Που χάθηκες λοιπόν;

Ο αγέρας παρασέρνει τη φωνή μου
καλύπτεται η μιλιά μου απ’ τα κύματα
κανείς δε με ακούει να τραγουδώ.

Για πες μου, πού χάθηκες λοιπόν;
και μόνος ψιθυρίζω στο κορμί σου
τα μάτια σου με στίχους περιγράφω
με μελωδίες απ’ του έρωτα τους μίσχους
λουλούδια που κάποτε ανθίσαν
κανείς δε με ακούει να τραγουδώ.

Θυμάσαι που με ρώταγες;
ανθίζαν κάποτε στην αμμουδιά σου
τώρα η αγκαλιά δε τα χωρά, μαράθηκαν
πεθύμησαν δυο γρήγορα φιλιά σου
στα μάγουλα που ρόδισαν από ντροπή
στα μάτια που κοιτούσαν στερημένα.

Για πες μου, τι προσμένω από σένα;
χάθηκες και σβήστηκε η φωνή μου
σταμάτησαν τα χείλη μου να πάλλονται
και μόνος ψιθυρίζω στο κορμί σου
τα μάτια σου με στίχους περιγράφω.

Τι χρώμα να ’χουν τώρα οι οφθαλμοί σου;
ξεχνώ, θέλω να διώξω τις εικόνες
στιγμές, μέσα σε φθόγγους να ξορκίσω
με νότες, μια βασίλισσα να ντύσω
μα σπάσανε οι χορδές μου να μιλώ.

Για πες μου, πού χάθηκες λοιπόν;
εσύ που ζήταγες χαμόγελα τα πρωινά
τα συναντήματά μας να στολίζω.

Φεγγάρια ήθελες στην ακροθαλασσιά
να φέγγουνε τ’ αστέρια πλάι στον ήλιο.

Θυμάσαι που με κοίταγες;
η θάλασσα σε πήρε τα μεσάνυχτα
κανείς δε με ακούει να τραγουδώ.

Και μόνος ψιθυρίζω στο κορμί σου
τα μάτια σου με στίχους περιγράφω
κι εχάθηκες και σ’ έκλαψα
μα κοίτα με πως τώρα σ’ αγαπώ
τα κύματα που υψώσαμε σε βιάσανε
τα ίχνη σου ένα, ένα τα μετρώ.

Για πες μου, πού χάθηκες λοιπόν;
ο αγέρας παρασέρνει τη φωνή μου
καλύπτεται η μιλιά μου απ’ τα κύματα
και μόνος για έναν έρωτα, πενθώ.