Ο ήλιος μου

Στης ζωής μου τη συννεφιά

ήρθες εσύ

ήλιος λαμπρός.

Σε κοίταζα με θαυμασμό

πώς είναι δυνατόν

να είσαι τόσο αγαπητός

φίλος πιστός;

Κι ήρθε η άνοιξη

μα ο ήλιος μου εχάθηκε

ξανάρθε στη ζωή μου συννεφιά.

Μου άφησε τη φωτιά της σιωπής του

να μου καίει την καρδιά

η απουσία του.

Σου στέλνω χίλια φιλιά

μ' ένα περιστέρι

να ταξιδέψει

με της αγάπης το αγέρι

μήπως κοντά μου να σε φέρει.

Με της καρδιάς τους χτύπους

φτιάχνω ένα τραγούδι

σου στέλνω ένα αηδόνι

για να σου το πει.

Ρώτησα το φεγγάρι

πού χάθηκε ο ήλιος μου

γιατί δε μου μιλά

και δάκρυσε.

Ρώτησα τη θάλασσα

μήπως τον είδε

και φουρτούνιασε.

Ρώτησα τους κύκνους

στη λίμνη της αγάπης

και πέταξαν στο βορρά.

Ρώτησα το όνειρο

κι εκείνο σκοτείνιασε.

Ρώτησα τ' αστέρια

και μου χάιδεψαν τα χέρια

για παρηγοριά.

Ρώτησα τον άνεμο

πού πήγε η φιλία.

Σταμάτησε να φυσά.

Ρώτησα τη μέλισσα

και μου 'δωσε το μέλι

για να γιατρέψει την πληγή.

Ρώτησα το δελφίνι

μου 'πε θα με βοηθήσει

να ψάξω να σε βρω.

Ρώτησα το ρόδο

καθώς ένιωσε τόσο πόνο

μαράθηκε.

Ρώτησα το χελιδόνι

και μού 'δωσε τα φτερά του

για να 'ρθω κοντά σου.

Ρώτησα τη νύχτα

και μού 'πε να κάνω υπομονή

μέχρι να ξημερώσει.

Στέκομαι στο παράθυρο

και σε περιμένω

ήλιε μου, να φανείς.

Τις λαμπερές ακτίνες σου

έκρυψα στην καρδιά μου

σαν ανάμνηση γλυκιά

να μου φωτίζουν τη ζωή

μέχρι να 'ρθεις.

Μετά από τόσο πόνο

έγινα διάφανο νερό

τώρα μπορείς να δεις

μες στην καρδιά τι νιώθω.

29/5/06