Οφθαλμαπάτη
Κοιτώ στον καθρέφτηκαι κάποιος εκεί μέσα μου γελά...
Μα ,ναι, σε βλέπω...
Είσαι εσύ αυτός που γελά...
Είσαι εδώ...
Ένα χαμόγελο ,
σπάει το μαρμαρωμένο πρόσωπό μου...
Μα, απο τον καθρέφτη,
κάποιος λείπει...
Με ψάχνω...
Λείπω...
Ένα δυνατό "ΓΙΑΤΙ" μου,
ραγίζει τον καθρέφτη, και τότε...
αντικρύζω την πραγματικότητα...
Εσύ, μια οφθαλμαπάτη...
Εγώ , τί ?
ένα τίποτα...
Νικολέττα, καλησπέρα. Ωραίο το ποίημα σου και μελαγχολικό. Ταιριάζει με τη σημερινή διάθεσή μου. Θα σου γράψω ένα ποίημα του Σωκράτη Ξένου που βρήκα στο Ανεμολόγιο και μ' αρέσει πολύ και νομίζω έχει σχέση με το δικό σου ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Σε άκουγα μ` ευλάβεια
και δε θυμάμαι
αυτά τα μάτια
το φως τους μ` έκαιγε
αριστερά του όχι μ` άφηνες
στη χώρα του τίποτα
ξέχασα τον εαυτό μου και μου λείπεις
κι απ` όλα
τουλάχιστον
η κατηφόρα του λαιμού σου
στο πιο κλειστό δωμάτιο του νου
ακόμα δεν άνοιξα παράθυρο
τ` άρωμα μη μου φύγει."
Εσύ είσαι ο κόσμος ολόκληρος, Νικολίνα μου, που ανατέλλει και δύει και ξημερώνει και βραδιάζει...
ΑπάντησηΔιαγραφήεσύ κινείς τα νήματα της ημέρας και της νύχτας και τα κάνεις κουκλοθέατρο...
όπως και κάθε ένας από εμάς! Φιλιά καλό μου!