Σημαίνεις πολλά για μένα

Σημαίνεις πολλά. Έχεις χαράξει μια πορεία στο νου, που τα βράδια αγρυπνώντας, η μνήμη τρελαίνει τις σκέψεις. Ίσως το χθες να μην έσβησε. Κι ίσως να άντεξε έτσι το βλέμμα, να περιφέρεται ανάμεσα στους διαδρόμους της φαντασίας. Τρία χρόνια γύρω-γύρω από τη θύμηση και την απόγνωση. Δε μου ‘λειψε ούτε μια στιγμή απ’ τα περασμένα. Όλα φωτογραφήθηκαν στη συνείδηση. Κι εγώ συνέχιζα τη ζωή μου βήμα-βήμα, ολομόναχος όπως πάντα. Γνώρισα κόσμο, γυναίκες που με λαχταρούσαν, θαυμάστριες της ψυχής μου. Ποθούσα το σώμα τους, μα όχι τα μάτια τους. Τα δικά σου, έμεναν καρφωμένα στην καρδιά, σαν βέλη που τη μάτωναν απ’ τον έρωτα. Τι να κάνεις; που να είσαι τώρα κοριτσάκι; σε σκεφτόμουν στο κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε και παραμιλούσα. Δεν αισθάνθηκα ότι έλειπες. Ήσουν δίπλα μου, στο πλευρό μου, φύλακας άγγελος, η καλή νεράιδα του παραμυθιού. Χαριτωμένη και πανέμορφη όπως πάντα. Με τα διάφανα φτερά σου πετούσες ψηλά και ερχόσουν κατευθείαν στην αγκαλιά μου να ξαποστάσεις. Εύθραυστη, λεπτεπίλεπτη, διάφανη και κρυστάλλινη Μαρία. Κάποιο πρωινό, θα έφευγα μαζί σου, για το ταξίδι στον έρωτα. Εγώ ρακέντητος όπως με γνώρισες, παιδί του δρόμου και των επαναστάσεων. Όλοι με μπερδεύουν τώρα με εικοσάχρονο φοιτητή κι ας έφτασα τα τριάντα. Γεννήθηκα λίγο πιο ανώριμος απ’ τους άλλους, ευφάνταστος, που ψοφάει για τα παραμύθια με τις νεράιδες. Ήθελα βλέπεις τα αισθήματά μου να ξεχειλίζουν, από τα μάτια, τη μιλιά, τα χέρια μου. Ήθελα πάντα να ‘μαι σκλάβος της γοητείας σου. Να προσκυνώ το κορμί σου, να το φιλάω πόντο-πόντο. Κι εσύ να χαίρεσαι, να γελάς, να διατάζεις πάνω στο μαρμάρινο βάθρο σου, να εξουσιάζεις τη ζωή μου. Με κάρφωναν οι ματιές σου, με εξουσίαζαν τα βέλη του βλέμματός σου, όπως σπινθηροβολούσαν σαν αστραπές, τις ώρες που με κοιτούσες μες στα μάτια. Ξεχύνονταν και πλήγωναν τα φυλλοκάρδια και τα στόχευαν ακαριαία. Είχες για όπλο, μια φαρέτρα με βέλη και τη γοητεία σου, για να τραβάς τ’ αρσενικά απ’ το μανίκι. Μα εγώ σ’ αγάπησα και σε πόνεσα. Ήθελα να σ’ έχω μέσα στα χέρια, να γεμίζεις την αγκαλιά μου, τη ζωή μου ολάκερη. Να σου χαϊδεύω τα μαλλιά, την ώρα που σου διηγούμαι ιστορίες για μάγους και ιππότες με πανοπλίες και ξίφη. Το δικό μου μαγικό ραβδάκι, είναι το μολύβι μου. Το στόμα το κρατώ ερμητικά κλειστό, μήπως και ξεχάσει με το χρόνο να μιλάει για σένα. Έμαθα να οσφρήζομαι με τα μάτια και τη φαντασία. Ν’ αλητεύω στο κορμί σου κάνοντας κύκλους με το μαρκαδόρο, πάνω στο μπλοκ ιχνογραφίας. Το χαρτί δεν ξεχνά ποτέ. Μένουν τυπωμένες οι λέξεις πάνω του, να θυμίζουν κάτι απ’ την αγάπη. Ο,τι κι αν πει κανείς, θα ξεχαστεί. Κι αν βρίσει, ο θυμός θα ημερέψει. Που να ‘σαι τώρα αγαπημένη; Τι να κάνεις; Εσύ θα με εντοπίσεις, θα με διαβάσεις, θα με ανακαλύψεις. Εγώ θα σε θυμάμαι όπως σε γνώρισα, αέρινη. Κι η ζωή θα συνεχίζεται σαν τα παραμύθια δίχως τέλος. Καληνύχτα. Τραβάω την ανηφόρα γι’ απόψε, μα σ’ έχω στο πλευρό μου και δε φοβάμαι. Καληνύχτα. Σημαίνεις πολλά για μένα.