Ημερία

Άκου! χτυπά η καρδιά
βαρούν τα σήμαντρα
βόμβοι αλλάζουν ολοένα

ζουν απ’ τον έρωτα
τα συναισθήματα
και τα γρανάζια βάφτηκαν
στο χρώμα πορφυρά

με το χρυσάφι, τα μαλλιά
ν’ απλώνουν τη χρυσόσκονη

φωτιά δεν πόθησε
το στόμα να γευτεί, μόνο φιλί
λόγια, τα λόγια ζήλεψαν

κι εγώ τρεμάμενος
τα χείλη σφράγισα
λίγο να ζήσω απ’ τη στιγμή
να πάρω ένα φιλί

μήπως να είναι η αφορμή
ν’ αρπάξω το κορμί

μια ηλιακτίδα φέγγιζε
την πλάση γύρω σου
και ξαφνικά οι λεπτοδείχτες
στέρησαν τη μέρα

τις ικεσίες και τις λέξεις μέτρησες
και τον αγέρα
που σιγοκλαίει μέσα μας, η αμαρτία

έτσι το βλέμμα έγλυφε
τις σπίθες των ματιών

ξανθή παντιέρα
ασπρόμαυρη
γαλήνια η φωνή σου

πριν να γυρίσει η μέρα
να μας βρει αντάμα.