Ξέσπασμα





Άνοιξη...κι όμως...


Ξέσπασε η θάλασσα, κι αυτή...


Ανακάτεψε σκέψεις και αισθήματα με τα κύματα της...


Μάλωναν τα πρέπει με τα θέλω,


ποιό θα νικήσει άραγε?


Μπερδεύτηκαν τα θυμωμένα και άγρια κύματα,


βγήκαν στην επιφάνεια...


Άραγε πως να νιώθει η καρδιά στο βυθό της?


Πόσο καιρό πριν να έκρυβε τον πόνο της βαθειά?


και πόσο καιρό μετά βγήκαν στην επιφάνεια?


Φοβάμαι...


Θάλασσα είμαι και τ' άγρια κύματα , πως να ημερέψω?


Φοβάμαι...


Σχόλια

  1. Νικολέττα, τα άγρια κύματα θα τα ημερέψεις αν ακούς τη φωνή της καρδιάς. Μου αρέσει όπως γράφεις. Εύχομαι η θάλασσα να γαληνεύσει. Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαζί με τη θάλασσα, Νικολίνα μου, αξίζει να ξεσπάμε κι εμείς που και που, έστω και με τη γραφή ενός τόσο ωραίου κειμένου! Έξοχος ο παραλληλισμός με τη θάλασσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου