Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο..
..από το σημερινό φύλλο του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη Το αφιέρωμα υπογράφει η Σοφία Αδαμίδου.
Στην ποίησή του χώρεσε το σύμπαν.
«Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,
να 'ρχονται οι Ανοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις...
να λείπεις - δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο».
«Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,
για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα. Την ομορφιά
ποτές μου δεν την πρόδωσα. Ολο το βιος μου το μοίρασα δίκαια. Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ' ένα κρινάκι του αγρού
τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε»
(ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ)
Μπροστά σε ένα Γ Ρίτσο..απλά υποκλείνομαι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά, θα υποκλιθώ και εγώ!!!
Σας ευχαριστώ και τις δύο για τη συμμετοχή σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξίζει ακόμα να αναφέρουμε για όσους μας διαβάζουν, πως η ίδια εφημερίδα στο σημερινό της φύλλο, μέσα στο νέο ένθετο "Ριζόχαρτο", φιλοξενεί εκτενές βιογραφικό σημείωμα του ποιητή, με την πλήρη εργογραφία του!
Θα το βρείτε εδώ:
http://www.rizospastis.gr/page.do?id=8590&publDate=29%2F4%2F2007&direction=&pageNo=3
Για τη ζωή του Ρίτσου και πολλά ποιήματά του διάβασα πέρσι το χειμώνα όταν προετοιμαζόμουνα για τις εξετάσεις για να μπω στο Διδασκαλείο. Στον υπολογιστή μου έχω αρκετά.Τελικά αυτό το διάβασμα για τις εξετάσεις μου έκανε καλό γιατί αγάπησα την ποίηση ακόμα περισσότερο. Σας χαρίζω με αγάπη ένα ποιήμα του που μ' αρέσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαπνισμένο Τσουκάλι
(απόσπασμα)
Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ'όλες τις καρδιές, σ'όλα τα χείλη.
'Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα."
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
...έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.
Ρίτσος