Φυσάει...

Φυσάει απόψε
εν’ αγέρι στα μαλλιά μου
και μες στην καύτρα, του Αυγούστου
νιώθω την αλμύρα

δίπλα, της θάλασσας το κύμα
ζωγραφίζει
δυο γλαροπούλια ερωτευμένα
να παίζουνε παιχνίδια

οι αστερίες τους κοιτάνε
απ’ το βράχο
και τα καβούρια, πλάι στην άμμο
καψαλίζονται

κι όλο θυμάμαι, νοσταλγώ
κάποια ταξίδια
μα εσύ γοργόνα, σ’ άγονα καράβια
που βυθίζονται

φυσάει απόψε
κι ο αγέρας μ’ αλητεύει
με παρασύρει, σε πελάγη
που στιγματίζουνε

χαϊδεύει τ’ άγρια μαλλιά
φιλάει τα χέρια
ζητά τον έρωτα, απ’ τα μάτια
που φτερουγίζουνε

έι καπετάνισσα
για πού τραβά η ματιά σου;
έχει λοξέψει, απ’ τα χείλη μου
το βλέμμα

νιώθω, πως ο,τι κι αν χαρήκαμε
ήταν ψέμα
και πως τα στείρα μας καράβια
έχουνε μπατάρει

φυσάει λοιπόν
‘κει στις ακτές, ενός ονείρου
κι ήθελα πάντα ν’ αγαπήσω
κάποια θάλασσα

λεν’ πως κι η θάλασσα
σα μάνα έχει γεννήσει
παιδιά απ’ τη στέρηση, την πίκρα
και τη θλίψη.