Χρυσόψαρα
Εγώ ειμ’ ένας άνεμος
που παρασέρνει
τ’ αφρισμένα κύματα
εγώ ειμ’ ο αγέρας
που φυσάει
πάνω στα μαλλιά σου
και κολυμπούν στα χέρια σου
χρυσόψαρα
κι αστράφτουν γύρω σου
οι πανοπλίες του ήλιου
όσο κι αν δεν πιστεύεις
χάνομαι
στα αφανή μονοπάτια
εγώ καθοδηγώ
ιππότες
στον κήπο της Αβύσσου
κυκλώνομαι από ποτάμια
θάλασσες
τα σκοτεινά βράδια
και περιφέρομαι
σαν καβαλάρης
με πανοπλία και ξίφος
εγώ πυροβολώ τα όνειρα
κι αδράττω τη μέρα σου
εγώ αφήνω πέτρες
δίπλα σε χνάρια που σβήσανε
όσο κι αν με γυρεύεις
χύνομαι
αφήνομαι
εξανεμίζομαι
και περπατώ
πάνω στα σύννεφα
της αγκαλιάς σου
σαν κολυμπούν στα χέρια σου
χρυσόψαρα
κι αστράφτουν γύρω σου
οι πανοπλίες του ήλιου.
πυροβολείς τα όνειρα??? ααα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήβάλτο και στο στίχοι, θα είμαι το πρώτο αγαπημένο σου!!!:))
Γιώργο, μ' αρέσει το ποιήμα σου γιατί αναφέρεις κύματα,χρυσόψαρα,θάλασσες και αυτές οι εικόνες μ' αρέσουν πάρα πολύ αφού αγαπώ τη θάλασσα και τα δελφίνια.Αύριο αν προλάβω, θα γράψω κι εγώ ένα πολύ ωραίο ποίημα με κύματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει στο stixoi.info Νικολέττα μου! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό μήνες....
Ελένη το περιμένω το νέο σου ποίημα...
Καλησπέρα και στις δύο!