Μια εκδρομή

Την Κυριακή , έκανα μια εκδρομή μαζί σου ,
κι ας έλειπες από αυτήν!
Η θάλασσα στα πόδια μου ,
το βλέμμα μου να χάνεται μια σε αυτήν
και μια να χαζεύει το βουνό από την άλλη.
Καθισμένη στην απάτητη από κόσμο ακρογιαλιά ,
η ηρεμία του τοπίου περνούσε σε κάθε μου κύτταρο...
Η θάλασσα μου σιγοτραγουδούσε τον δικό της σκοπό ,
αφήνοντας κάποιες νότες να ξεψυχούν
κάθε που τα μικρά κύματά της ρουφούσε η άμμος.
Ασυναίσθητα το χέρι μου , ακούμπησε την βελούδινη αμμουδιά ,
κι έγραψε τ' όνομα σου...
Και τότε , ένα δυνατό κύμα έσκασε μπροστά μου...
Κατάλαβε η θάλασσα ότι σε σκέφτηκα ,
ζήλεψε κι έστειλε αυτό το κύμα να σε πάρει από εμένα ,
σβήνοντας τ' όνομα σου και τραβώντας σε , βαθειά μέσα της

Το βλέμμα μου αυτή τη φορά , προς το βουνό!
Ένα θέαμα εκπληκτικό!
Πόσο ζήλεψα τα θολά , λευκά σύννεφα που χάιδευαν την ελαφρώς χιονισμένη
και πάλι απάτητη βουνοκορφή και πόσο θα ήθελα να βρεθώ κοντά της ,
όπως και κοντά σε εσένα.

Περπατώντας και αφήνοντας τώρα την παραλία πίσω μου ,
αντικρίζω ανθισμένες αμυγδαλιές ,
λευκές και ροζ όπως επίσης το απέραντο φρέσκο πράσινο γρασίδι
από το οποίο ξεπηδούν μικρές άσπρες μαργαριτούλες ,
το γνωστό σε όλους μας , χαμομήλι.

Και στο μυαλό μου και πάλι εσύ...
με αυτόν τον τρόπο σε φέρνω δίπλα μου και νιώθω υπέροχα ,
μα ξαφνικά , τρομάζω...
Τρομάζω γιατί προσγειώνεται κάτι στο χέρι μου,
έτσι σε χάνω από δίπλα μου...
Μα στο χέρι μου , βλέπω μια πασχαλίτσα...
γελάω και χαίρομαι τόσο πολύ χωρίς να ξέρω το γιατί...
Ίσως να είναι ένα σημάδι...καλό σημάδι αυτή τη φορά ...
σκέφτομαι και απλά χαμογελάω
Όμως οι μέρες περάσαν και εσύ πουθενά...

Είμαι εδώ όμως και περιμένω..
Ένα δικό σου σημάδι...