Το κορίτσι με τις κόκκινες μπαλαρίνες

Ήταν ένα ζεστό μεσημέρι, που περίμενα για την απάντηση
εσύ με προσπέρασες, έτσι αγχωμένη, αλαφιασμένη
- κάθισες δίπλα μου

με κοίταζες, σε κοίταγα, κοιταχτήκαμε αστραπιαία
ύστερα το βλέμμα στράφηκε στις κόκκινες μπαλαρίνες

πόσα χιλιόμετρα να ‘χουν διασχίσει, πριν από μένα;
κι άξαφνα ο ήχος του τηλεφώνου
και μια πόρτα ν’ ανοίγει

ο ένας έβγαινε, ο άλλος έμπαινε
κόσμος μπαινόβγαινε ολοένα
έπειτα στάθηκα όρθιος να σ’ αποχαιρετήσω

με κοίταζες, σε κοίταγα
κοιταζόμασταν με τα μάτια καρφωμένα, στο σήμερα

μέτραγα τα βλέμματα ένα-ένα
μέτρησα έντεκα αιώνια δευτερόλεπτα
αγκιστρωμένα στο τώρα

- κι έκλεισα με βία την πόρτα ξοπίσω μου.