Στάξε μολύβι

Στάξε μολύβι απόψε, στάξε στο χαρτί μου
λέξεις να φτιάξει, της ψυχής, η προσευχή μου
λέξεις, εικόνες, σκόρπιοι Χειμώνες, αφορμή
για Καλοκαίρια, που μεθούν απ’ τη ζωή μου

παντού τα χρώματα, χυμένα ένα γύρω
σ’ ένα μικρό, της ερημιάς, το σκαλοπάτι
μόνοι βαδίζουν, της φυλής μας, οι Ινδιάνοι
άποικοι ξένοι, που προσήλθαν στη γιορτή

στάξε φωνή, στάξε ‘να σύμφωνο, μ’ ορμή
σσσσσσσσσσσ
βάλε το δάκτυλο, στο στόμα και τη μύτη
και μια μπαλίτσα από χιόνι, θα γενεί

βάλε το δάκτυλο, πιο κάτω από το μάτι
για να γεμίσει η παλάμη σου, στοργή
να σε χαϊδεύει, όπως κυλάει, το ‘να δάκρυ
κι από το τζάμι των φακών σου, ν’ απλωθεί

μες στο κρανίο, να σε σκίζει, σαν αγκάθι
έτσι ‘ναι μάτια μου, της μνήμης, η πληγή

για την ψυχή, δεν έχω λόγο, να μιλήσω
μα το τραγούδι, θα γυρίσει στην αρχή
ένα και δυο, τα όνειρά μου, θα διαλύσω
για να τα κλείσω, σ’ ένα μπολ, στη φυλακή

χλωμούς παπάδες, θα ‘χω έξω, να ευλογάνε
και με τα γένια τους, ν’ αγιάζουν το κρασί
φωτιά θα ρίξω, στο ποτήρι, να μεθάνε
με δεσμοφύλακα, τον Τζακ, τον διαιτητή

φρφρφρφρφρφρ

έτσι ‘ναι μάτια μου, οι καημοί, σε μαρτυράνε
και το χαμόγελο, πεθαίνει σα σκυλί
με ένα βόλι, στο κεφάλι, το χτυπάνε
τρυπά τα δόντια και του φτάνει στην ψυχή

εκεί κοιμάται, των αητών, η περηφάνια
φωλιάζει, μέσα στον ανθό των μπουμπουκιών
χλωμιάζει, όπως τα σβησμένα πυροφάνια
των παιδικότατων ονείρων, των νεκρών

στάξε μολύβι απόψε, στάξε στο χαρτί μου
λέξεις να φτιάξει, της ψυχής, η προσευχή μου
βουβές εικόνες και της Άνοιξης η ορμή
να παρασέρνει, το κορμί και τη ζωή μου.