μια στάλα το στόμα να τσακίσει, μάντεψε!

χύθηκε η μέρα μου σ’ ένα ποτήρι αδειανό…

Υεμένη

Μου ‘πες θα βγει ο Αυγερινός, μα κάπου χάθηκε το φως

μου ‘πες θα ‘ρθει η Ανατολή και πως θ’ ανάψει ένα κερί

μα στον τυφλό, έστω κι αυτό μοιάζει με ψέμα

υπάρχω ακόμα κι αν ζω δίχως σώμα

υπάρχουν για σένα, υπάρχουν κρυμμένα

μια ανάσα, μια σκέψη, μια νέα αρχή

πετρόψαρα ρίξτε στον πάτο ν’ ανθίσει

λουλούδι που γέλασε, ανθός που θρηνεί

στον πάτο της λίμνης υπάρχει μια τύχη

κρυμμένη στον βούρκο, κρυμμένη μια ευχή

κι αυτός που αγάπησε, αυτός που χωρίζει

θα είναι διπλά τυχερός σαν τη βρει…

                                                                                                       

Υάκινθος & Υεμένη

Σημαίνουν Χριστούγεννα, η μαύρη γιορτή

στον πάτο της λίμνης υπάρχει μια τύχη

κρυμμένη στον βούρκο, κρυμμένη μια ευχή

πετρόψαρα ρίξτε στον πάτο ν’ ανθίσει

λουλούδι που γέλασε, ανθός που θρηνεί

κι αυτός που αγάπησε, αυτός που χωρίζει

θα είναι διπλά τυχερός σαν τη βρει…

Υάκινθος

Τις γέφυρες που αργά αργά τις χτίζαμε

στις απαρχές του έρωτα που ανθίζαμε

μη τις πληγώσουμε αγαπημένη 

μαζί κι οι δυο τη μάχη δώσαμε

σαν τις καρδιές μας τις ενώσαμε

ας λησμονήσουμε τα λάθη λατρεμένη 

πλίνθους, διαμάντια, λόγια ρίξαμε

κι αγάλι αγάλι έτσι τις χτίσαμε

να μας ζηλεύουν οι ερωτευμένοι…

Υεμένη

Χίλια λουλούδια τις στολίσαμε

κήπους, παρτέρια, ρόδα ανθίσαμε

να μαραζώσουμε ευτυχισμένοι 

μπρος στη φιλία μας που αρχίσαμε

με την αγάπη όπου γεμίσαμε

μη τη σπιλώσουμε ναυαγισμένοι 

δάκρυα και πόνο σε ποτίσαμε

στη φυλακή, αγκαλιά, σε κλείσαμε

φύγε ελεύθερη, σαν πρώτα αθωωμένη…

Υάκινθος & Υεμένη

Υπάρχω ακόμα κι αν ζω δίχως σώμα

υπάρχουν για σένα, υπάρχουν κρυμμένα

μια ανάσα, μια σκέψη, μια νέα αρχή

γιατί γεμίζει και ζεσταίνεται η μέρα

όταν οι δυο γίνονται ΕΝΑ και κολλάνε

κι αν τύχει ν’ αποκολληθούν, θρηνούν το μισεμό…

Υάκινθος

Ανάθεμα κι αν ήξερα τί έχεις επιλέξει

που βρίσκεσαι, που πιάνεσαι, με τί καημό μεθάς

ποιος άνεμος τα μάτια σου γι’ απόψε να τα βρέχει

που χάνεσαι, τί αισθάνεσαι, πως πνίγεις το λυγμό;

θα ήθελα να μάθαινα ποιον έχεις επιλέξει

ποιος σ’ έχει επιλέξει, επί λέξη επιλέξει

ποιος πιάνει το χεράκι σου, το σφίγγει λέξη-λέξη

και χάδι-χάδι σβήνει μια αγάπη στον καιρό

καιρός βαρύς, απόβραδο, πεθύμησα τα χείλη

η ζέστη μ’ έχει κάνει να ζητώ λίγη δροσιά

δροσιά μόνο τα χείλη σου με κέρασαν Απρίλη

και ψες κατακαλόκαιρο με έλουσαν με θυμό

βαθύς λυγμός ακούγεται, πολλά φεγγάρια πέφτουν

οι μέρες εναλλάσσονται με γκρίζες συννεφιές

τα μάτια σου ζωγράφισα μια νύχτα με μολύβι

και να που πυροβόλησαν με σφαίρα, τις καρδιές

μα τώρα πάει πέθανε, δε μένει εδώ αγάπη

και δες, τα τριαντάφυλλα μαράθηκαν κι αυτά

αν κάποτε με μέθαγαν δροσοσταλιά και δάκρυ

τα σύννεφα μας κρύψανε και ψάχνω στα τυφλά

θα ήθελα να μάθαινα ποιον έχεις επιλέξει

ποιος σ’ έχει επιλέξει, επί λέξη επιλέξει

ποιος πιάνει το χεράκι σου, το σφίγγει λέξη-λέξη

και χάδι-χάδι χάνεται μι’ αγάπη απ’ τα παλιά…

Υεμένη

Γλυκοχαράζει η αυγή

του κόσμου χρώματα

θα λάμψουνε σε λίγο

κι ο πετεινός φωνάζει

τη νέα μέρα που χαράζει

άκου το πρωινό τιτίβισμα στ’ αγέρι

η πρώτη λάμψη τ’ Αυγερινού

το πρόσωπο λευκό, ως δείχνει

χρώμα δεν έχει πια του δειλινού

και η φωνή δειλά-δειλά ακούγεται

σε συμφωνία μουσική ξεχύνεται

παντρεύεται τον ήχο της αγάπης

βουλιάζει στα νερά της αυταπάτης

κι όλο φωνάζει, όλο ζητά

μαγευτικό μου εσύ στολίδι

από τα πέρατα του κόσμου

- λησμονημένη μου αγάπη -

μη δώσεις θλίψη στην καρδιά

που ‘ναι για χρόνια μοναχή

και προδομένη…

Υάκινθος

Βρήκα μι’ απόσταση ελάχιστη, το αύριο να μας ορίζει

το σήμερα να γίνεται ο κόσμος μας

το χθες να πλάθεται απ’ την πνοή μας

καυτές ανάσες, μάτια μισόκλειστα, χείλη μπλεγμένα

κι εγώ μυρίζω στα παπλώματα

το θηλυκό σου άρωμα, “Υεμένη”

δε φεύγει οσμή από τα ρούχα ή το κορμί μου

κι ούτε που θέλω να τη βγάλω απ’ το μυαλό

γιατί στα χείλη βρήκα ίδιο τον εαυτό μου

τις μεθυσμένες κόρες των ματιών, στα ναύλα μου

μα το ταξίδι αυτό θα σύρουμε παρέα

- μη φεύγεις - μήτε λεπτό μη χάνεσαι απ’ τη ζωή μου

γιατί και το μικρό, το δευτερόλεπτο που φεύγει είναι κόστος

ένα φιλί λιγότερο στην πανδαισία.

Κι έχει το χρώμα γαλανό, με πιτσιλιές πινέλου η οροφή του

και δε μας νοιάζει πιότερο, παρά στον έρωτά μας

να ‘χει δροσιά το πρωινό που θα ξυπνούμε

χαράματα να σμίγουμε στο ΕΝΑ τη μαγεία.

Κι έχει το χρώμα καστανό, στα μάτια και τα χείλη

που όταν ματώσουν γίνονται τριαντάφυλλα στο πάθος

και δε μας μέλλει η ζωή αν γίνει μερτικό τους

παρά μονάχα το κορμί να μαρτυράει “Υεμένη”…

Υάκινθος & Υεμένη

Κι έχει το χρώμα γαλανό, με πιτσιλιές πινέλου η οροφή του

και δε μας νοιάζει πιότερο, παρά στον έρωτά μας

να ‘χει δροσιά το πρωινό που θα ξυπνούμε

χαράματα να σμίγουμε στο ΕΝΑ τη μαγεία

έχει το χρώμα καστανό, στα μάτια και τα χείλη

που όταν ματώσουν γίνονται τριαντάφυλλα στο πάθος

και δε μας μέλλει η ζωή αν γίνει μερτικό τους

σαν το ταξίδι αυτό θα σύρουμε παρέα…

Υάκινθος

Περπάταγα για ώρες, ξημερώματα

τριγύρω απ’ τη μικρή τη γειτονιά σου

-  πού να ‘ναι η αγάπη μου, πού χάθηκε

πού βρίσκονται τα πορφυρά φιλιά σου; -

στα μαύρα είχα ντύσει το κορμάκι μου

κι η μπλούζα ασορτί με την ψυχή μου

τί έκανα κι αμάρτησα καλή μου

και μένω να στερούμαι το φιλί;

στα σπίτια, οι γειτόνοι θα κοιμόντουσαν

το φως στο παραθύρι σου αναμμένο

- για ‘κείνο το μικρό παραθυράκι σου μιλώ -

που λάμπανε τ’ αστέρια μια νυχτιά

στα κοριτσίστικα σεντόνια σα με είχες ξαπλωμένο

δεν έπαυε στιγμή ν’ απουσιάζει

το στόμα σου απ’ το δικό μου στόμα

για ό,τι κι αν σε παίνευα κορίτσι μου

τα χείλη σου με γέμιζαν με χρώμα

μου έλεγες, τα μάτια μου πως έλειπαν

και τα ήθελες κοντά σου όλη μέρα

τα χέρια μου σε μάγευαν, μου έλεγες, θυμάσαι;

μα ο έρωτας δεν πήγε παραπέρα

περπάταγα για ώρα τα χαράματα

με βρήκε ξαφνική λιποθυμία

τα χέρια μου μαζεύτηκαν κατάχαμα

και έκλαιγα μ’ ανείπωτη μανία

τί κι αν το όνομά σου στριφογύριζε

στο στόμα, το λαιμό, τα σωθικά μου;

κατράμι - δειλινό μας εξουσίασε

- ρωτάς αν θέλει ακόμα η καρδιά μου; -

πού πήγε τόση αγάπη σου, πού χάθηκε

πού βρίσκονται τα λόγια της φωνής σου;

πού να ‘ναι η αγάπη μου, πού χάθηκε

πού βρίσκονται τα μάτια της ψυχής μου;

…

ΤΕΛΟΣ

Εικαστική δημιουργία εξωφύλλου: Γιάννης – Στέλιος Παππάς

Φωτογραφική επιμέλεια: Μαρία Παρασκευοπούλου

Επιμέλεια έκδοσης: Γιώργος Σ. Κόκκινος

Φιλοξενία - υποστήριξη: eBooks4Greeks.gr

Πολυγλωσσική δυνατότητα + Περιεχόμενα στιχουργήματα