Ο αγέρας της Άνοιξης

Τι να πεις γι’ αυτό τον αγέρα
που φυσάει τις νύχτες, τα μαλλιά σου
που ροκανίζει συθέμελα τ’ αυτί και το τρώει

άλλοτε το χαϊδεύει μ’ ένα φου, φου, φιιιουυυυυυ
κι άλλοτε το μαστιγώνει με βουητά, ββββουυυυυ

κι όπως είσαι καθισμένος, ανάμεσα στο τραπέζι
ανάβεις τσιγάρο και τον λησμονάς

“τσαφ” ο αναπτήρας νεκρώνει
“τσαφ, τσαφ, τσαφ, τσαφ”
πετάγεται η φλόγα και σου καίει τα δάκτυλα

τα σύννεφα τρέχουν μ’ ορμή στα ουράνια
κι εσύ ξοπίσω τους, βιάζεσαι να τα πιάσεις

φοράς το δερμάτινο, το αδιάβροχο
μα παγώνουν τα κόκκαλα και ραγίζουν
και τα τζάμια χτυπούν, όπως κλείνουν

“σμπΑφ, μπΑφ, σμπΑμ, μπΑμ”

κι όπως τρέχει το δάκρυ, παγώνει
και γίνεται κρύσταλλος πάνω στα μάτια

τι να πεις γι’ αυτό τον αγέρα
που φυσάει τις νύχτες, την Άνοιξη
που σε σμίγει μ’ αιώνιους Χειμώνες;